Θέλησα τ’ όνομα σου να μάθω

Θέλησα τ’ όνομα σου να μάθω.
Ήταν μια μικρή κόκκινη θάλασσα.
Έσταζαν πάνω του χρώμα τα μαλλιά καθώς το φεγγάρι σου έβρεχε το κεφάλι.

Έγερνα πάνω στη φωνή σου τα βράδια, κι αποκοιμόμουν.
Αποκοιμόμουν θαρρείς παιδί κουρασμένο σ’ αγαπημένη αγκαλιά, κι ονειρευόμουν…
Θυμάσαι τούτα τα όνειρα;

Λίγες φορές μονάχα, έπαιρνα χαρτάκι μικρό, σου τα ‘γραφα μ’ εκείνη την παράξενη γραφή μου κι εσύ τα χάζευες.
Μα πιο πολύ σ’ έπαιρνα απ’ το χέρι και χανόμασταν μέσα τους.

Θέλησα τ’ όνομα σου να μάθω κι έμαθα πρώτα να περιμένω το κόκκινο κύμα, να περιμένω όλα εκείνα τα δικά σου που θα έφερνε τ’ απαλό αεράκι της θάλασσας, το φεγγάρι να περιμένω να ξεμυτίσει στα ψηλά τ’ ουρανού.

Έμαθα τ’ όνομά σου μια νύχτα λουσμένη στη ζέστη και το φεγγαρόφωτο.
Γάντζωσα ένα αστέρι στον ουρανό και του ‘δωσα τ’ όνομά σου.
Άναψα κι ένα καντήλι στο κέντρο του περίτεχνα σκαλισμένο να ρίχνει ένα φως απαλό στα βήματα π’ απλώνονται μέσα στα όνειρα.

Φύλαξα εν’ αγέρα απαλό να τρεμοπαίζει το φως του αστεριού στο μισάνοιχτο παράθυρο σου, να σου μπερδεύει τα μαλλιά όταν στην άκρη του μπαλκονιού θα γύρεις το κορμί σου, όταν θα γύρεις για να κοιμηθείς εκείνο πρώτο να φουσκώσει τα πανιά εκείνων π’ ονειρεύθηκες.

Θέλησα τ’ όνομά σου να μάθω κι έμαθα πάλι ν’ ανασαίνω απ’ την αρχή…