Το κλειδί

Αργά το βράδυ, κατηφορίζουν οι ώρες βαριές έναν δρόμο μεγάλο, φθάνοντας έτσι στο δευτερόλεπτο που συναντιούνται να αλλάξουν οι δύο χρόνοι, και υποκλίνονται.
Ξοπίσω τρέχουν άνθρωποι ντυμένοι στα κόκκινα, στα μαύρα – τάχα να προϋπαντήσουν ή κάτι να προλάβουν; -

Είχα στην τσέπη ένα κλειδί, από εκείνα τα μεγάλα των τρένων, το έβαλα στο πάτωμα κι έστρεψα την πορεία του προς το εσωτερικό του δωματίου, λίγο μετά φάνηκε ο νέος χρόνος ντυμένος κατάλληλα για τούτη την ιδιαίτερη συνάντηση που για μια μοναδική φορά έπρεπε κάπου να πάει.

Στον ουρανό, άρχισαν κόκκινα μπαλόνια να ξεπροβάλλουν δίνοντας έτσι μια αίσθηση γιορτινή και πιο κάτω, πάνω στον πέτρινο τοίχο, μια παρέα παιδιών ετοίμαζε, έχοντας ένα αθώο χαμόγελο στα χείλη ζωγραφισμένο, τις σφεντόνες τους.