Ακούγεται ακόμα η θάλασσα και το πέταγμα του Γλάρου απ’ το παράθυρό σου, να είναι άραγε ο Ιωνάθαν;
Οι θέσεις των λεωφορείων κενές, παραμονές Δεκαπενταύγουστου βλέπεις.
Αν πω καλημέρα να πέσει στο δάπεδο του, θα θρυμματιστεί.
Έχεις δει ποτέ θρυμματισμένη στο πάτωμα καλημέρα;
Καλύτερα όχι.
Μοιάζει μ’ εκείνες τις καρδιές που τις σμπαράλιασε ο άνεμος.
Κατεβαίνω στο λιμάνι να σε προφτάσω.
Τι να προφτάσω δηλαδή που δεν είσαι εδώ.
Θα ρωτήσω να μου πουν που ήταν δεμένο το πλοίο που μαζί του έφυγες, θα σταθώ δίπλα στο ντοκ και λίγο μετά θα το αγγίξω.
Έχει κι εκείνο πάρει λίγο από το άρωμά σου ή μήπως ο δικός μου παραλογισμός το κάνει κι ευωδιάζει;
Μια θάλασσα μας χωρίζει.
Θυμάσαι από το σχολείο πόσο μεγάλη είναι η θάλασσα;
Μήνες και χρόνια να την ταξιδεύεις δεν τελειώνει.
Ας έφευγες τουλάχιστον μ’ αεροπλάνο, μ’ αυτοκίνητο έστω.
Μα δεν το έκανες, επέλεξες την μακρινή διαδρομή.
Χάνω ένα ένα τα κομμάτια μου γυρεύοντας σε.
Άφησα ένα στη ανατολή να φωνάζει τ’ όνομά σου, ένα στη δύση ξέχασα καθώς σε γύρευα στου βυθού τις σπηλιές, στον βορρά βορά έγινε η ψυχή μου απ’ τους ανέμους κι εδώ στον σχεδόν νότο απέμεινε μια ανεμώνη να μετράει κάθε ξημέρωμα την ταχύτητα της πτώσης από τον βράχο της ακρόπολης.
Ερήμωσα, κι νύχτες μου δεν κατάφεραν να γίνουν πιο όμορφες από τις μέρες σου ή τουλάχιστον από τις μέρες σου μαζί μου, αφού τώρα εσύ ακόμα περνάς καλά.
Έχασα και τον χρόνο από μέσα μου, από τα χείλη μου αναβλύζουν εικόνες μιας ζωής περασμένης.
Δεν ωφελούν πια οι δόσεις ευτυχίας σε μια ψυχή που δε την έμαθαν στην διάρκεια της ευτυχίας.
Κοίταξε με, δε γεννήθηκα Καρυάτιδα να κρατώ μέρος του κόσμου με το κεφάλι.
Είναι μικρό το κεφάλι μου κι έχει ξεχειλίσει από τις σκέψεις, και είναι όλες πικρές, πως κόβεις ένα λεμόνι το πλένεις εξωτερικά και το τρως θαρρείς αχλάδι, κάπως έτσι.
Και είναι ζουμερό πολύ τούτο που μου έβαλες στα χέρια καθώς κοιμόμουν.
Θα γεννηθώ ξανά και σε τούτη την επανάληψη θα θυμούμαι τα χαρακτηριστικά σου, θα θυμούμαι τα χαρακτηριστικά σου για μία μονάχα στιγμή εκείνη που καθώς θα ξημερώνομαι στην πρώτη μέρα της νέας μου ζωής θα σου λέω «Καλημέρα γλυκέ μου, αυτό το ταξίδι θα είναι δίχως εσένα».
Και θα σε φιλήσω νοητά πάνω στα μάτια.
***Το παραπάνω κείμενο ξεκίνησε ως σχόλιο στην ανάρτηση της Χνούδι: Happy Ever After, έτσι λοιπόν είναι αφιερωμένο σε εκείνη.
Οι θέσεις των λεωφορείων κενές, παραμονές Δεκαπενταύγουστου βλέπεις.
Αν πω καλημέρα να πέσει στο δάπεδο του, θα θρυμματιστεί.
Έχεις δει ποτέ θρυμματισμένη στο πάτωμα καλημέρα;
Καλύτερα όχι.
Μοιάζει μ’ εκείνες τις καρδιές που τις σμπαράλιασε ο άνεμος.
Κατεβαίνω στο λιμάνι να σε προφτάσω.
Τι να προφτάσω δηλαδή που δεν είσαι εδώ.
Θα ρωτήσω να μου πουν που ήταν δεμένο το πλοίο που μαζί του έφυγες, θα σταθώ δίπλα στο ντοκ και λίγο μετά θα το αγγίξω.
Έχει κι εκείνο πάρει λίγο από το άρωμά σου ή μήπως ο δικός μου παραλογισμός το κάνει κι ευωδιάζει;
Μια θάλασσα μας χωρίζει.
