«Τρέχα μάνα, τρέχα»

Μαζέψαμε τη σημαία με βιάση.
Οι χωροφυλάκοι με τον στρατό, κινήσανε για το λιμάνι.
Ήβγαμε κι εμείς.
Τρομαγμένα.
Η μάνα στην αγκαλιά έσφιγγε το Γεωργανάκι, με τον Αλεξανδριανό είχαμε ένα μπόγο ο κάθ’ ένας.
Τρέχαμε.
Ξεπηδούσαν φωτιές από παντού.
«Τρέχα μάνα» φώναζε ο Αλεξανδριανός «τρέχα» και τρέχαμε αλαφιασμένοι, πυρωμένοι απ’ τις φωτιές των σπιτιών κι απ’ των γυναικών τσι φωνές.
Ο αγέρας ήσφιγγε ολοένα, θαρρείς θηλιά στον λαιμό, πύκνωνε η στάχτη, έπηζε το αίμα στις φλέβες.
Η αγωνία…

- Τι θα κάνουμε μάνα;

- Θα ζήσουμε!

Κι έκλεγε το Γεωργανάκι, δεν ακούονταν πια σα κελάηδημα αηδονιού.
Σπάραζε, θαρρείς έβλεπε τον χαλασμό που γινόταν.
Έφτανε σα παλμός ο ήχος των σπιτιών που καίονταν και η θάλασσα κυμάτιζε.
Κόκκινη θάλασσα.
Θάλασσα αίμα.
Κι εμείς, ρημαγμένοι από τον χρόνο και τον πόλεμο.
Τ’ αφήσαμε πίσω όλα, τσι ζωές μας μονάχα ηπήραμε.
Κουρελιασμένες, βρομισμένες από χνώτο αγριεμένο.
Ανάβλυζε θάνατο το χνώτο.
Πεθάναμε κι εμείς, χίλιες ο καθένας φορές ως ν’ ανέβουμε στο «Αγία Γαλήνη».
Ήρχαμε στον Πειραιά.
Πρώτα Μυτιλήνη. Χίο μετά.
Κοιμόσουν και μες στο σκοτάδι του ύπνου ήβλεπες τη λύπη παχιά, μαύρη να κυλάει μπροστά σου.
Ποτάμι η λύπη.

Δεν μας ηχωνεύανε.
Είχαμε κι ένα κόνισμα παρμένο από το σπίτι, το φιλάγαμε.
Ηπήγαμε μπουλούκι στη Νέα Σμύρνη.
Κι εκεί, παλιότουρκους μας ήλεγαν.

Ο πατέρας, Στελλάκης, τον πήραν, στον σκότωσαν με άλλους στ’ Αξάρι.
Η μάνα, Αγνή, ήφυγε στην κατοχή.

Καθώς ηβλέπω φωτιά, τρομάζει ακόμα το βλέμμα.
Θυμάται.
Για ώρες δακρύζει η ψυχή και τα μάτια....