Είναι το σπίτι άδειο
τα κεριά
αφήνουν την αίσθηση
πως κάποιος μόλις τα έχει σβήσει
μα σε τούτο το σπίτι δεν «έζησε» ποτέ κανείς
στάθηκε ρημαγμένο από τους θυμούς
και τις εγκαταλείψεις
ένα πουλί μονάχα
με ξερόχορτα ταίριαξε τη φωλιά του
στο γερμένο καφάσι της πόρτας
μπαίνει βγαίνει στο αιώνιο χάλασμα
μετράει νύχτες και αποστάσεις
στους έρωτες μιλάει
στις σιωπές τους
αφήνει ένα σημάδι μικρό
φτιαγμένο με την ευαίσθητη του φτερούγα
πάνω στο δάκρυ του κεριού που έχει λιώσει
τότε
με μια κίνηση απλή, δίχως σκέψη
ξύνει το χέρι το κερί
πετάει στην άκρη το δάκρυ
χάνοντας έτσι
κάθε τι που υπήρξε κάποτε εκεί…
απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή
14 σχόλια:
ποιά μνήμη φτερουγίζει στης λήθης το έρημο σπίτι;
ποιάς ψυχής το δάκρυ σβύνει τα λιωμένα όνειρα;
οι έρωτες φωλιάζουν σαν τις χελιδονοφωλιές ανάμεσα στα κεραμίδια...
Αχ αυτές οι σιωπές.
Αχ αυτές οι σιωπές.
Επιμένω.
Μερικές φορές γεμίζει φωνές το σπίτι.. μα προτιμάς την ησυχία της μοναξιάς.
Να μπορείς να πονάς μόνος σου και όπως θέλεις.
Καλημέρα.
Αίμα το δάκρυ του κεριού σαν της ψυχής το νύγμα...
Φιλί Ιoanni μου και Γλαρένιες αγκαλιές
Μα γιατί κλείνεις το σχολιασμό;Έχω διαβάσει τόσα "διαμάντια"όπως είπε ο σιωπιλός Νικόλας μα δυστυχώς δε μπόρεσα να τα σχολιάσω...Λυπάμαι μόνο για την τόση μοναξιά που διακρίνω...
Σπάσε τον καθρέφτη.Μην τον κοιτάς.Πάρε ένα από εκείνα τα βαρκάκια και κάνε μια όμορφη βαρκάδα.Έχε ένα κερί για φώς και τα πουλιά για συντροφιά κι ίσως κάπου εκεί μέσα στο μισοσκόταδο δείς να διαγράφετε και η δική μου σιλουέτα...Σε πήρα για βάρκα και ταξιδεύω...
κι όμως... ποτέ δε χάνεται πλήρως κάθε τι που κάποτε υπήρξε... γι'αυτό είμαι σίγουρη..
αν κατι οντως υπηρξε καποτε εκει...
μα σαν εχουμε την αναμνηση μεσα μας κατι υπηρξε...
εστω και αχνο...σαν την φλογα του κεριου που τρεμοπαιζει...
καπως ετσι...
υστερα σιωπη...παντα σιωπη...
το κερι εσβησε...
νεραιδενια φιλια καλε μου!!!
Χάνονται κάποτε Λόγια μου, άδικα, γιατί κάποιο χέρι θέλησε να παίξει μ’ ένα ξύλο και τις γκρέμισε…
Φωνάζουν πολύ ε, jacki μου;
Θα ήθελα κάποτε να μπορώ να μιλήσω, κι ας πονέσω μιλώντας…
Και πώς να γιατρέψεις Γλαρένια μου τέτοια πληγή;
Δεν υπάρχει μοναξιά στους καθρέφτες Selena μου, στις κινήσεις υπάρχει, στο βλέμμα, στην αύρα, κυρίως όταν είμαι λυπημένος.
Να προσέξεις ήθελα να σου γράψω προχθές, μα δεν το έκανα, δύσκολο το καράβι που διάλεξες να ταξιδέψεις…
Στείλε μου ένα meil να σου εξηγήσω όλα εκείνα που θέλεις.
Την αίγλη του χάνει, σκονίζεται όταν έρχεται κάτι πιο δυνατό.
Μόνο όταν δεν έρθει εκείνο το κάτι πιο δυνατό Sourgeal μου, πονάει, και πονάει πιο δυνατά.
Κάτι υπήρξε Ναϊάδα μου, πάντοτε κάτι έχει υπάρξει.
Κι έπειτα σιωπή, μόνο σιωπή…
Να είσαι καλά πολύτιμη μου.
'Εσβησε το κερί στην κάμαρα !
τράπηkαν σε φυγή οι μνήμες.
Η απουσία σου,καινούριος ένοικος,εγκαταστάθηκε...
Υπέροχο "πόνημα" ξεκλειδώνει την φαντασία.
Καλημέρα.σήμερα είναι μια άλλη μέρα! http://lygeri.pblogs.gr
http://ligery.pblogs.gr
Καινούργιος τάχα ένοικος η απουσία Λυγερή;
Η μήπως ίδιος που άλλαξε λιγάκι του προσώπου του τα χαρακτριστικά;
Δημοσίευση σχολίου