Μετά πάλι κουρασμένη θα καθίσεις στον καναπέ του μικρού σαλονιού τα μάτια θα δακρύσουν από κάποιο ερεθισμό ή αλλεργία θα κρατήσεις στα χέρια ένα περιοδικό και θα με κοιτάξεις όπως σε κοίταζα τόση ώρα αφομοιώνοντας την κάθε σου κίνηση.
16 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Ίσως το δάκρυ να κυλήσει ανεξέλεγκτο... ίσως μιλώντας για όσα πέρασαν και όσα δεν έφτασαν ακόμα ... Την καλησπέρα μου
Χαρά καλώς ήρθες. Κάθε που όμοια συζήτηση ξεκινά το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ίδιο. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα. Κι αναρωτιέμαι αν είναι πράγματι καθαρτήρια…
Φίλε μου Γιάννη είναι γραφτό μας τελικά να διεκδικούμε με τα ίδια όπλα, να προσπαθούμε με βήματα ίδια να φτάσουμε στα ίδια καταφύγια. Αναρωτιέμαι αν κάποτε καταλαβαίνουμε το γιατί τις φορές τις περισσότερες αποτυγχάνουμε να αγγίξουμε έστω το λίγο εκείνου που ονειρευθήκαμε. Αναρωτιέμαι πάλι αν κάποτε αποφασίζουμε να αλλάξουμε τον τρόπο…
Σ’ ευχαριστώ που μ’ επέστρεψες στον τότε μου προβληματισμό.
Καλημέρα σας Ήχε!!...τί ωραίο το ποιήμα...και με τόση αλήθεια...(όπως και όλα τα ποιηματά σας άλωστε)....έτσι είναι η κίνηση είναι τα πάντα...μας λέει τόσα πολλά...μιλάει...μιλάει το σώμα του άλλου δίπλα μας...νομίζω είναι πάρα πολύ σπουδαίο να μας μιλάει κάποιος με το σώμα του μόνο και μείς να βλέπουμε τι θέλει να πεί μόνο μέσα από τις κινήσεις του...Μια γλυκιά καλημέρα και πάλι.Αθανασία.
16 σχόλια:
Ίσως το δάκρυ να κυλήσει ανεξέλεγκτο... ίσως μιλώντας για όσα πέρασαν και όσα δεν έφτασαν ακόμα ...
Την καλησπέρα μου
Αχ, αυτές οι κινήσεις που παλεύουν να μην υπάρξουν, κι όμως, κι όμως, στο τέλος εκτελούνται, καθρέφτης όμοιος στον καθρέφτη μας….
Την καλησπέρα μου ιωάννη φίλε
Είναι η ώρα ...που μιλούν τα μάτια..
Κι' έχουν τόοοσα να πουν...
Βιβλία ολάκερα...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Τυχερη που σε κοιτουσε :)
..κάθε κίνηση, κάθε λεπτομέρεια, να μείνουν χαραγμένες στο μυαλό!
Καλή βδομαδα Ιωάννη!
Χαρά καλώς ήρθες.
Κάθε που όμοια συζήτηση ξεκινά το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ίδιο.
Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα.
Κι αναρωτιέμαι αν είναι πράγματι καθαρτήρια…
Φίλε μου Γιάννη
είναι γραφτό μας τελικά να διεκδικούμε με τα ίδια όπλα, να προσπαθούμε με βήματα ίδια να φτάσουμε στα ίδια καταφύγια.
Αναρωτιέμαι αν κάποτε καταλαβαίνουμε το γιατί τις φορές τις περισσότερες αποτυγχάνουμε να αγγίξουμε έστω το λίγο εκείνου που ονειρευθήκαμε.
Αναρωτιέμαι πάλι αν κάποτε αποφασίζουμε να αλλάξουμε τον τρόπο…
Σ’ ευχαριστώ που μ’ επέστρεψες στον τότε μου προβληματισμό.
Γλαρένια μου σχεδόν πάντοτε μιλούν τα μάτια, πόσοι όμως άραγε γνωρίζουν να τα διαβάζουν;
Με κοιτούσε άραγε Candy μου;
Ηλία στα μάτια ποιού άραγε;
Κάποτε, για μια στιγμή έστω και οι δύο πρέπει με τρόπο ίδιο να αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους….
Το πρώτο κοίταγμα, το μεγαλύτερο άγγιγμα της ψυχής...
Καλησπέρα...
στο βάθος τους... δεν πλανεύουν..
καλό σου βράδυ!
Το πιο αγνό Δημήτρη.
Το έζησες, το γνωρίζεις.
Στο βάθος τους mist μου, βιώνεις την μόνη αλήθεια.
Άλλοτε εύκολα άλλοτε όχι.
Να περνάς όμορφα.
Καλημέρα σας Ήχε!!...τί ωραίο το ποιήμα...και με τόση αλήθεια...(όπως και όλα τα ποιηματά σας άλωστε)....έτσι είναι η κίνηση είναι τα πάντα...μας λέει τόσα πολλά...μιλάει...μιλάει το σώμα του άλλου δίπλα μας...νομίζω είναι πάρα πολύ σπουδαίο να μας μιλάει κάποιος με το σώμα του μόνο και μείς να βλέπουμε τι θέλει να πεί μόνο μέσα από τις κινήσεις του...Μια γλυκιά καλημέρα και πάλι.Αθανασία.
Περνάω για πρώτη φορά απο δώ... είναι και σκοτεινά... και σκουντουφλάω στο κύρτωμα του ποιήματος που ,οιάζει με καμπύλη γοφού...
Την καλησπέρα μου εξ Ανατολών
Δημοσίευση σχολίου