Μα πιο πολύ
με συγκλονίζει το βλέμμα των λυπημένων παιδιών
καθώς διασχίζουν το κέντρο της πόλης.
Έχει την γεύση των ανθρώπων που λύγισαν
από το βάρος των εικόνων που φύλαξαν μέσα τους
μα δε βρήκαν ποτέ τον τρόπο να τις σηκώσουν.
Έτσι λοιπόν τα παιδιά
έχοντας ολόκληρο τον κόσμο μέσα στα μάτια τους
παίρνουν από το χέρι τη σιωπή του και πορεύονται
αφήνοντας ίχνη γκρίζα στις απ’ τη βροχή
κουρασμένες πλάκες των πεζοδρομίων
στο σημείο εκείνο που στέκεσαι και σκέφτεσαι καμιά φορά
αν πρέπει απέναντι ή όχι να περάσεις.
Κ’ ίσως να μου ήταν αδιάφορο το βλέμμα τους
αν δεν ένιωθα θάλασσα κάποια περάσματα δρόμων
για το απέναντι πεζοδρόμιο
που φοβήθηκα πως θα με πνίξει.
36 σχόλια:
τα λυπημενα μάτια τω παιδιων...
θάλασσες φουρτουνες...
καραβια που γέρασαν χωρις ένα ταξιδι να ολοκληρώσουν...
στα λυπημενα μάτια των παιδιων...
επαίτες αγαπης σωριασμένοι...
σε φιλω Ηχε μου
και Σ΄άγαπω
Ανερμήνευτο:
το παιδικό βλέμμα που επιβιώνει
στο πρόσωπο ενός γεράκου.
Aλλη μια φορά έδωσες μια και βούτηξες το χέρι στην ψυχή μου με δύναμη..
Το έκανες και σήμερα..
Σ ευχαριστώ γι αυτό..
Ξέρεις..ειναι δυσκολο να το κανει κανεις με λιγες μονο λέξεις..
Καλημερα
Πολύ όμορφο, πολύ γλυκό και τόσο αληθινό.
Κ’ ίσως να μου ήταν αδιάφορο το βλέμμα τους
αν δεν ένιωθα θάλασσα κάποια περάσματα δρόμων
για το απέναντι πεζοδρόμιο
που φοβήθηκα πως θα με πνίξει.
Αδιάβατοι γίνονται οι δρόμοι ,ανίκανος είμαι να τους διαβώ κι ο φόβος παραστάτης μου γίνεται κι αρωγός,το βλέμμα σου όμως ακόμα δε μπορώ να αντικρύσω έτσι στέκομαι στη σκοτεινή γωνιά του δρόμου κι αφουγράζομαι τους χτύπους της καρδιάς σου , βγάζοντας που και που έναν αναστεναγμό προσευχή σ' έναν αγνωστο θεό ...
Την αγάπη μου Ιωάννη
Είναι τόσο εκφραστικά τα μάτια των παιδιών!
Χωράει τα πάντα αυτό το παιδικό βλέμμα.
Κρύβει τόσα συναισθήματα!
Καλημέρα!
παιδιά που λυπημένα μάτια έχουν,
αγριμάκια γίνονται.
Σε δάση καταφεύγουν κι από κει ίσως κάποτε ένα κόσμο ομορφότερο μας φτιάξουν.
Γιατί αυτά μόνο γνωρίζουν.
Γιατί αυτα μόνο ξέρουν Αγάπη τι θα πει.
φιλι αγριμιού Ηχε.
Υ.Γ. Το μήλο δε το βρηκα.
Μα στην ηλιαχτιδα ανήκε κι έχει δίκιο.
Κι όλη η αλήθεια... είναι κρυμμένη εκεί.
Καλό σου Σ.Κ Ήχε.
Ελάχιστες λέξεις, όλη η αλήθεια...
Σε φιλώ πολύ :'(
Τα χαρούμενα παιδιά όταν μεγαλώνουν γίνονται θλιμμένοι ενήλικες.. Τα λυπημένα παιδιά τι γίνονται;
Τα λυπημένα παιδιά κάθε ηλικίας, αυτοί οι ναυαγοί της ζωής, ματώνουν την καρδιά σ' αυτούς -τους λίγους- που τα αναγνωρίζουν...
υπέροχο cropper.
και τόσο αληθινό..
"Κ’ ίσως να μου ήταν αδιάφορο το βλέμμα τους
αν δεν ένιωθα θάλασσα κάποια περάσματα δρόμων
για το απέναντι πεζοδρόμιο
που φοβήθηκα πως θα με πνίξει."
ποιά θλίψη κουβαλάμε αγαπημένε;
Παδιά που γεννήθηκαν χωρίς να κλαίνε..
Ποιά μήτρα τα εκπαίδευσε, βουβά να είναι;..
Σε φιΛώ Ήχε μου..
αχ αυτος ο τροπος σκεψης σου!!