Θυμάσαι από το σχολείο πόσο μεγάλη είναι η θάλασσα;
Μήνες και χρόνια να την ταξιδεύεις δεν τελειώνει.
Ας έφευγες τουλάχιστον μ’ αεροπλάνο, μ’ αυτοκίνητο έστω.
Μα δεν το έκανες, επέλεξες την μακρινή διαδρομή.
Χάνω ένα ένα τα κομμάτια μου γυρεύοντας σε.
Άφησα ένα στη ανατολή να φωνάζει τ’ όνομά σου, ένα στη δύση ξέχασα καθώς σε γύρευα στου βυθού τις σπηλιές, στον βορρά βορά έγινε η ψυχή μου απ’ τους ανέμους κι εδώ στον σχεδόν νότο απέμεινε μια ανεμώνη να μετράει κάθε ξημέρωμα την ταχύτητα της πτώσης από τον βράχο της ακρόπολης.
Ερήμωσα, κι νύχτες μου δεν κατάφεραν να γίνουν πιο όμορφες από τις μέρες σου ή τουλάχιστον από τις μέρες σου μαζί μου, αφού τώρα εσύ ακόμα περνάς καλά.
Έχασα και τον χρόνο από μέσα μου, από τα χείλη μου αναβλύζουν εικόνες μιας ζωής περασμένης.
Δεν ωφελούν πια οι δόσεις ευτυχίας σε μια ψυχή που δε την έμαθαν στην διάρκεια της ευτυχίας.
Κοίταξε με, δε γεννήθηκα Καρυάτιδα να κρατώ μέρος του κόσμου με το κεφάλι.
Είναι μικρό το κεφάλι μου κι έχει ξεχειλίσει από τις σκέψεις, και είναι όλες πικρές, πως κόβεις ένα λεμόνι το πλένεις εξωτερικά και το τρως θαρρείς αχλάδι, κάπως έτσι.
Και είναι ζουμερό πολύ τούτο που μου έβαλες στα χέρια καθώς κοιμόμουν.
Θα γεννηθώ ξανά και σε τούτη την επανάληψη θα θυμούμαι τα χαρακτηριστικά σου, θα θυμούμαι τα χαρακτηριστικά σου για μία μονάχα στιγμή εκείνη που καθώς θα ξημερώνομαι στην πρώτη μέρα της νέας μου ζωής θα σου λέω «Καλημέρα γλυκέ μου, αυτό το ταξίδι θα είναι δίχως εσένα».
Και θα σε φιλήσω νοητά πάνω στα μάτια.
***Το παραπάνω κείμενο ξεκίνησε ως σχόλιο στην ανάρτηση της Χνούδι: Happy Ever After, έτσι λοιπόν είναι αφιερωμένο σε εκείνη.
30 σχόλια:
Ομορφιά μωρέ Ήχε.
Ευχαριστώ κι εδώ.
..κ στου τάφου της το χώμα, η πονεμένη μου ψυχή, θα ονειρεύεται ακόμα την όψη του την τρυφερή..
όπου σταθώ κ όπου γυρίσω, στον κόμσμο ή στην ερημιά.. θα περιμένω στα πιο μεγάλα τα ταξίδια να με πά..
έτσι υποσχέθηκε τον καιρό, που δεν ήξερε το βάρος, το βάθος κ το κόστος της υπόσχεσης..
Καλό σου βράδυ ήχε μου..ηχώ μου..
Ιωάννα
Γιάννη, μόλις τέλειωσα επιτέλους μια εργασία για το Διδασκαλείο και πέρασα να σου πω μια καληνύχτα. Μελαγχολικό γραπτό και ταιριάζει με τη διάθεσή μου. Αν πήγες στο μπλογκ μου ίσως κατάλαβες ότι δεν έχω διάθεση να ξαναγράψω κάτι.
Σου στέλνω όμως ένα χαμόγελο μελαγχολικό και φιλιά. Καληνύχτα. Τουλάχιστον ας έχουμε όνειρα γλυκά αφού ζούμε σε μια πικρή πραγματικότητα.
...Κι όταν βελούδο χάδι χνουδιού, τον ήχο άγγιξε...νότες που ζέσταναν τ' αστέρια, τους ωκεανού και τους ανθρώπους ένωσαν, τις Καρυάτιδες αφύπνισαν, την ερημιά... απορημένη αφήνουν...
Καλή σου ημέρα Ήχε μου.
...αυτό το ταξίδι θα είναι δίχως εσένα και θα φροντίσω να περάσω καλά με μένα :) πολύ καλό ήχε μου...για άλλη μια φορά :)
Τα κείμενά σου στάζουν συναισθήματα, ήχους, μυρωδιές, εικόνες... Γεμίζουν ψυχή, μυαλό, καρδιά & μάτια...
Τι πιο ανεκτίμητα όμορφη προσφορά οικοδεσπότη για μια δικτυακή επίσκεψη διψασμένων αναγνωστών!
