Πρί’ ν’ αλητέψω

Πρί’ ν’ αλητέψω

κι όλα στη νύχτα τα προσφέρω και χαθώ

θέλω να ζήσω μια στιγμήν ελάχιστη

σα δάκρυ ανέμου μέσα στα μάτια σου

σα φωτεινή συγκομιδή ερώτων

που αφέθηκαν στην παραζάλη από το πρώτο τ’ άγγιγμα

από το πρώτο το φιλί το φοβισμένο

στ’ άγνωστα χείλη που αγαπήθηκαν πριν τόσα χρόνια

και γι’ άλλα τόσα δεν αντάμωσαν

στις πρωινές σταγόνες του κορμιού

να γύρω τα χείλη

κι αν ξεδιψάζει από πόθο η ψυχή

να ξεδιψάσει

κίτρινο φύλλο στην πορεία του βλέμματος σου

φθινόπωρο καιρό

καθώς μετράει ελλείψεις το στήθος

κι αγγίγματα καθώς αναπολεί

να ζήσω θέλω ένα ταξίδι

που αποσκευές

δε θα χω άλλες από την ψυχή

που φύλαξα σ’ άδεια βαλίτσα τόσα χρόνια

μα τώρα ν’ ανασάνει επιθυμεί

πρί’ ν’ αλητέψω

στης μιας παλάμης σου θα αφήσω τη ζεστή αφή

που χουν τα χέρια μου ποθήσει να ποτίσουν

σε στέρεα γη

και μια σταγόνα δάκρυ

στην άλλη

που αδημονεί το μερτικό της για να λάβει

τρύγος

τρύγος το δάκρυ

πόθου κι αγάπης κι έρωτα

ζωής τρύγος

κι ελπίδα πίστης…