Aπλές οι λέξεις μας

Κάθε Κυριακή επιστρέφω γεμάτος από εσένα.
Στα χέρια μου το φιλί σου, και στα χείλη.
Στο κορμί μου το άρωμα σου.
Τα μαλλιά με το χτένισμα των όμορφών σου δακτύλων.
Δικά σου τα δάκρυα στα δικά μου μάτια.
Και οι αποστάσεις το ίδιο μεγάλες πάντοτε
από μια μετάθεση που ολοένα καθυστερεί
κι από ένα τρένο που ολοένα χορεύει…
 
Τόσο απλές οι λέξεις μας.
«Μου λείπεις» ψελλίζεις
«κι έμενα μου λείπεις» ψελλίζω…
 
Κι οι αποχαιρετισμοί μας
σημειώματα μικρά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή
κι άλλα, ριγμένα στην τσάντα δήθεν τυχαία.
 
Σε λίγο θα ξεκινήσω
κι είναι ανίκανο να με κουράσει αυτό το ταξίδι
με πονάει μονάχα που πρέπει να φύγω
κι ένα σφύριγμα τρένου να συνοδέψει το «σ’ αγαπώ»…

Μέρες της άνοιξης

Οι μέρες της άνοιξης

στόλιζαν το πολύχρωμο γαϊτανάκι τους

πλάι στ’ ανοιχτό μας παράθυρο.

Στάθηκες λίγο εκεί που το φως του ήλιου

έσβηνε το πίσω τοπίο

κι άφηνε το δικό του ζεστό ίχνος μέσα στον χώρο.

Έντυσε το κορμί σου

έφερε μέσα τ’ αρώματα

που έκλεψε απ’ το πολύχρωμο γαϊτανάκι.

Καθώς απομακρυνόσουν

έπεσε στο πάτωμα το ρούχο

σχηματίζοντας μια λίμνη από φως

κι έρωτα.

Στάθηκα πάνω απ’ τη λίμνη

ανάσανα το άρωμα του κορμιού σου

που φύλαξαν τ’ άλλα αρώματα.

Έκλεισα τα μάτια και καταδύθηκα

όπως καταδύονται οι κορμοράνοι

στη βαθιά θάλασσα.

Κι ήσουν η θάλασσα η βαθιά

το φως το αγνό στη διαύγεια του βυθού

η άμμος, η πέτρα, η ζωή.