Τώρα που έχει πια νυχτώσει
ένα φως τρεμοπαίζει
κάνοντας τις σκιές να χορεύουν.
Μέσα στην κίνηση του χορού
δύο άγγελοι κατέβασαν για λίγο τον ουρανό
το σώμα της ψυχής μου να πάρουν ψηλά.
Πάνω στα ίχνη τους
μια παρένθεση έκλεισε στα φυλακισμένα της όρια
το γιατί και το πώς.
8 σχόλια:
Πολύ ωραίο κείμενο...Με έχει αγγίξει...
Κάτια
Kαι τα δυο , σωμα και ψυχή, πάνε μαζι.. Κανενα μην αφηνεις να στο παρει..
Φιλιά
Εμένα γιατί ο χαμηλωμένος ουρανός μο θύμισε Χατζηδάκη ...
Ουρανέ
όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ
φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ
άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ
μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν' αρνηθώ
της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ..
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
οταν στα ιχνη των αγγελων τα όνειρα περπατουν...
οι "φυλακισμενες παρενθεσεις" , τα "γιατι" και τα "πως" με φως λουζονται...
κι άλλη η αφη και η υφη τους ψυχη μου...
αγαπης καληνυχτα...
αυγη ομορφη να δεις Ηχε μου....
΄¨ηχε μου ..
σε χαιρετώ ...ήρθε η ώρα να φύγω από εδώ...
φιλιά πολλά ...
Τί σημασία έχουν τώρα πια
τα "γιατί" και τα "πως"...
Καλημέρα. :)
..μια ψυχή χωρίς γιατί και πως, ίσως είναι άδεια, χωρίς νόημα.
Καλησπέρα Ιωάννη.
Να είσαι καλά.
Να χαμήλωνε και για μένα λίγο ο ουρανός τι καλά που θα ταν ..!
Δημοσίευση σχολίου