Παλιές φωτογραφίες

Θα έχει αδειάσει ο καιρός

οι προθήκες σκονισμένες

στις θέσεις των αγαλμάτων

«πως χάθηκαν οι νύχτες στη σιωπή τους»

θ’ αναρωτιούνται όσοι ταξίδεψαν

κι όσοι έμειναν

θα γυρεύουν τα γιατί τους

στις παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες.

Ταξίδια νυχτερινά

Κάποιο βράδυ

θα ξεπροβάλει απ’ τον καθρέφτη η μορφή μας

γερασμένη, με μια ρυτίδα βαθιά στο μέτωπο της

θα ξεχωρίζεις μέσα της το μεγάλο ταξίδι

τις κερδισμένες παρτίδες,

                                        ταξίδια νυχτερινά

που κράτησαν ανοιχτά τα μάτια

έκαναν τα χέρια να τρέμουν

εκείνο το βράδυ

θα μάθουμε για τις χαμένες παρτίδες

τα βήματα που μας έβγαλαν σ’ άλλους δρόμους

τις λησμονημένες μας λέξεις…

θα ‘ναι κρύο το βράδυ

κι έξω στο πάρκο

τα σκυλιά θα παίζουν το δικό τους μοναχικό παιχνίδι.

Οι μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει

Οι μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει

κουρνιάζουν στα χιονισμένα σκαλοπάτια των παλιών μας σπιτιών

και σπαράζουν

άλλοτε από μια επιθυμία επιστροφής

άλλοτε απ’ τις εικόνες που δεν αντέχουν να φυλάξουν

γεννούν στο γύρισμα της μέρας έναν αναστεναγμό

θαρρείς βαθύ πόνου

κι αρχίζουν ένα αργό, βασανιστικό ψιθύρισμα

ως το ξημέρωμα.

Θα σωπάσουν με τη βροχή

φοβούνται τη βροχή οι μνήμες

χάνονται στη μουσική της

κι όλα γλυκαίνουν θαρρείς κάποιο χέρι

άλλαξε τα χρώματα στους πίνακές με μιας

κι άλλο δε βλέπουν

απ’ τα βρεγμένα μα καθαρά πλακόστρωτα

απ’ τ’ ανάμενα τζάκια

απ’ τα παιδιά που χορεύουν στα νερά.

Ένα φως αχνό μας συγκρατεί

κάποιου λυχνοστάτη ξεχασμένου

από το χρόνο

και τους λυπημένους ταξιδιώτες της ζωής μας.

Η βροχή

Είχαμε και κάτι καραβάκια
χάρτινα, απομεινάρια μιας ηλικιας παιδικής
μουσκεψαν κι αυτά απ' τη βροχή
βουλιαξαν πίσω απ' τις κουρτίνες των δωματίων
που έμειναν παντοτινά κλειστές
γιατί κατα βάθος φοβόμαστε τι θ' απομείνει
όταν όλα ξεπλυθούν απ' τη βροχή.

Προσευχή

Έρχονται βράδια, που μια προσευχή μας κρατά στην πραγματικότητα, πίσω απ’ αυτή, ένα τρένο σφυρίζει, χάνεται απ’ ανοιχτό παράθυρο παρασέρνοντας σημειώσεις, αριθμούς τηλεφώνων που δεν χτύπησαν, τις παλιές μας φωτογραφίες..

Στο δρόμο, ένα πιάνο λυπημένο, παίζει την τελευταία του συγχορδία αποχαιρετώντας τον άγγελο που στάθηκε λίγο πλάι του πριν ανέλθει στον ουρανό.

Μια προσευχή, κάτω απ’ τις φτερούγες των αγγέλων που ανεβαίνουν ψηλά, θα σώσουν τις λεπτομέρειες που χτίζουν τη ζωή μας.

Οι άνθρωποι στον καθρέφτη

Μείναμε λίγοι πια.

Κλείσαμε πόρτες που πίσω τους

βυθίστηκαν οι άνθρωποι στο ψέμα

σμίλεψαν στο πρόσωπο τους την αχαριστία

χάραξαν μ’ ένα μαχαίρι

πληγή βαθιά.

Χειμώνας, τρέμουν τα χέρια σα φύλλα

σα μάτια παιδικά που τα κλειδώσαν

πίσω από λέξεις, ξένες απ’ τις πράξεις

κι αφήνουν μια λύπη

ένα παράπονο στ’ αγκάλιασμα

έναν σπαραγμό που δε φανερώθηκε ακόμα.

Και τα βήματα μας γυμνά

δίχως ρίζες, δίχως αποσκευές, δίχως μνήμες

με μια τραυματισμένη αθωότητα

αγγίζουν παιχνίδια παλιά

απ’ ανθρώπους που σπάσαμε μέσ’ στον καθρέφτη

και στρέψαμε αλλού το βλέμμα.

