Σύγνεφα

Ένα μαχαίρι θέλω, να τεμαχίσω τις εκτάσεις του φεγγαριού.
Άλλωστε επιθυμώ να σου χαρίσω δύο αχτίδες του.

Οι ένοικοι του φεγγαριού μας μοιάζουν.
Έχουν δύο μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια, ένα κεφάλι.
Έχουν όμως και καρδιές δύο.
Εμείς θα τις χρειαζόμασταν μονάχα για να πεθαίνουμε δυσκολότερα αφού πρώτα δίδαμε μιαν ανεξήγητη παράταση στον πόνο.
Για να αγαπούν πολλαπλάσια εκείνοι.

Θέλω να χωρίσω στα δύο ένα φλιτζάνι καφέ, στο ένα να σου διαβάσω το μέλλον, το άλλο θα στο φυλάξω κρυφό, τι άλλωστε μπορεί να αξίζει το πέρασμα του χρόνου αν γνωρίζεις από πριν τις λεπτομέρειες;

Θέλω ένα μαχαίρι να χωρίσω στα δύο τη σιωπή, κι αφού δύο γίνουν, μία να αφήσω στων παπουτσιών μου τις σόλες αθόρυβα να χάνομαι στους νυχτωμένους δρόμους και μια στις άκρες της μικρής μου ζωής να μην πονά από εκείνα που δεν πρέπει.

Κάθε πρωί ανεβαίνω σ’ ένα σύγνεφο, σ’ ένα σύγνεφο σταχτί, κούτσα κούτσα βγαίνουμε στη δημοσιά.
Ένα λεωφορείο διασχίζει τον δρόμο.
Ανεβαίνω και κάθομαι σε θέση παραθύρου, παίρνω στην αγκαλιά μου το σύγνεφο κι ονειρεύομαι…

Αν σου έλεγα ποτέ πως είναι δυνατόν και συμβαίνουν όλα αυτά θα με περνούσες για τρελό.
Έτσι λοιπόν λέω να μην πιάσω ποτέ το μαχαίρι και το πιο σημαντικό το φεγγάρι πια να μη το προσφωνώ φεγγάρι.
Σελήνη θα τ’ ονομάζω, είναι πιο οικείο στα όνειρα μου.

Εκείνο το σύγνεφο μονάχα θα το φυλάξω όπως είναι.
Τα σύγνεφα μοιάζουν με την ψυχή μας.
Έχουν το χρώμα που έχει, έχουν το σχήμα της, έχουν το πάθος της για ταξίδια.
Έχουν κι ένα κρυστάλλινο δωμάτιο καμιά φορά μέσα τους, όταν ονειρεύεται γαλήνια η ψυχή να μη την αγγίζει κανένας άνεμος…