Μεσάνυχτα

Μεσάνυχτα, κι ακόμα κυοφορώ τη μορφή σου από το τελευταίο μου όνειρο.
Πότε άραγε τελευταία σ’ αντάμωσα;
Πότε την μορφή σου έσφιξα στα χέρια μου;

Βαστιέμαι ακόμα από τους ουρανοδρόμους των αστεριών.
Δε μ’ άφησες δρόμους για το φεγγάρι, πήραν τα μάτια σου και λούστικαν το φως του.
Πήραν τα μάτια σου τον δρόμο της νύχτας κι αντάμωσαν με τα όνειρα…

Πέρασε μήνας τάχα, χρόνος, αιώνας ή ώρα που τελευταία σε είδα;
Πάντα μ’ ερωτηματικά αφήνεις την ψυχή μου και τρυφερότητα.
Πως γίνεται και συνδυάζονται τα δύο πες μου.