Είναι τόση η ερημιά, κι εμείς, νικημένοι

τα βράδια δίχως ύπνο μας στοιχειώνουν

κι ολοένα χιονίζει, μεσοκαλόκαιρο τάχα

η ράχη μας καμένη απ’ τη σιωπή της ψυχής.

Δε θα ‘χει πέτρα κάτω απ’ τα πόδια μας το βήμα

καθώς θ’ ανεβαίνει προς τα νεκρά τοπία που ζωγραφίζουμε.

Ο μέσα μου κόσμος

Κι όμως, μέσα μου υπάρχει ένας κόσμος

π΄ αφήνει ανοιχτά παράθυρα στον ήλιο

πόρτες ξεκλείδωτες στους περαστικούς

έχουν κι ένα λουλούδι στα χέρια

άλλος ένα γαρύφαλλο, άλλος γιασεμί

άλλος το νυχτολούλουδο

που δεν ευδοκίμησε στο μπαλκόνι μας

κι όμως, κάθε που νυχτώνει

αφήνει τ’ άρωμά του

κρύβεται στα διπλωμένα ρούχα

παίζει στ’ ανοιχτά ρουθούνια

κι έπειτα ξημερώνει

κι έχει μουσκέψει τα πάντα η βροχή.

Ο φύλακας

Είναι που τα καλοκαίρια δεν έρχονται τόσο ξέγνοιαστα πια

είναι που τα συρματοπλέγματα από χρόνια με πληγώνουν

οι πύλες των στρατοπέδων που με πονάνε

φυλακή θυμίζουν κι εγώ ο φύλακας που δε μπορεί να βγει

κι όλα τα τρένα που έβλεπα παιδί να ταξιδεύουν

ταξιδεύουν ακόμα, κι ας γέρασαν

κι ας κάποτε γίνηκαν πλοία στο βαθύ πέλαγο

ακούω το σφύριγμα τους κάθε ξημέρωμα

ακούω τον ψίθυρο τους

ν’ αναζητά μίαν ήρεμη ακόμα τροχιά να διανύσει

ένα κλάμα από γιασεμί

να μοιάζει με βροχή πίσω απ’ το λιόγερμα.

Eκείνα τα φτερά

Είναι κι εκείνα τα σπασμένα φτερά

πλάι στον καθρέφτη που μας κοιτάζουν
κι εκείνο το είδωλο που ξεμακραίνει

καθώς νυχτώνει

και χάνονται οι φωνές στο σκοτάδι

κι αλήθεια

πότε μιλήσαμε για τα μεγάλα ταξίδια

για εκείνα που ξεκίνησαν εν’ απόγευμα καλοκαιριού

και δεν τέλειωσαν ακόμα

μήτε και που θα τελειώσουν ποτέ

για τα δανικά μας ρούχα

όταν ξεμείναμε κάποιο βράδυ μετά από μεθύσι

και που δεν αλλάξαμε από τότε κουβέντα

με τον σωτήρα μας, θαρρείς από ντροπή

από αποστροφή για την εξομολόγηση που έφερε το μεθύσι

κι εκείνα τα φτερά, τα γκριζαρισμένα φτερά

στέκουν πάντα εκεί, όπου κοιτάξεις

κ’ ίσως θα ‘ναι πάντα 15 Οκτώβρη

και θα γεννιέμαι ξανά και ξανά

στον ίδιο πάντα καθρέφτη.

Οι σκάλες

Ανεβαίνουμε με δυσκολία τις σκάλες

τα πόδια πονάνε, τα χέρια δε βαστάνε πιά.

Τα σκονισμένα πορτρέτα στους τοίχους

μας κοιτάζουν

αφήνοντας ένα ίχνος λύπης απ’ όπου περάσαμε.

Θα ναυαγήσουμε πριν την αυγή.

Η θάλασσα

θα βγάλει στην ακτή τα υπάρχοντα μας.

Λίγα κογχύλια, κάποιο δίχτυ

κάποιο σημάδι παραθαλάσσιου οικισμού.

Θα σταθούμε πάνω στην πέτρα την αγριεμένη

από της θάλασσας το χτύπημα

απ’ την αλμύρα της

από το βάρος των δακρύων που αφήσαμε

εμείς και τόσοι άλλοι ακόμα

χίλιους αιώνες τώρα βασανισμένοι

καταδικασμένοι από χέρι κάποιου Θεού

που πιά δεν υπάρχει.

Θα βλέπουμε τα φώτα της χαράς των ανθρώπων

μίλια μακριά, ξένα από εμάς

σα μικρές φωτοβολίδες

να μετράν τον ουρανό απ’ άκρη σ’ άκρη

γυρεύοντας μίαν απάντηση

ή μίαν άρνηση.

Κ’ οι σκάλες, ακόμα ατέλειωτες

τα βήματα μικρά

δεν αρκούν να προφτάσεις το φεγγάρι

θα λυγίσει η νύχτα στον πιο σκοτεινό της ουρανό.