Αγέρας λυσσασμένος είμαστε
μέσα σε καμένα δέντρα
σε νερά που κύλισαν ατάραχα
και ξύπνησαν τις παιδικές επιθυμίες.
Κ’ ίσως όπως νυχτώνει εντός μας η μέρα
να ξυπνούν οι ερινύες
που μας κατατρώγουν το φεγγάρι μέσα στο στήθος.
Δε θυμούμαι τι έγινε και γέρασα
θυμούμαι μονάχα
πως ήταν κόκκινο το μέσα μου φαγωμένο φεγγάρι.
11 σχόλια:
"Οι μέρες πάντα τρέχουν, φτιάχνουνε μήνες ανύποπτα και γρήγορα, τους δασκαλεύουν ύπουλα να σμίξουνε κρυφά φορτώνοντας χρόνια σ’ ό,τι κινείται κι αναπνέει. Έτσι πέρναγε κι ο χρόνος ο δικός μου. Σαν τρένο βιαστικό. Υπερταχεία που αγνοεί τους τόπους, τις εικόνες και τους κόσμους που πατάει. Μόνο τρέχει. Τρέχει. Χωρίς εικόνες, χωρίς ήχο. Πότε έζησα; Πότε έφτασα να πατήσω τα εβδομήντα, πότε αυτό το ζεστό κορμί που γεύτηκε, κουράστηκε, πόνεσε κι αγαπήθηκε έγινα εγώ, εγώ, μια καμπουριασμένη ελιά σε στέρφο βράχο, μια σταγόνα μουχλιασμένου φαγητού σε πεντακάθαρο πιάτο;"
καλό ειρηνικό μας μεσημέρι
ο γιάννης
Πότε παλιώσαμε τόσο;
Πότε νιώσαμε για πρώτη φορά σεπτεί;
Πότε γινάμε αγέρας;
Μάθαμε να ταξιδεύουμε με τον άνεμο, κάναμε αγκαλιά τον γύρο του κόσμου.
Μας έδειξε το πέρασμα του ποταμού μέσα απ’ τον βράχο, μέσα απ’ το λιβάδι, γευθήκαμε την αρμύρα του κύματος καθώς τ’ αγγίζαμε.
Φθάσαμε εκεί που ανταμώνει ο χρόνος της ανατολής μ’ εκείνον της δύσης.
Καράβι στο σώμα τ’ ανέμου γίνηκε το σώμα μας κι ακόμα ταξιδεύει…
Τ’ όνομά μας μονάχα γίνηκε λάφυρο στα χέρια τον παραθεριστών που πίστεψαν πως καταβάθος όλα είναι ένα ενθύμιο, κι έκοψαν κάτι απ’ τ’ ανθισμένο βλέμμα που είχαμε μετά το ταξίδι.
Ωραία που τα λες...
"...Εκεί που η γη τελειώνει
κι αρχίζει ο ουρανός
αυτός ο τόπος μόνο
δεν είναι κανενός
Εκει που ανταμώνουν
μες στ' όνειρο οι ψυχές
τις νύχτες που κρυώνουν
και νιώθουν μοναχές
Κανένας δεν τον ξέρει
και δεν τον μελετά
μ' αυτός που υποφέρει
πονάει και ρωτά
(Παντελή Θαλασσινού)
αφιερωμένο εξαιρετικά στα μάτια σου
που βλέπουν πίσω απο τις εικόνες
Δυστυχώς πίσω από τις εικόνες, μέσα στους ανθρώπους, κάτω από τον χρόνο που βαδίζει αφήνοντας σημάδια πάνω στην παλέτα της ψυχής κι εκείνη υγρά ζωγραφίζει τα τοπία της στο μεσοκαλόκαιρο.
Όμορφο το τραγούδι.
Ευχαριστώ.
"Κόκκινο μέσα μου φαγωμένο φεγγάρι"... όμορφο, Ήχε
Έχουν κάτι μυστικό τα κόκκινα φεγγάρια στο στήθος τους.
Κάτι από μαγεία..
Αγέρας λυσσασμένος θα μας πάρει και θα μας σηκώσει!
...τώρα εμένα αυτές οι ρυτίδες της φθοράς μας, γιατί μου βεβαιώνουν την αφθαρσία;... και αυτός ο χρόνος μπερδεμένος μου μοιάζει... και κάποια στιγμή πίσω θα δώσει, ό,τι -στο ταξίδι- βιάστηκε να πάρει!...
Φοβούμαι Ηλία πως από χρόνια μας πήρε και μας σήκωσε.
Αν Βίκυ μου, δώσει τελικά πίσω ο χρόνος τότε θα είναι το πιο μεγάλο κέρδος.
Δημοσίευση σχολίου