Έγειρες στην άκρη του γκρεμού.
«Κοίταξε!», μου είπες, δείχνοντας μου ένα φεγγάρι κρεμασμένο από ένα κλαράκι στην άκρη του βράχου.
Έκανα να πιάσω το φεγγάρι από το χέρι, να το βγάλω ψηλά μα εκείνο τραβήχτηκε.
«Φοβούνται και τα φεγγάρια τελικά» σκέφτηκα.
Κι έτσι όπως ήμουν πεσμένος στη γη σε είδα ψηλά ν’ ανεβαίνεις σαν άστρο.
Κι άραγε, με συγχώρεσες ποτέ που σου μιλούσα με παραβολές;
από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…
16 σχόλια:
ισως ....
μάλλον οχι....
Ενας ..ξερεις Αυτος ο Ενας με παραβολες μιλουσε....
και αταυρωθηκε...
φιλι....θλιμενο πολυ
Τι κάνεις παιδί του φεγγαριού; Σου ευχήθηκα καλό φθινόπωρο;
Αχ, ήχε…ήχε…
Απόψε τελείωσα ένα πακέτο ποιημάτων. Είσαι ο πρώτος που το μαθαίνει. Ένα απ’ τα ποιήματα είναι τόσο συγγενικό με την τελευταία σου φράση.
Κάποια στιγμή θα το αναρτήσω.
Να είσαι καλά. Όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει, μη βασανίζεσαι πια…
γνωρίζεις αλήθειες. κάποτε οι παραβολές σου θα ακουστούν. έτσι όπως τους πρέπει.
καλημέρα γλυκιέ μου ήχε.
Κι έφυγες κι εσύ..
Οπως ολοι φεύγουν κάποια στιγμή..ερχονται και φεύγουν..τοσο απλά
Eδώ.
Κι ας μην υπάρχει μιλιά.
Καλημέρα Ήχε και ένα φιλί σαν της Μαρίνας σ'αφήνω κι εγώ.
H παραβολή της ψυχής έχει μόνο μια αλήθεια.
Να είσαι καλά Ήχε!
Ευχή για όμορφο δειλινό!
Ήχε, με ανησυχείς αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Ελπίζω να είσαι καλά
Μαρίνα μου
πάντα σταυρώνεται η ψυχή, πάντα θα σταυρώνεται.
Τούτη είναι που κάποτε αγιάζει.
Κατερίνα μου
όμορφο και δημιουργικό Φθινόπωρο να έχεις.
Poetic μου
δεν βασανίζομαι πια, ακούω μονάχα τα βήματα εκείνου του παρελθόντος κι αφήνω το βλέμμα ν’ ανιχνεύσει τον προορισμό τους.
ΙΟΝ μου
ότι δεν κάψει ο ήλιος θα βγει παρά έξω, όσοι επιθυμούν ν’ ακούσουν…
Μαρία μου
αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι ο τρόπος αυτός.
Χνούδι μου
θα έρθω κι από εκεί, συγχώρεσέ μου κι εσύ την σιωπή.
Καλό ξημέρωμα να έχεις.
Ηλία
ποια να ‘ναι άραγε;
Καλό ξημέρωμα.
Ίστια μου
καλά είμαι, γαλήνεψε.
Να ξημερώνεις γλυκά.
Δημοσίευση σχολίου