Μια νεράιδα στο μπαλκόνι μου

Ένα βράδυ, συνάντησα μια νεράιδα στο μπαλκόνι μου.
Έπλεκε όνειρα με τις αχτίδες του φεγγαριού.
Ήταν κι ένα μεγάλο πανσέληνο φεγγάρι στον ουρανό.
Πρίγκιπας φωτεινός, ντυμένος τον μαύρο μανδύα του που κάλπαζε γυρεύοντας μια λίμνη να φυλάξει τα όνειρα που του ‘πλεκε η νεράιδα.

Με μια κίνηση αέρινη ανέβηκε στο παράθυρο μου η νεράιδα.
«Να κλείνεις τα μάτια» μου είπε, «και να ονειρεύεσαι, να ταξιδεύεις, να ψιθυρίζεις σιγανά μια λέξη μαγική που γυρεύουν οι ψυχές για χρόνια κι αφήνουν στο τέλος να χαθεί από κούραση ή άγνοια, να ζωγραφίζεις στην ούγια των ημερών μια γλυκιά καλημέρα, μια τρυφερή καληνύχτα, έτσι μονάχα θα καταφέρεις να χαμογελάς.
Κι όταν κάποτε θα λείπει η λέξη η μαγική από τα χείλη, η γλυκιά καλημέρα, η τρυφερή καληνύχτα, μ’ ένα βότσαλο να ταράζεις τα νερά της λίμνης που έλουζες ως τότε την ψυχή σου, θα φέρει πίσω τη λέξη, μια άλλη καλημέρα θα έρθει να προϋπαντήσει μια πιο τρυφερή καληνύχτα.

Κοίταξε εμάς, χάσαμε τη λίμνη μας, και πλέκουμε τις φεγγαραχτίδες όνειρα μήπως και βρούμε πάλι τα ίχνη που εκεί θα μας βγάλουν»

Από τότε, κάθε πανσέληνο, την βλέπω να πλέκει όνειρα φεγγαραχτίδες να φωτίζει πιότερο την πλάση αναζητώντας ένα γνώριμο καθρέφτισμα πάνω σε χρυσά νερά…