Στέκονται πάντα τα πουλιά στ’ ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών που ζήσαμε, ζητούν με τη φωνή τους μια μας απόκριση, και ναι, ίσως προσπαθούν να γεμίσουν τα άδεια δωμάτια, κι αυτό είναι μια ελάχιστη παρηγοριά, πως η ζωή εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα κι εκεί που έχουν όλοι πια φύγει. Όμως όχι λαχτάρα, αλλά μια ίσως ελπίδα επιστροφής, γιατί κάποτε όλοι επιστρέφουν, έστω λίγο, εκεί όπου έζησαν, εκεί όπου έγραψαν ένα γράμμα με παραλήπτη, που πότισαν τα σεντόνια με ευτυχία…
Εκτός αν πάλι η λαχτάρα είναι η ελπίδα της επιστροφής…
2 σχόλια:
"ένας μονάχα κουρασμένος κούκος
μας θυμίζει κάθε ώρα το μνημόσυνο του".
Θα μπορούσε να είναι κι αυτή μια κάποια παρηγοριά, ή ίσως ακόμη-ακόμη και λαχτάρα.
Στέκονται πάντα τα πουλιά στ’ ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών που ζήσαμε, ζητούν με τη φωνή τους μια μας απόκριση, και ναι, ίσως προσπαθούν να γεμίσουν τα άδεια δωμάτια, κι αυτό είναι μια ελάχιστη παρηγοριά, πως η ζωή εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα κι εκεί που έχουν όλοι πια φύγει.
Όμως όχι λαχτάρα, αλλά μια ίσως ελπίδα επιστροφής, γιατί κάποτε όλοι επιστρέφουν, έστω λίγο, εκεί όπου έζησαν, εκεί όπου έγραψαν ένα γράμμα με παραλήπτη, που πότισαν τα σεντόνια με ευτυχία…
Εκτός αν πάλι η λαχτάρα είναι η ελπίδα της επιστροφής…
Δημοσίευση σχολίου