Ρούχο καλοραμμένο η βροχή

Η βροχή, ρούχο καλοραμμένο, ταιριάζει στις ψυχές, όχι μονάχα εκείνων που ταξιδεύουν αλλά όλων.
Έμαθα να ταξιδεύω μα δεν έμαθα να οδηγώ για τούτο από τρένο σε τρένο, από πλοίο σε πλοίο, από αεροπλάνο σ’ αεροπλάνο πέρασα τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Φύλαξα ανθρώπους αγαπημένους σε δωμάτια όχι σ’ αποσκευές ενός ή πολλών ταξιδιών.
Ενθύμια δικά τους έπαιρνα πάντοτε μαζί μου, ένα φυλαχτό κάποιο κουκλάκι, λέξεις γραμμένες σε χαρτοπετσέτες ή δελτία παραγγελιών συνοικιακών ή μη καφέ.
Στις πόλεις της επαρχίας που κάποτε μ’ έβγαλε η ζωή – όμορφες όλες τους για διαφορετικούς η κάθε μία λόγους – καθώς κλείνω τα μάτια ταξιδεύω τις εικόνες της ψυχής κι εκείνες γαληνεύουν τα εντός μου, μαλακώνουν οι σκληρές, μ’ αγκαλιάζουν οι ήδη γαληνεμένες.
Με την μελαγχολία έχουν σχέση οι βροχές όχι όμως της ψυχής μα της διάθεσης, κάτι παροδικό δηλαδή, κάτι που μοιάζει περισσότερο με νοσταλγία.
Είπα κι άλλοτε πως έχουμε ανάγκη από Φθινόπωρο, από βροχή, γιατί οι Άνοιξες που ζήσαμε ή πιο σωστά δεν ζήσαμε μας δίψασαν.
Νιώθω να ομορφαίνει η ψυχή μου με την βροχή.

Αλήθεια, κάποτε ταξιδεύοντας σε μια πόλη από εκείνες τις επαρχιακές που έλεγα, βαδίζοντας στα πέτρινα σοκάκια κι έχοντας αντίκρυ σπίτια πετρόχτιστα παραδοσιακά και μια πλατεία με σιντριβάνι, τούτη η πόλη δεν αποκτά μια ομορφιά αλλιώτικη με την βροχή;

Τούτο πιστεύω για τις ψυχές, πως είναι πόλεις που ομορφαίνουν με την βροχή και καθώς εκείνη κυλάει στους δρόμους που ο χρόνος και οι καταστάσεις έκαναν πέτρινους, φορές πολλές δίχως ποτέ να το έχουμε καταλάβει, τους ξεπλένουν.

Έτσι, μετά την βροχή, μ’ ένα χαμόγελο βγαίνουμε πάλι να περπατήσουμε και να χαθούμε μέσα τους.