Εύχομαι η αναζήτηση να οδηγήσει την ψυχή στη χώρα της ευτυχίας με τα χαρούμενα και φωτεινά χρώματα, εκεί που το μαύρο χρώμα της ψυχής γίνεται γαλάζιο του ουρανού και πράσινο της θάλασσας.
εκεί στο βάθος περνάνε κάποιες φορές μερικές αιθέριες ηλιαχτίδες και χρωματίζουν το μαύρο...! μετά την νύχτα πάντα έρχεται μια όμορφη ανατολή μπορεί να αργεί πολλές φορές, αλλά έρχεται!!! την καλησπέρα μου
Ολα τα χρώματα έχουν την γοητεία τους, αρκεί να ξέρουμε να τα συνδυάσουμε! Το μαύρο της ψυχής "συνδύασε το" με το κόκκινο του έρωτα, με το μπλε της ελπίδας!
Να νυχτώνει η ψυχή, ναι, αλλά στο μπλε της θάλασσας. Πώς έλεγε ο Κούρκουλος στο "Ορατότης μηδέν"; "Όχι άλλο κάρβουνο! Όχι άλλο κάρβουνο!" Κι ας χόρευε το "βρέχει φωτιά στη στράτα μου" ε; Καλά μη δίνεις σημασία, οι συνειρμοί μου...
"...…που ολοένα νυχτώνει κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση", μου θυμίζει το "Λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή ομοία" του Διογένη του Σινωπεύς. Όταν κλείνουν τα μάτια του μυαλού ανοίγουν τα μάτια της ψυχής και με αυτά μερικές φορές τα χρώματα είναι διαφορετικά.
Χάρη εκείνος που βυθίζεται πρέπει πρώτα να βιώσει το σκοτάδι της και μετά να αφεθεί στο χάδι μιας ηλιαχτίδας. Τώρα το γιατί βυθίζεται είναι μια άλλη ιστορία διαφορετική για τον κάθε έναν.
Vel μου ξέρεις τι κάνουν οι ψυχές οι νυχτωμένες στο γαλάζιο της θάλασσας; Βγαίνουν στο κατάστρωμα του πλοίου τους και χορεύουν εκείνο το ίδιο τραγούδι που γράφεις και παίρνει η θάλασσα τότε τη γεύση τη λυπημένη στα βαθιά της μέχρι που άλλο να μην έχει να κατέβει. Και μη έχοντας άλλο να κατέβει παίρνει τον δρόμο της επιστροφής και πια λύπη δεν είναι.
"...που ολοένα νυχτώνει κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση"
στο θάλαμο αναμονής της βροχής και του ουράνιου τόξου που θα φέρει τα χρώματα του βυθού στο θόλο τ’ ουρανού ανοίγοντας δρόμους μέχρι την άκρη του ορίζοντα...
...κι αυτά τα νερά, πώς επηρεάζουν τα χρώματα, άλλοτε τα κάνουν ζωηρά, φωτεινά, προκλητικά ελκυστικά και άλλοτε θολώνουν την ομορφιά τους, ξεπλένονται θαρρείς και στη σιωπή γυρίζουν...
Μορφέα παράξενα και ιδιαιτέρα νιώθει το κάθε τι. Και τα όνειρα και η ανυπαρξία αποτελούν και τα δύο με τον τρόπο τους αρχή και τέλος για έναν άνθρωπο. Με τον ίδιο τρόπο που νιώθει η κάθε ψυχή την αρχή ή το τέλος, παίρνει και βάφει με χρώματα τα πλευρικά τους.
33 σχόλια:
Εύχομαι η αναζήτηση να οδηγήσει την ψυχή στη χώρα της ευτυχίας με τα χαρούμενα και φωτεινά χρώματα, εκεί που το μαύρο χρώμα της ψυχής γίνεται γαλάζιο του ουρανού και πράσινο της θάλασσας.
Εντάξει άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μα έχει και χρώματα...απ' όλα τα χρώματα βρίσκεις...
Γλαρένιες αγκαλιές
εκεί στο βάθος περνάνε κάποιες φορές μερικές αιθέριες ηλιαχτίδες και χρωματίζουν το μαύρο...!
μετά την νύχτα πάντα έρχεται μια όμορφη ανατολή μπορεί να αργεί πολλές φορές, αλλά έρχεται!!!
την καλησπέρα μου
και η ψυχη;
βαθυ μπλε σχεδον μαυρο..
οχι παντα ομως
εε εχουμε και τυρκουαζογαλανοπρασινες στιγμες!!
ποτε ειπαμε επιστρεφουμε;;;
Αναζήτηση μέσα στα χρώματα
κι όποιος δεν ξέρει
από υπόγεια ρεύματα ονείρων
ας χαθεί...
Ολα τα χρώματα έχουν την γοητεία τους, αρκεί να ξέρουμε να τα συνδυάσουμε!
Το μαύρο της ψυχής "συνδύασε το" με το κόκκινο του έρωτα, με το μπλε της ελπίδας!
Τα καλύτερα έρχονται! Καλό μήνα με υγεία! :)
Να νυχτώνει η ψυχή, ναι, αλλά στο μπλε της θάλασσας. Πώς έλεγε ο Κούρκουλος στο "Ορατότης μηδέν"; "Όχι άλλο κάρβουνο! Όχι άλλο κάρβουνο!" Κι ας χόρευε το "βρέχει φωτιά στη στράτα μου" ε; Καλά μη δίνεις σημασία, οι συνειρμοί μου...
Καλό βράδυ, Ήχε του βορά!
