Είναι άγνωστο κ’ ίσως ολότελα γνωστό μου
τούτο το σάλπισμα που φθάνει βαδίζοντας πάνω στις στέγες.
Τα σπίτια μας είναι έρημα από χρόνια
κανείς δεν θ’ ακούσει το τρίξιμο στα κεραμίδια της στέγης
κανείς δεν θ’ ακούσει το σάλπισμα
κανείς δεν θα δηλώσει παρών
ένα θυρόφυλλο μονάχα θα χτυπήσει από τον άνεμο
κ’ ίσως τούτο να ‘ναι κατά βάθος μια απάντηση.
6 σχόλια:
Καλησπέρα σας Ήχε!!!πολύ ωραίο το ποιημά σας....έχει μιά γλυκήτητα μιά γλυκιά μελαχολία...ένα ρομαντισμό....(όπως και όλα αυτά που γράφετε άλωστε).....Πάρα πολύ όμορφο...Με αγάπη,Αθανασία.
mou thumiseis toso leibaditi kai ton latreuw
bravo!
ΗΧΕ μου...
το χτυπημα του θυροφυλλου " παρων"
δηλωνει...
κι εμεινε τουτο μονο...την μοναξια ηχο να κανει...
μα πάλι...ισως κι η φωνη αγαπημενου να το εκανε να χτυπησει ε;
λεω ισως...
αγαπης καληνυχτα....
αυριο...
ισως χτυπησει η πόρτα μας...
και παρων να δηλωσει...
αγαπη...
ψυχη μου καλη νυχτα
"Παρών"...
"Παρούσα"!
Εδώ είμαι Γλυκόηχε...
"Παρούσα"!
Τα φώτα σου να παίρνω...
"Παρούσα"!
Τα χρώματα της ανατολής να μαζεύω απ' τις γλυκόηχες κουβέντες...
"Παρούσα"!
΄Εφερα και καλάθι... θα το αφήσω εδώ να, κανένα να μη χάσω....
"ΠΑΡΟΥΣΑ"
ΣΉΜΕΡΑ..
"ΠΑΡΟΥΣΑ"
ΑΥΡΙΟ..
"ΠΑΡΟΥΣΑ"
ΕΦΕΤΟΣ...
"ΠΑΡΟΥΣΑ"
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Mου φαίνεται ότι περνάμε την ίδια φάση.
χρόνια θ’ ακούμε τα σαλπίσματα,
κραυγές στη μοναξιά
των στιγμών μας
που επαναλαμβανόμενες
χωρίς ύπαρξη και νεύρο,
προσποιούνται πως υπάρχουν…
μόνο εκείνο το παραθυρόφυλλο, ίσως να έχει να μας πει τη μόνη αλήθεια…
την καληνύχτα μου…
Δημοσίευση σχολίου