Τρίζουν τα έπιπλα στο πέρασμα του αγέρα.
Πάλιωσε το πιάνο
σάπισαν τα πλήκτρα και οι χορδές του
Σάπισε ο χρόνος.
Ο μέσα μου χρόνος.
Ανάμεσα στα πλήκτρα και τον χρόνο
μια θάλασσα.
Σιωπή.
Μεγαλύτερη κι απ’ της νύχτας.
Τα βήματά σου σ’ ένα κενό.
Ποτέ δεν υπήρξες.
Ποτέ δε θέλησες να υπάρξεις.
Για τούτο τον λόγω δε θα σε χάσω.
…Κ’ ήθελα πολύ να μπορώ να σε έχω χάσει.
16 σχόλια:
ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ΗΧΕ ΜΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΤΗ ΧΑΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΙΧΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΟΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕ ΣΑΣ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ.
Τρίζουν τα επιπλα και κει υπαρχει ζωή...Η θάλασσα περιμένει για να σε ταξιδέψει...Η σιωπή ζωντανεύει τις αναμνήσεις ...γλυκόηχε ποιητή μου, ευτυχώς που δεν μπορείς να την χάσεις ... ισως τοτε δεν θαθελες να υπάρχεις ...Καλό σου απόγευμα...ήταν απ τα καλύτερα ψιθυρίσματα σου!!!
τι όμορφο..!
καλησπέρα.
...Κι ήθελα πολύ να μπορώ να σε έχω χάσει...μήπως έτσι κατάφερνα τελικά να με βρω!
Να 'σαι καλά:)
Καλό σαββατοκύριακο!
Ποιος είναι αυτός που ΜΠΟΡΕΙ κάποιον να έχει χάσει;
Ποιος είναι αυτός που ΜΠΟΡΕΙ πεθαμένη ζωή να χει ζήσει;
Όταν κάποιος δεν υπήρξε ποτέ στην καρδιά μας και στη ζωή μας, επειδή ο ίδιος δεν το θέλησε ούτε κι εμείς προσπαθήσαμε να τον κάνουμε να θελήσει, τότε δεν υπάρχει κίνδυνος να τον χάσουμε. Αξίζει να προσπαθούμε κι ας τον χάσουμε κι ας πονέσουμε. Σημασία έχει σ' αυτή τη ζωή να μάθουμε ν' αγαπάμε. Γι' αυτό το σκοπό γεννηθήκαμε. Αυτός είναι ο προορισμός μας.
"θα ήθελα να μπορούσα να σε έχω χάσει". Πόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις...
Tα αντικείμενα φέρουν ζωή όπως όλα τα όντα, κραυγάζουν ήχους συμμέτοχους, στην ρακένδυτη μπουρού
Αν σε χάσω θα ζήσω μόνο με τα ψηφιδωτά....
γεια σου
ναι...μόνο σαν ζούμε κάτι μπορούμε και να το χάσουμε...
και αυτό που πληγώνει είναι που δεν το ΄χουμε ζήσει...
φιλιά βρόχινα...
«Ποτέ δεν υπήρξες.
Ποτέ δε θέλησες να υπάρξεις.
Για τούτο τον λόγω δε θα σε χάσω.
…Κ’ ήθελα πολύ να μπορώ να σε έχω χάσει»
Θεέ μου, μπορείς να δεις την ψυχή μου απόψε;;
Είναι δυνατόν;
Αυτοί οι στίχοι σου κάπως σαν να μου μαχαίρωσαν την καρδιά..
σε πειράζει να τους πάρω και να «παίξω» μαζί τους; Να εμπνευστώ ένα κείμενο από αυτούς;
Ήχε μου... αν αυτοί οι στοχασμοί
είναι στοχασμοί ενός ποιητή
που ενσαρκώνει κάθε φορά με
τις εμπνεύσεις του... τον
ανθρώπινο πόνο γενικά σε όλες τις
εκφάνσεις του... θα έλεγα
απλά συγχαρητήρια...
αν προκειται όμως για καθαρά
βιωματικούς στοχασμούς... τότε
συμπάσχω μαζί σου και η θλίψη μου
είναι μεγάλη!!! Πόσο θα ήθελα
η ευαίσθητη καρδιά σου... να ήταν
ευτυχισμένη....
Ακουμπώ την ψυχή μου... κι ακούω
τους χτύπους της δικής σου...
Η ζωή έχει τον τρόπο να
χαμογελά :)
Όμορφο βράδυ να έχεις...ήχε μου
γλυκέ και πονεμένε***
Κ’ ήθελα πολύ να μπορώ να σε έχω χάσει.
...
από μόνο του κείμενο ολόκληρο
τι να πω ...υπέροχο
Πολύ όμορφα όλα. Κρατάω από δω: "Ανάμεσα ... μια θάλασσα." Σ' ευχαριστώ.
Αυτα που δε ζησαμε.... ειναι αυτα που πονανε πιοτερο στ' αληθεια!
Παντα καταφερνεις να ψιθυριζεις με κραυγες....
Δε γνωρίζω με βεβαιότητα να πω αν πιότερο καλό είναι να χάνεις κάτι ή να μην έχεις καταφέρει ποτέ να το αποκτήσεις.
Άλλος ο πόνος του χωρισμού κι άλλος της αποτυχίας.
Απομένουμε πάντα με την απορία του τι θα είχε γίνει αν, κάτι που φυσικά μένει αναπάντητο.
Υπήρξα ένθερμος υποστηρικτής του να ζει κανείς ως το τέλος, ν’ αγαπά δηλαδή ως το τέλος, να πονά ως το τέλος, ως το τέλος να φθάνεις κανείς με βάρκα το χαμόγελο αν τούτο έχει στα χείλη.
Σας ευχαριστώ για το πέρασμα σας.
Aeglie καλώς ήρθες.
..και μένα αυτό ως το τέλος μ' εκφράζει, με οδηγεί..επώδυνο πολλές φορές..
Δημοσίευση σχολίου