Σουρεαλιστική η πρώτη στροφή (ο βυθός δεν έχει χρώματα, είναι μαύρος). Γιατί τα βάφτισε; Δεν είναι αυτά τα χρώματα; Άλλα χρώματα βάφτισε ως τέτοια;
Η αναζήτηση τελειώνει τη νύχτα, τόσο ωραίο και υπαρξιακό.
Θέλει και η ψυχή λίγο φως.. να πάρει τα πάνω της κι αυτή..
Καλημέρα :-)
Κι η χαρά? Η θλίψη? Η μοναξιά? Το πριν? Το μετά? Τι χρώματα έχουν? Τι χρώματα σκεπάζουν τα όνειρά μας...?
"Διωξε τα συννεφα..σταματα τη βροχη"
Φιλια ηχε...δεν μπορω να μη περασω απο σενα οταν "βολταρω" στο μπλοκοχωριο :)
"...…που ολοένα νυχτώνει
κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση", μου θυμίζει το "Λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή ομοία" του Διογένη του Σινωπεύς.
Όταν κλείνουν τα μάτια του μυαλού ανοίγουν τα μάτια της ψυχής και με αυτά μερικές φορές τα χρώματα είναι διαφορετικά.
Γιάννη, στο μπλογκ μου έγραψα ένα αφιέρωμα για το χωριό μου. Έλα να το διαβάσεις.
Ελένη μου
δεν πιστεύεις κι εσύ πως όλες οι αναζητήσεις κάπου οδηγούν;
Όπου κι αν είναι τούτο το κάπου αν είναι παράταιρο τότε κινούμε για κάπου αλλού.
Γλαρένια μου
Είπαμε, χρώματα πολλά στην παλέτα της ψυχής, ακόμα και για εκείνους που αρνούνται να τα χρησιμοποιήσουν στον καμβά τους.
Χάρη εκείνος που βυθίζεται πρέπει πρώτα να βιώσει το σκοτάδι της και μετά να αφεθεί στο χάδι μιας ηλιαχτίδας.
Τώρα το γιατί βυθίζεται είναι μια άλλη ιστορία διαφορετική για τον κάθε έναν.
Κόκκινο και ταλαντούχο φιλί
τα μάτια της ζωγράφου μιλάνε ε;
Ή μάλλον ζωγραφίζουν.
Επιστρέψαμε αλλά στα χαμένα…
Θοδωρή
χάθηκα, μα κι από εμένα χαμένος είμαι.
Ηλία
καλό μήνα να έχεις.
Για την υγεία πρέπει να προσπαθήσω.
Σίγουρα έρχονται τα καλύτερα.
Vel μου
ξέρεις τι κάνουν οι ψυχές οι νυχτωμένες στο γαλάζιο της θάλασσας;
Βγαίνουν στο κατάστρωμα του πλοίου τους και χορεύουν εκείνο το ίδιο τραγούδι που γράφεις και παίρνει η θάλασσα τότε τη γεύση τη λυπημένη στα βαθιά της μέχρι που άλλο να μην έχει να κατέβει.
Και μη έχοντας άλλο να κατέβει παίρνει τον δρόμο της επιστροφής και πια λύπη δεν είναι.
Να είσαι πάντα καλά.
Δείμε
άλλοτε είναι κι άλλοτε όχι ίδια τα χρώματα.
Κάποτε όλα μοιάζουν να είναι μονόχρωμα, μαύρα ή λευκά δεν έχει σημασία.
Μορφέα
δεν υπάρχουν και στιγμές που νιώθουμε πως όλα τούτα απλά δεν υπάρχουν σαν ποτέ να μην υπήρξαν;
Candy μου
εδώ βρέχει και τι να πω!
Καλές βόλτες να έχεις.
Το χαμόγελό μου.
Απαράδεκτε καλώς ήρθες.
Τότε δεν είναι που καθαρίζει το οπτικό μας πεδίο;
Sunshine μου
την αυγή το φως.
Την αυγή.
Ελένη μου όμορφο το χωριό σου.
Λυπούμαι πραγματικά για όσα έγιναν.
"...που ολοένα νυχτώνει
κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση"
στο θάλαμο αναμονής της βροχής
και του ουράνιου τόξου
που θα φέρει τα χρώματα του βυθού
στο θόλο τ’ ουρανού
ανοίγοντας δρόμους μέχρι την άκρη του ορίζοντα...
...κι αυτά τα νερά, πώς επηρεάζουν τα χρώματα, άλλοτε τα κάνουν ζωηρά, φωτεινά, προκλητικά ελκυστικά και άλλοτε θολώνουν την ομορφιά τους, ξεπλένονται θαρρείς και στη σιωπή γυρίζουν...
Δυσδιάκριτα κάποτε, xiozil μου, τα όρια θάλασσας και ουρανού.
Ίδια χρώματα, το ίδιο δύσκολες οι αποστάσεις.
Βίκυ μου
αργά τα βράδια μονάχα ακούς τη φωνή τους και πάλι μόνο όταν είσαι μόνος.
Τότε μόνο η ψυχή καταφέρνει κι ακούει τη φωνή τους…
Τα όνειρα όμως πάντα υπαρχουν. Πάντα αφήνουν τα πιο αληθινά σημάδια...
Κι η ανυπαρξία? Τι χρώμα παίρνει στα μάτια του καθενός...?
Μορφέα παράξενα και ιδιαιτέρα νιώθει το κάθε τι.
Και τα όνειρα και η ανυπαρξία αποτελούν και τα δύο με τον τρόπο τους αρχή και τέλος για έναν άνθρωπο.
Με τον ίδιο τρόπο που νιώθει η κάθε ψυχή την αρχή ή το τέλος, παίρνει και βάφει με χρώματα τα πλευρικά τους.
Δημοσίευση σχολίου