Καμιά φορά, πως έτσι παράξενα κοιτάμε τον ουρανό
βλέπουμε εν’ αστέρι ξαφνιασμένο να μας κοιτάζει.
Τι έπαθες, το ρωτάμε.
Το χρώμα στο βάθος των ματιών σου κοιτάζω, λέει εκείνο
και κλαίει…
Άλλο πάλι και τούτο, σκεφτόμαστε.
Κλείνουμε τα μάτια μετά, δίχως το θαύμα να έχουμε καταλάβει…
βλέπουμε εν’ αστέρι ξαφνιασμένο να μας κοιτάζει.
Τι έπαθες, το ρωτάμε.
Το χρώμα στο βάθος των ματιών σου κοιτάζω, λέει εκείνο
και κλαίει…
Άλλο πάλι και τούτο, σκεφτόμαστε.
Κλείνουμε τα μάτια μετά, δίχως το θαύμα να έχουμε καταλάβει…
14 σχόλια:
Επισκέφτηκα πριν από λίγες μέρες το ιστολόγιό σου και πραγματικά μαγεύτηκα...!!! Υπέροχα λόγια...!!!
"Μυστικά" φιλιά...!
...το θαύμα της ζωής...
καλημέρα!
Γιατί κλείνεις τα μάτια;
Για να μην κλαίει το αστεράκι;
Άστο να κλάψει.. να εκτονώσει το συναίσθημα.
Καλημέρα.
Μην κλείνεις τα μάτια.
Άσε το αστέρι να δει την ψυχή σου...
Ίσως είναι το μόνο που πραγματικά,
θα κοιτάξει...
Ιωάννη προσπάθησα να σου στείλω mail αλλά δε μπορώ γιατί έχω hotmail...Ευχαριστώ πάντως για την πρόθεση...
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ποίημα του Δημήτρη Χαλαζωνίτη που μέσες άκρες λέει πως το φως τον αστεριών είναι ο θαυμασμός των ανθρώπων όταν τα κοιτούν. Και καταλήγει λέγοντας "καταλαβαίνετε λοιπόν, εσείς οι όμορφες, γιατί μας έχετε ανάγκη;".
Καλησπέρα με τη ζέστη και τη θολούρα που με συνέπεια προσφέρει αυτό το λεκανοπέδιο εδώ κι αιώνες.
Καλώς όρισες Μυστικό Μονοπάτι!
Δεν έχω άλλο να σου πω από ένα ευχαριστώ.
Λόγια μου, αναρωτιέμαι πόσα είναι εκείνα που αδυνατούμε να καταλάβουμε, ή αρνούμαστε να καταλάβουμε.
Την καλησπέρα μου.
jacki μου, εθελοτυφλούμε, όλοι εθελοτυφλούμε γιατί έχουμε γραπωθεί απ’ όσα θεωρήσαμε κάποτε ιδανικά ως προς την δική μας ψυχή.
Και το αστέρι πρέπει να κλάψει, κι εκείνο θα το κάνει, πίστεψε με, εμείς, είναι το ερώτημα θα καταλάβουμε ποτέ γιατί κλαίει για το χρώμα των ματιών μας;
Να είσαι πάντοτε καλά, Πολύτιμη μου!!!
Selena μου, είναι το μόνο που πραγματικά κοιτάζει, μα είναι συμβολική η σημείωση αυτή…
Το ότι είναι hotmail δεν έχει να κάνει με την με την αδυναμία αποστολής μηνύματος.
Κοίταξε το αν θέλεις καλύτερα.
Καλώς όρισες Χρήστο!
Όταν εκείνα μας κοιτούν όμως, και οι ρόλοι έχουν οριστικά αλλάξει;
Τι γίνεται τότε;
Κι αν κατά βάθος, λόγω δακρύων και μόνο, ο θαυμασμός δεν είναι το ζητούμενο αλλά η κατανοήση της ψυχής του «θαυμαστή» από το «αντικείμενο του θαυμασμού» του;
Κι όταν πάλι η κατανόηση είναι μονομερής, τότε τι πάλι;
Πεισματικά όμορφο το λεκανοπέδιο, εδώ και αιώνες, με τους ανθρώπους, τις πολυκατοικίες του, τα κλάξον των αυτοκινήτων και τις ωραίες, όπως οι περίτεχνα σχεδιασμένες ψυχές, καρυάτιδες του…
Ιωάννη μου απλά μου αρέσει να χρησιμοποιώ το δεύτερο πρόσωπο...
Το ξανα προσπαθήσα αλλά τπτ.Αν θες πες μου όταν είσαι μέσα να σου στείλω το mail μου να μην παιδευόμαστε...
Τι τυχερος κι αυτος ο ουρανος...
Δε γνωρίζω πότε Selena μου, άστατα τα ωράρια μα πιο πολύ οι διαθέσεις.
Μπορείς όμως να κοιτάξεις κι εδώ:
http://pro-news.spaces.live.com/Blog/cns!3DE6A2A051883C94!194.entry
Ο μόνος τυχερός είναι ο ουρανός Candy μου!...
Έχει στην αγκαλιά του το αστέρι, νιώθει τους παλμούς του, τις αγωνίες…
Κοιτάζει μέρα και νύχτα τον άνθρωπο κι εκείνος όπου κι αν πάει δεν μπορεί να του κρυφθεί…
Δημοσίευση σχολίου