πάντα εμπνεύσεις δυνατές να πυροδοτούν τα λόγια σου...
ΥΓ. ποιος έγραψε "το γράμμα" που τόσο ταξιδιάρικα διαβάζει η Φαίη Ξυλά?
μωβ φιλιά εκτίμησης
ν.
Ενα καινούριο ταξίδι
μια νέα αρχή
ένας κύκλος που κλείνει
όταν ένας άλλος ξεκινά
σαν μια νέα Σελήνη
στης βραδιάς τη μοναξιά.
Αφιερωμένο σε όσους ξεκινούν ένα νέο ταξίδι
Νάσαι καλά ΗΧΕ!
Έκλεισε ο κύκλος και περιμένουμε νέα αρχή ...?
Το εύχομαι και σου το είπα κι αλλού..
Χαλάλι της της Χνουδένιας:
"...εμένα ασυγκράτητα κατηφορίζουν στην πλάτη παραβάν στις ουλές μου"
Και της αρέσουν και οι παγωμένες νύχτες του χειμώνα, με αχνιστό καφέ...
Μόνο που μου 'κοψες τα γόνατα με το γλάρο...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ΔΥΣΤΥΧΩς οι αφιερωσεις ανηκουν απολειστικα στον εαυτο μας που της γεννα .
Ενα κομματι θαλλασσα που πλαθει διαφάνιες και φυσαλιδες στα κατεβασματα .
Οι αλλοι , εκεινοι οι βυθοί για τους οποιους κανουμε τις καταδυσεις ...ειναι η ανιχνευση ...
Δικη σου η ανιχνευση , δικες σου και οι εικονες .
Γιατι αυτο που βλεπεις , το βλεπεις ετσι ΜΟΝΟ ΕΣΥ ....
Δεν θα σχολιασω την γλυκητητα του λογου ... θα μοιραστω το συναισθημα μιας θαλασσας που μας χωριζει ...
Το χω νιωσει ιδιο ...., βαθυ ...γαλαζιο ....και χωρις τελος
ΥΓ, μην ξεχνας να αφιερωνεις στον μαγικο σου κοσμο τη θαλασσα ....
θα σ ανταμειβη παντα με το χρωμα της
Ιωαννα
Καλημέρα μελωδικέ μου ήχε. Με το που άρχισα την ανάγνωση μου έσκασε το "Μινοράκι" της Χαρούλας.
Τόσο όμορφο, όσο και το κείμενό σου.
Φιλί
Πολύ όμορφο, πολύ γλυκό. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι εναλλαγές του πρώτους μέρους με τις απότομοες κοφτές περιόδους και η αντικατάστασή τους με μακροσκελείς, πιο ερωτικές.
...η θάλασσα άλλοτε μας χωρίζει, άλλοτε μας ενώνει..
Καλό σαββατοκύριακο! :)
Να είσαι, Χνούδι μου, καλά
και να γράφεις πάντοτε όμορφα έστω και με πόνο ψυχής.
Ιωάννα μου
στις υποσχέσεις δεν υπάρχουν όρια.
Μήτε και οι ερωτευμένοι έχουν όριο στις υποσχέσεις.
Όπως και οι υποκριτές.
Να είσαι καλά.
Ελένη μου
όμορφο βράδυ να έχεις.
Mist
ευχαριστώ πολύ.
Αγγελόσκονη μου
όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση μόνο αυτό μένει.
Mauve ένα
μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου γράφεις.
Είναι ηχητικό απόσπασμα από την ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία του Μάνου Αρβανιτάκη «Το κορίτσι» στην οποία έχει γράψει το σενάριο.
Θαλασσινή μου
άρα και σε μένα αφιερωμένο και για τούτο ευχαριστώ.
Καλώς ήρθες.
Τρελοφαντασμένη μου
το διάβασα και στο αλλού.
Εύχομαι και για εσένα τα καλύτερα.
Γλαρένια μου
χαλάλι της .
Θα με συγχωρέσεις για τον Γλάρο;
Jo-anna μου
θα το θυμούμαι.
Bebe μου
Σε φιλώ.
Όμορφο βράδυ να έχεις.
Δείμε
ένα ευχαριστώ και σε σένα.
Ηλία
το μέσο είναι η θάλασσα πάντα η ψυχή αποφασίζει την διαδρομή.
΄Οχι ψυχή μου,
δεν κάκιωσα ούτε θύμωσα... λάθος δικό μου (εκ)φραστικό, δεν ήμουν σαφής...απλά λατρεύω τους γλάρους
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Υπέροχα τα κείμενά σου, υπέροχα τα σχόλιά σου.. τι να λέμε τώρα;;
Γλαρένια μου!
: - )))))))))))
Sunshine μου
Τι με κάνεις τώρα γλυκιά μου!!!
Δημοσίευση σχολίου