Τυχαίο ξύπνημα

Με κρατάς απ’ το χέρι, χρόνια και χρόνια που δεν τόλμησα να ζήσω μου διώχνεις μακριά.

Δε φοβάμαι.

Βυθίζεις το χέρι σου στο στήθος, μεταδίδεις παλμούς στην καρδιά μου.

Τι μπορώ να φοβηθώ;

Κοιμάσαι γλυκά, γαλήνια και αθώα.

Κι εγώ δε φοβάμαι πια.

Είσαι πάντα εδώ, μετάξινη κι αέρινη, σαν από παραμύθι βγαλμένη…

Κοιτάζουμε τα σύγνεφα κάποτε, άλλοτε ένα ουράνιο τόξο σ’ έναν μουσκεμένο ακόμα ουρανό.

Απόψε, κοιτάζουμε την Ανατολή, από ένα ξύπνημα τυχαίο…

Θα γείρουμε πάλι σε λίγο.

Ο ένας μέσα στον άλλον…

Ο ένας στη μυρωδιά του άλλου…