ν’ απιθώσω ένα βήμα στέριο,
να μην αγκυλώνεται
ακόμα και το πέρασμα της παλάμης
πάνω απ’ το πρόσωπο.
Κλείνω τα μάτια μα πονάω
η κίνηση του στήθους απ’ την ανάσα με πονάει.
Κλείνω τα μάτια
και κάθε ξημέρωμα
ίχνη αιμάτινα ανακαλύπτω
από τα πόδια του κρεβατιού
ως το παράθυρο και πίσω.
και κάθε ξημέρωμα
ίχνη αιμάτινα ανακαλύπτω
από τα πόδια του κρεβατιού
ως το παράθυρο και πίσω.
Στέρεψε και τ’ οξυγόνο εδώ
μόνο η ανάσα μου απομένει
αρνημένη κι αυτή
από χιλιάδες αποστάσεις.
Το παραπάνω αναρτήθηκε ως σχόλιο στο ποίημα της κ. Κατερίνας Καριζώνη «Γράμμα στη μητέρα».