Η αγάπη πάει με κουπιά*

Κούρνιασε στα χέρια μου η σιωπή.
Μου ραγίζει τα μάτια, μου σφραγίζει τα χείλη.

Έμαθα πλάι στον άνεμο να ζω, πια δε με παρασέρνει.
Πια δε μου σταματά τα βήματα στο βρεγμένο χώμα του Φθινοπώρου.
Στέκουμαι στην άκρη του πελάγου, ημέρες σκίζω χάρτινες υποσχέσεις, τις ρίχνω στις ρωγμές του ανέμου.
Καθώς σκορπίζονται, παίρνει βάφεται χρώμα κίτρινο ο ουρανός, σταχτοκόκκινο η θάλασσα.

Ίσως, όταν η φωνή σου σκίσει στα δύο τον ουρανό, το ένα κομμάτι μείνει αιώνια στο σκοτάδι και τ’ άλλο στο φως.

Έχω φυλάξει πλάι στα όνειρα ένα χαμόγελο τρυφερό.
Έχω φυλάξει κι ένα μικρό βαρκάκι με κουπιά, "η αγάπη πάει με κουπιά", λένε.
Μονάχα έτσι ταξιδεύουν γαλήνια τα όνειρα.

από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…

*Ο τίτλος του κειμένου είναι από το ομότιτλο τραγούδι του Θανάση Πλαταμώνα,
σε ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη και μουσική του Ευγένιου Δερμιτάσογλου.