Δευτέρα 29 Μαΐου 2023

Δρόμοι

Έχει βραδιάσει.
Στο μυαλό μου
γυροφέρνουν ονόματα παλιών συμμαθητών
ο Γιάννης, ο Δημήτρης, η Μαρία, η Χριστίνα, η Ελπινίκη …
και μοιάζουν αιώνες τα χρόνια που έχω να τους δω.
Στριμώχνω τις αναμνήσεις στις παλιές φωτογραφίες.
Ποδόσφαιρο στα διαλείμματα
και καυγάς με τη διπλανή τάξη λίγο πριν το μάθημα.
Μετά το σχολείο
στο μαγαζί των γονιών μου
Γραβιάς, αδιέξοδο τότε, είχε και μια αλάνα.
Θεσσαλονίκη του ’80
με τις αλάνες της ακόμη
νεοκλασικά που δόθηκαν αντιπαροχή
και τώρα, μήτε αλάνες έμειναν
μήτε και νεοκλασικά
τεράστιες πολυκατοικίες που σου κλέβουν τον ήλιο
και μαζί μ’ αυτόν, όλες τις παιδικές αναμνήσεις.

Επιστρέφουν όλα απόψε
θαρρείς η ανάγκη μου να κρατηθώ από κάπου
τα επαναφέρει.

Λίγες ημέρες για την Πανσέληνο
κι η Αθήνα
κοντά σαράντα χρόνια από τότε
φανερώνει το μικρό πράσινο ποδήλατο
που όργωνα τους δρόμους
έχοντας μια όμορφη ελευθερία
να κοιμάται στα στήθη μου.

Τώρα πονάω
για όλα πονάω
για τις παλιές φωτογραφίες που χάθηκαν
για τις συγγνώμες που δε ζήτησα
και τώρα πια δε μπορώ
για τα παιχνίδια που δεν έκανα
για τις φορές που λιποψύχησα
για τα όνειρα, που άφησα όνειρα.

Και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Δεν έχω πια μακριά σπαστά μαλλιά
μήτε κι εκείνο το χαμόγελο των δεκαεπτά μου χρόνων.
Κουράσθηκα πια.
Μοιάζω μ’ εκείνα τ’ αστέρια
που βλέπεις απ’ το παράθυρο σου
να πέφτουν κάποιο βράδυ
και κάνεις μιαν ευχή
-τι παιχνίδι κι αυτό με την ελπίδα-.

Δευτέρα σήμερα, άλλη μια.
Ημέρα υπ’ αρίθμ 10042 μιας θητείας ατελείωτης
και οι λέξεις μου
πιο γυμνές από ποτέ
όπως και η ψυχή μου
κι ο άνεμος δυνατός
σπάζει μέσα μου τα παλιά ποτήρια
σκορπίζει τα χαρτιά μου
σκορπίζει και τη ψυχή μου
στις τέσσερεις άκρες του ορίζοντα.

Το ρολόι έχει σωπάσει
στο τζάμι ακουμπισμένο το πρόσωπο μου
μετράω τ’ αυτοκίνητα στο διπλανό δρόμο
από κάπου δραπετεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
κάπου ελπίζουν να φτάσουν.

Μα όπως έρχονται οι δρόμοι
έτσι συνεχίζουν
και το ταξίδι, ποτέ δε τελειώνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: