Τα λόγια μου μιλούν για τον πόνο.
Φύλλα κίτρινα π’ αγγίζουν τη γη να σαπίσουν.
Φυσά αγέρας ανάμεσα στις λέξεις.
Μια ποίηση δαρμένη από το φως, κομματιασμένη απ’ το σκοτάδι.
"Φθάνουν γυμνοί οι φανοκόροι καθώς ξημερώνει
οι φανοστάτες ξεψύχησαν λυπημένοι.
Μαζεύουν ότι απέμεινε από αυτούς.
Πιο πίσω μοιράζει φως πρωινό ο θάνατος
ξεγελώντας τις διψασμένες ψυχές…"
15 σχόλια:
καλημερα σου Ιωαννη...
δεν δυναμαι να πω τιποτα παραπανω...
καλα;;;;
απλα ετσι για αντιθεση θα αφησω ενα χαμογελο...
:)
Ιωάννη, καλησπέρα. Ο πόνος μας δίνει έμπνευση και τον εκφράζουμε με τα γραπτά μας. Πολλές οι διψασμένες ψυχές.
ειναι διαχυτος ο πονος,στα γραπτα σου..
ειναι ερεθισμα τελικα..ειναι σκουντημα καλο..για τον πονο λεω!!
σε φιλω
Ιωάννη μου καλησπέρα . Ότι καλύτερα έχω διαβάσει .Να είσαι καλά συμπολίτη
«Για το χαμόγελό σου τραγουδώ…» το θυμάσαι το τραγούδι Βασιλική μου;
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Φεγγαραγκαλιά μου
για καλό δεν ξέρω αλλά σίγουρα είναι εκείνο που θέλω να διώξω κι έτσι το γράφω
Πολλές Ελένη μου, οι διψασμένες ψυχές και περισσότεροι οι απατεώνες που τις περιμένουν ντυμένοι άγιοι στη γωνιά των δρόμων
...είναι αλήθεια ο πόνος, είναι ζωή... (και ο θάνατος βεβαίωσή της...)... είναι και η ελπίδα κρυμμένη και η αγάπη μοιρασμένη και η καρδιά πλατιά σαν τη δική σου... (και το χαμόγελο η βροχερή των ματιών απόδειξη...)
Βίκυ μου έλεγα πάντοτε πως μαθαίνουμε να γνωρίζουμε τους ανθρώπους σύμφωνα και με τα δικά μας δεδομένα.
Μήπως κ’ η δική σου καρδιά είναι πλατιά, κι απ’ τη δική μου περισσότερο, που μπορεί ακόμα και χαμογελάει;
Σ' ευχαριστώ...
Ήχε πλάγιε και Βόρειε, καλό καλοκαίρι εύχομαι. Με "ποίηση δαρμένη από το φως" των αστεριών :)
Γλυκιά Ιστία του Νότου να περνάς τρυφερά και όμορφα.
Κι εγώ πολύ σε ευχαριστώ!
Είναι απλά η αλήθεια, η δική μου τουλάχιστον, μ' αυτήν πορεύομαι...
Ευαισθητουλη μας.. :)
Ψυχούλα μου τι λόγια είναι αυτά!
Κοκκινίζω.
Δημοσίευση σχολίου