είναι ο καιρός που οι πράξεις συμπράττουν με τις λέξεις.
Είχαμε κάποτε μιλήσει γι’ αυτό.
Πόσο νέοι τότε.
Κι εγώ που αναλώθηκα στις λέξεις
έχω γεράσει πια
κι αγριεμένος καθώς είμαι από τα χρόνια
αργά τις νύχτες
όπου πια σκιές δεν υπάρχουν
ανεβαίνω ψηλά κι αλυχτώ.
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
22 σχόλια:
που ξες;
ισως και καλυτερα μωρε να ειναι...
και που ειχαμε ειδωλο τι καταλαβαμε;
και που σκορπιζαμε λεξεις τι;
ισως καλυτερα ετσι να ειναι...
Ο χρόνος που περνά, χαράζει,…
Το Δάκρυ, που πέφτει
παραμορφώνει τις Λέξεις,
Την Πίκρα
Τις γωνίες των καημών
Τις στέγες των αναμνήσεων
Και τις καθαρές ποδιές της Θλίψης
και τότε το είδωλο τρομάζει,…
……………………………………….
Καλώς Σε Βρίσκω Ιωάννη
Καλο μου ακουγεται αυτο....΄μηπως εγω θελω να το βλεπω ετσι;; :)
Καλο απογευμα ηχε μου!
Να μια ευκαιρία να συναντήσω τον εαυτο μου......
Καλό σου βράδυ ήχε μου!!
Εδώ είναι το είδωλό μας.. αν ψάξεις θα το βρεις.. έστω και λασπομένο σε βάλτο..
ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΙΕΣ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΓΑ ΑΛΥΧΤΙΣΜΑ ΜΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΠΟΝΟΣ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΙΡΟΛΟΙ
Κι αν χαθεί το είδωλό μας..
η αύρα μας δεν χάνεται ποτέ!
Κι αν γεράσουμε..
το σημαντικό είναι η νεότητα
της ψυχής μας!
Ίσως ελεύθεροι πια.. αφήνουμε
κάθε τι γήινο.. κι ανοίγουμε
τα φτερά μας!!
Ήχε μου.. ελπίζω να μη σε στενοχώρεσα στο προηγούμενο σχόλιο μου!!
Καλό Σ/Κ σου εύχομαι***
Η νύχτα.. που ξυπνούν φαντάσματα.. αναμνήσεις.. αισθήματα.. η ψυχή δε γερνά.. άνοιξε φτερά..
E όχι κι έχεις γεράσει...
Αν το είδωλο συμπράττει με το πρόσωπο που καθρεφτίζεται, όπως οι πράξεις με τις λέξεις, τότε -αλήθεια- κρίμα που χάνεται...
Δεν έχει είδωλο η αλήθεια...μόνο αντίλαλο!...
Την καλησπέρα μου:)
Ίσως Βασιλική μου.
Το λέω κάποτε κι εγώ αυτό.
Τότε συμβαίνει, τότε χάνω και το είδωλο κι εμένα μαζί.
Καλώς σε βρίσκω κι εγώ Βασίλη.
Dee Dee μου απλά μια διαφορετική οπτική γωνία…
Κατερίνα μου συνάντηση έπειτα από μια ακόμα αναζήτηση.
Sourgeal μου είναι κολλητική η λάσπη πολλές φορές να το θυμάσαι.
Φάντασμα της σχοινοβάτριας άλλο είδωλο κι άλλο σκιά.
Κανένα είδωλο δεν σ’ ακολουθεί.
Κανένα είδωλο δεν κρύβεται πίσω ή μπροστά από το σώμα σου…
Μαργαρίτα μου έμαθα μέσα από την εσωτερική μου αναζήτηση να στενοχωριέμαι και να πονάω δύσκολα, μπορώ κι απογοητεύομαι όμως και τούτο γιατί εξακολουθώ να γοητεύομαι.
Σίγουρα όμως η προηγούμενη γραφή σου δεν μπορούσε να με οδηγήσει στην απογοήτευση.
Σ' ευχαριστώ.
Ονειροφερμένε αλήθεια, δε γερνά η ψυχή.
Κάποτε όμως και οι ψυχές ζητούν μια ελάχιστη προσφορά.
Εντάξει Πατσιούρι μου δεν γέρασα.
(Κι αναρωτιέμαι αν θα το καταφέρω ποτέ)
Ιρις μου κάποιες στιγμές μοιάζει άλλο να είναι το πρόσωπο άλλο το σώμα που το καθρεφτίζει., και μην πείς πως τούτο είναι μια κάποια παρηγοριά…
Ψυχή μου.
Σιωπώ.
Δημοσίευση σχολίου