Κάποτε –δεν πάει πολύς καιρός από τότε- είχα αποφασίσει ν’ απαγάγω ένα κοριτσάκι που ζητιάνευε στην οδό Κεφαλληνίας. Ίσως το ’χω γράψει. Κι ας το ζητούσαν από μένα οι δημόσιες υπηρεσίες. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, το παιδί εξαφανίστηκε. Αυτά τα λυπημένα παιδιά με τη μάτια θα μας κοιτάνε όταν γίνουν ενήλικα; Δε γνωρίζω ήχε μου αν μιλάμε για τα ίδια παιδιά. Αυτά της επαιτείας. Της μαύρης μοίρας και της μαύρης ρίζας. Που μεγαλώνουν με στρεβλά όνειρα.
Τι όνειρα στ’ αλήθεια;
μελανχολική καληνύχτα
"Έχει την γεύση των ανθρώπων που λύγισαν
από το βάρος των εικόνων που φύλαξαν μέσα τους
μα δε βρήκαν ποτέ τον τρόπο να τις σηκώσουν."
Λέει....
Μαρίνα μου
μια λύπη είναι, που δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει.
Ερμηνευμένο Δημήτρη
οι ηλικιωμένοι καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές τον επερχόμενο θάνατο τα παιδιά απλά βιώνουν τον ερχομό του με φορές πολλές δεν τον καταλαβαίνουν…
Καλώς ήρθες.
Μαρία μου
δεν έχω λόγια, τι άλλο να πω.
Ευχαριστώ.
Δείμε ευχαριστώ.
Κλειώ μου ίσως και να ‘ναι στον δικό μου Θεό της ψυχής.
Ίσως λέω, ίσως…
Την αγάπη μου.
Ηλία
όλος ο κόσμος βρίσκεται εκεί μέσα, το πιο βαθύ νόημα της ζωής…
Αγρίμι μου
κάπως έτσι βρήκες κι εσύ τον δρόμο για το δάσος…
Παράτολμο που το λέω μα τούτος ο τόπος σ’ εκείνους που δυσφορούν στηρίζεται πια.
Ναι mist
όλα εκεί μέσα.
eρωτά μου
σε φιλώ κι εγώ.
Sunshine μου
το πιο πιθανό είναι να γίνουν καλοί γονείς, συνειδητοποιημένοι…
Ίσως πάλι κάνω και λάθος.
3 parties μου
πίστεψε με είναι πια πολλοί εκείνοι που τα’ αναγνωρίζουν. Είναι περισσότεροι ακόμα εκείνοι που το μπορούν και φοβούνται να το κάνουν.
ΙΟΝ μου
έχουμε πάντοτε την θλίψη της δύσκολης ευτυχίας, του ψεύτικου αγγίγματος, του ονείρου που γίνεται εφιάλτης με το πέρασμα του χρόνου.
Θα αρκεστούμε άραγε ποτέ, λατρεμένη μου, στο πέρασμα του ανέμου από τα μαλλιά, στο ψιθύρισμα του ποταμού καθώς το νερό κυλάει;
Θα μάθουμε ποτέ ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους για την ομορφιά στους βυθούς των ματιών του κι όχι για τα λεφτά αισθήματα και το γλυκόπιοτο κορμί;
Τούτη θαρρώ η θλίψη μας.
Ιωάννα μου
ο Θεός φέρνει ακόμα στον κόσμου τους αγίους του…
Φεγγαραγκαλιά μου
τούτο τον τρόπο πασχίζω ν’ αλλάξω.
Γιάννη, φίλε μου
κι εκείνα τα παιδιά την ίδια θλίψη έχουν μόνο που, συγχώρεσέ με, αποφεύγω να τα κοιτάζω στα μάτια.
Γνωρίζω πως αδυνατώ να βοηθήσω και τούτο με σκοτώνει.
Ίσως εκείνη η απαγωγή που έλεγες να τα έσωζε.
Μόνο που εκείνη δε χρειάζεται σκέψη, από την σκέψη καμιά φορά καίγεται η πράξη.
Μόνο που αν το κάνεις δεν είναι οι δημόσιες υπηρεσίες που θα σε κυνηγήσουν…
Να είσαι πάντα καλά.
Ψούξ κάτι θα ξέρεις εσύ..
Καλώς ήρθες.
"κρατώ απ' το χέρι τη σιωπή του κόσμου και τη βολτάρω στο χείλος της λεωφόρου ακροβατώντας..
κάθε φορά που τη σπρώχνω στο ποτάμι του δρόμου πνίγεται μα επιστρέφει εκδικητικά, για να ζωγραφιστεί στο παιδικό βλέμμα μου.."
καλώς σας βρήκα!
Καλώς ήρθατε Αλαφροϊσκιωτε.
Ντρέπομαι να κοιτώ, ξέρω πως και εγώ για τη λύπη τους φταίω... Και μέχρι εκεί... Μετά, ανταμώνει κάτι άλλο η ματιά και τέλος;
Αχ και να φτιάχναμε έναν τόπο όπου το χαμόγελο των παιδιών θα ακύρωνε τους αφορισμούς των απανταχού σοφών της γης.
Εναν τόπο όπου τα αφημένα στο πεζοδρόμιο ίχνη τους θα ήταν ολόλευκα φτιαγμένα από ήλιο. Τότε θα φώτιζαν ολάκερο τον κόσμο και θα σκόρπιζαν αγάπη....από εκεί που στο παρελθόν τα περάσματα των δρόμων γίνονταν θάλασσες......
Δημοσίευση σχολίου