Για να μπορώ να σου γράφω, κρέμασα τη νύχτα στο στήθος.
Έτσι, αναδύομαι σε σκοτεινά πρωινά.
Κάθε φορά που κοιτάζω ψηλά, βλέπω τις σκοτεινές νύχτες να πετούν σχίζοντας κομμάτια τον ουρανό.
Βρέχει ουρανό τότε.
Μια γυναίκα μονάχα ντυμένη στα μαύρα, κατεβαίνει στη θάλασσα, μιλώντας με τα κύματα φέρνει πάλι κοντά τα πλοία τα νεκρικά, ανασταίνει τις περασμένες μέρες.
Στο τραπέζι τα χαρτιά θα μοιρασθούν ίσα, στον δεύτερο γύρο η γυναίκα με τα μαύρα θα κερδίσει.
Στα χέρια των ημερών θα βάλει ένα κέρμα.
Τόσα χρειάζονται οι νύχτες για ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή.
Έτσι, αναδύομαι σε σκοτεινά πρωινά.
Κάθε φορά που κοιτάζω ψηλά, βλέπω τις σκοτεινές νύχτες να πετούν σχίζοντας κομμάτια τον ουρανό.
Βρέχει ουρανό τότε.
Μια γυναίκα μονάχα ντυμένη στα μαύρα, κατεβαίνει στη θάλασσα, μιλώντας με τα κύματα φέρνει πάλι κοντά τα πλοία τα νεκρικά, ανασταίνει τις περασμένες μέρες.
Στο τραπέζι τα χαρτιά θα μοιρασθούν ίσα, στον δεύτερο γύρο η γυναίκα με τα μαύρα θα κερδίσει.
Στα χέρια των ημερών θα βάλει ένα κέρμα.
Τόσα χρειάζονται οι νύχτες για ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή.
2 σχόλια:
Καλησπέρα,Ήχε πλάγιε και μόνε:))
Τις νύχτες τις κουβαλούμε μέσα μας...Όταν φεύγουν παίρνουν μαζί τους κι εμάς!
Πολύ όμορφο μπλογκ:)
Χάρηκα που σε βρήκα...
Μοίρασε την τράπουλα Ήχε μου!..
Κανείς δεν χάθηκε , ουτε καν απο "σημαδεμένα χαρτιά"..
Κ αν το εισητήριο είναι χωρίς επιστροφή..τότε ό σίγουρος προορισμός του, είναι το όνειρο..
Σε φιλώ..
Μόιρα
Δημοσίευση σχολίου