Υπάρχουν φωτεινές σαν φάροι σιωπές,
ξανοίγονται στα πελάγη, στις θάλασσες
έρχονται τα βράδια με τις σκιές
πλησιάζουν, σε κοιτάζουν στα μάτια.
Το βλέμμα τους αντηχεί
καλπασμός αλόγου σε παλιό καλντερίμι.
Λυσσομανά σα θάνατος σε πεδίο μάχης.
Κι εσύ
απέναντι
δίχως δικαίωμα πια επιλογής
παραπλανημένος απ' το σκοτάδι που πίστεψες φώς
αφήνεις ανοιχτές τις πόρτες
ανοιχτά τα παράθυρα
να βγει ένα δάκρυ.
Κ' οι σιωπές θρονιασμένες
στο απίθανο μηδέν της ζωής σου.
Στήνουν χορό.
Κι ο θάνατος προχωρά στον δρόμο που ανοίγεις.
Κι ένα δέντρο ψηλό
σκύβει
αγγίζει την γη φορές επαναλαμβανόμενες
καθώς προσεύχεται για το μεγάλο ταξίδι.
απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή
21 σχόλια:
να σου γραψω θελω τοσα πολλα!
αλλα θα ειναι ολα θυμωμενα...
πολυ θυμωμενα...
οργισμενη σιωπη σου αφηνω!
καλα;;;;;;;;
Θα πάρω τούτη τη σιωπή και θα κοιτάξω ένα ηλιοβασίλεμα.
Καλά;;;;
Εγώ θα σου μιλήσω ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ...
Γλαρένιες αγκαλιές
(Καλώς ήρθες στα καμένα!)
Ιωάννη, θα σου χαρίσω μερικούς στίχους του Κωσταβάρα από το ποίημα του:"Τα διαπιστευτήρια της σιωπής" από τη συλλογή του:"Οι μεταμορφώσεις των κήπων", εκδόσεις Μεταίχμιο.
"Κοίταξέ με μόνο στα μάτια
μέτρησε τη βαθιά πληγή που ανοίγεται μέσα τους
άκου τη σιωπή που κάνει να τρίζουν τα φύλλα στις αστροφεγγιές τους
κι όταν ημερέψεις το φόβο
που σαν το παγιδευμένο αγρίμι ουρλιάζει
τότε θα καταλάβεις.
Θα δεις τι πόθοι ασφυκτιούν
το πάθος συντηρούν στις κρύπτες τους
τα ζυγιασμένα λόγια."
Αν θέλεις να διαβάσεις ολόκληρο το ποίημα του, θα το βρεις στο μπλογκ μου στις 20/4/07.
...κάτι σιωπές,που πιο πολύ κι από τις φωνές μιλάνε...
ήχε μου να σιωπήσω......
τα είπες όλα εσύ....
φιλιά πολλά..
Η θλίψη ντύθηκε την σιωπή, αφού τα λόγια είναι φτωχά να εκφράσουν τον θρήνο της, και προσευχήθηκε για όλες τις ψυχές που χάθηκαν στον βωμό της ανθρώπινης βλακείας...
xadi...
Σιωπές με κραυγές διαμαρτυρίας....
άφησαν μόνο τον αντίλαλο άκρατο να επαναλαμβάνεται…
..κρίμα που τα καμένα δεν μιλούν να σπάσουν τούτη τη σιωπή που τα πνίγει..
με πνίγει τούτη η σιωπή, τούτη η στενοχώρια
στον δρόμο να'χουνε γιορτή κι εμείς να ζούμε χώρια
φιλάκια....
Γλαρένια μου ευχαριστώ.
Ευτυχώς φεύγω..
Ελένη μου,
το γνωρίζω το ποίημα και είναι υπέροχο.
Βίκυ μου
ματώνουν περισσότερο τις πληγές κι απ’ το μαχαίρι που τις άνοιξε.
Adiple
δεν είναι μόνο αυτές είναι και πολλές ακόμα που χάθηκαν σε πεδία άλλα, δίχως λόγο σοβαρό..
Καλώς ήρθες.
ATG
ανταποδίδω το ΄χαδι
Mist μου
χτυπάει από βράχο σε βράχο και ματώνει όπου αγγίζει, πληγώνει πια βαθιά...
Ηλία
Έχουν φωνή και μιλάνε εκείνο που θα έλεγαν όμως πιο πολύ και θα ακούωνταν ακόμα περισσότερο είναι μερικές βρισιές και κατάρες που μία τους να έπιανε....
Spaigeck μου,
ευχαριστώ κι ανταποδίδω.
Fatale μου
εγώ σιωπώ,μ εσείς μιλάτε...
"Καβάλα στο θάνατο προχωρούμε
αφήνοντας ένα λευκό δέντρο πίσω μας
να 'χουν τα πουλιά να φωλιάζουν
τις έθραυστες προσευχές τους"
Καλημέρα, Ήχε
Δημοσίευση σχολίου