Έμαθες τελικά οι βροχές τι σημαίνουν;

Αφήνεις τη φωνή σου στην βροχή, έλεγες τα λόγια ταξιδεύουν μαζί της.
Ίσως βρέχει απ’ το πρωί.
Λέω ίσως, γιατί από πάντα έφευγαν μακριά τα λόγια σου, για τούτο υποψιάζομαι πως μπορεί να βρέχει από πάντα.
Είναι τόσο παράξενες καμιά φορά οι βροχές!
Είναι τόσο δυνατές και μεγάλες που μόνο δύο μάτια αγαπημένα μπορεί να τις δουν κ’ ίσως πάλι μήτε κι εκείνα.

Στάθηκες στην άκρη του παραθύρου, ακούμπησες στο περβάζι.
Έχεις δει ποτέ πουλί που ετοιμάζεται ν’ ανοίξει τα φτερά του και να χαθεί;
Του μοιάζεις, θα δώσεις μια δυνατή και λίγο μετά θα βρίσκεσαι ψηλά και μακριά σαν όμορφο αλλά μακρινό άστρο.
Κι ας βρέχει.
Ίσως έτσι πέσει λίγο από το χρυσό σου στην ψυχή μου.
Έχεις δει ψυχές λουσμένες από φως χρυσό;
Μοιάζουν δαχτυλίδια μικρά φωτισμένα στην βιτρίνα κοσμηματοπωλείου.
Μόνο που εσύ δε θα ‘σαι εκεί να την κοιτάξεις.
Έχεις δει κοσμηματοπωλεία από καιρό κλειστά, με σκόνη πολύ στο τζάμι της βιτρίνας;
Δείχνουν τόσο έρημα, σα σπίτια που οι νοικάρηδες τους έμειναν για καιρό μακριά τους.

Αλήθεια, τόσον καιρό ταξιδεύεις με την βροχή.
Έμαθες τελικά οι βροχές τι σημαίνουν;