Απώλεια Φθινοπώρου

Αναρωτιέμαι κάποτε πως μοιάζουν τα πρόσωπα των αγγέλων που μας πλησιάζουν τις νύχτες.
Αφήνουν κάποτε μια αίσθηση γλυκιά σα σώμα φυλαγμένο σε ζεστή αγκαλιά που χάνεται στο στιγμιαίο αιώνιο χρώμα της ανατολής, κάποτε αφήνουν τον όλεθρο.
Μια οσμή καμένου υφάσματος ή χαρτιού, δέρματος κάποτε, γεύση στυφή στα χείλη, μια σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπο από τον βραδινό εφιάλτη.
Αισθήσεις μνηστευμένες με τις κινήσεις μας.

Καμιά φορά τα βράδια, καθώς αρνείται ο ύπνος να κουρνιάσει κάτω απ’ τα βλέφαρα, ξεδιπλώνεται στα εντός μου μια φωτογραφία φανταστική.
Τρεις άγγελοι χαμογελούν σε πόζα στημένη φωτογράφου, φανταστικός κι αυτός.
Ένας τους, κρατάει τα χέρια το Καλοκαίρι.
Φοράει καπέλο εκείνο, παντούφλες παραλίας και κοντό παντελονάκι.
Μοιάζει να κοιμάται στα χέρια του.
Το δεύτερο έχει αγκαλιά την Άνοιξη, νυσταγμένη κι εκείνη σκεπασμένη με μια ζακέτα πολύχρωμη, μοιάζει να μη γνοιάζεται για πολλά.
Ο τελευταίος άγγελος, έτσι καθώς χαμογελούσε προσποιητά, πάσχιζε απ’ το χέρι να πιάσει τον Χειμώνα που έτρεχε γύρω του να ζεσταθεί.

Αρχίζω τότε να αναρωτιέμαι τι απέγινε το Φθινόπωρο.
Μήτε ένα ίχνος του στη φωτογραφία, μήτε καν η ανάμνηση του.

Είναι φορές που οι άγγελοι ρίχνουν ένα κουβά μεγάλο σ’ εκείνο το πηγάδι που ονομάζουμε ψυχή.
Αντλούν όλο το νερό από μέσα του.
Όπου υπάρχει νερό υπάρχει και το Φθινόπωρο.
Έτσι λοιπόν παίρνουν και το Φθινόπωρο μαζί τους.
Αφήνουν ένα μικρό μονάχα φεγγάρι να σιγοτραγουδάει τις νύχτες.

Εμείς, ακούγοντας το τραγούδι προχωρούμε ολοένα και πιο βαθιά στους χωμάτινους δρόμους μας.