Η ανάσα μου έχει τελειώσει

Έχω μουσκέψει ως το κόκκαλο.
Μπαίνω στο σπίτι μανιασμένα, θαρρείς ο πρότερος άνεμος που μ’ έφερε ως εδώ.
Κλείνω σ’ ένα ντουλάπι τους φόβους μου.
Έρχονται κάθε βράδυ μ’ ένα πριόνι και πριονίζουν τα κλαδιά του δέντρου, εκείνου που φύτεψα όταν παιδί ακόμα έτρεχα πάνω κάτω την αυλή και πίστευα πως γύριζα τον κόσμο ολάκερο και κουραζόμουν τάχα, πάντοτε πλάι στη βρύση κι ας μη διψούσα.
Τώρα δε μου φθάνει μήτε μια ζωή νερό να ξεδιψάσω, μήτε μια θάλασσα ωκεανός να ταξιδέψω, μήτε τα πιο όμορφα όνειρα να χαμογελάσω.
Τα χαρτιά μου κιτρινίζουν καθώς ο καιρός περνάει, τα ρούχα παραδίδονται στη φθορά τους, έγιναν άσπρα τα μαλλιά κ’ οι σχολικές εκθέσεις, οι παιδικές μου ζωγραφιές δεν νιώθουν πια οικείο τον χώρο κι απομακρύνονται.
Κοιτάζω στα μάτια όποιον μου μιλάει, τούτο τουλάχιστον το καταφέρνω ακόμα.
Φέρνω κύκλους το κλειδί στην πόρτα φορές πολλές, δυνατά, ν’ ακούγεται στους απ’ έξω το κλείδωμα να μην πλησιάζουν.
Τα παράθυρα τα έχω κλείσει, τα πατζούρια το ίδιο.
Είναι βλέπεις ξύλινα κι αφήνουν μια στριγκιά φωνή στο πέρασμα τ’ ανέμου.
Βρέχει ακόμα έξω.

Έχω μουσκέψει ως το κόκκαλο, μη βιάζεσαι για υποθέσεις, δεν είναι η βροχή.
Οι φόβοι μου κλεισμένοι πάντα εκεί.
Κι εγώ απέναντι τους να πίνω σ’ ένα φλιτζάνι τσάι ζεστό.
Με ταραγμένη την ψυχή, με σώμα ματωμένο απ’ τα καρφιά και την προδοσία.
Ερημώνω κι εγώ με τους αιώνες αντάμα που δεν χώρεσαν μέσα τους την ψυχή μου.
Ζω όσο ζει κι ο πόνος, είκοσι χιλιάδες χρόνια τώρα.
Και σιωπώ.
Ο παφλασμός ακούγεται του αίματος πάνω στο παγωμένο τζάμι.
Δεν είναι κανείς να τ’ ακούσει.
Δεν είναι κανείς να προσπαθήσει να δέσει την πληγή, μήπως και σωθεί κάποτε το κόκκινο, και πως θα μπορέσει ένα παιδί κάποτε να ζωγραφίσει ένα ηλιοβασίλεμα...
Έχω στα χέρια μου κρατημένο ακόμα το κενό πέρασμα των ανθρώπων έξω στον δρόμο.
Στο προσπέρασμα τους.
Οι ηλεκτροφόρες σιωπές τους τυλίγονται έξω απ’ το σπίτι.
Τόσες σιωπές ενάντια σ’ ένα σκοτεινό σπίτι.
Φοβούμαι τους βομβαρδισμούς, έχουμε πόλεμο ακόμα, το είπα κι άλλοτε.
Δεν πίστεψες ποτέ σου όσα έχω γράψει.
Δεν φόρεσες ποτέ κουστούμι και δε προσευχήθηκες ποτέ σ’ έναν έστω δικό σου Θεό.
Τόσα χρόνια δίχως Θεό μέσα σου.
Τόσα χρόνια δίχως εσένα μέσα σου.

Έχω κλείσει του φόβους μου σ’ εκείνο το ντουλάπι, κι αν έχω φυλάξει έναν φόβο εκτός, είναι που έχω ξεχάσει μέσα του τα album των παιδικών μου χρόνων.
Θα με βρουν, θα σημαδέψουν την ηλικία την παιδική μου.
Στο μέτωπο, στο στήθος, στα χέρια.
Εκεί θα χτυπήσουν.
Πάντοτε εκεί χτυπάνε.
Τα πόδια λυγίζουν από μόνα τους, μετά.
Δεν το φοβούμαι πως εκεί θα χτυπήσουν, το γνωρίζω.
Στο κρεβάτι έχω αφήσει μια κουβέρτα διπλωμένη.
Όσα κι φορέσω κρυώνω τελευταία.
Τρέμουν τα χέρια και τα γράμματα βγαίνουν ξινισμένα σα θυμωμένοι γείτονες που χτυπάνε την πόρτα γιατί τους ενοχλεί η ανάσα.
Κ’ η ανάσα μου ολοένα βαραίνει.

Οι ανάγκες μου παραμένουν μ’ εκείνον τον παιδικό αυθορμητισμό μονάχα οι πόνοι ενηλικιώθηκαν.
Έτσι τις νύχτες πονώ.
Κι αγρυπνώ τις περισσότερες φορές.
Κι αγρυπνώντας μετρώ τις μεθόδους καταστολής που εφαρμόζει η μνήμη στην ψυχή μου κι αποτυγχάνουν.
Και κομμάτια της μνήμης με πονούν.
Ένα παρελθοντικό σήμερα με κάνει και λιτανεύω την κάθε μου ώρα.
Δανεικές οι ώρες.

Το παιδικό δωμάτιο έγινε γκαρνταρόμπα.
Για την ακρίβεια δεν έγινε ποτέ δωμάτιο παιδικό.
Δεν λένε ποτέ ψέματα οι σιωπές.
Δε γέλασε ποτέ, ποτέ δεν έκλαψε παιδί εδώ μέσα.
Κι εγώ ακόμα ενήλικη ψυχή έκλαιγα πάντα.
Κι άφηνα σημειώματα στα παλιά ρούχα θαρρείς κάποιος από το παρελθόν τα είχε ξεχάσει.

Η βλακεία μου είναι πως αγάπησα τα παραμύθια.
Ή πιο σωστά η βλακεία μου είναι πως δεν έμαθα τίποτε από τα παραμύθια.
Δεν έμαθα πως σε κάθε τόπο παραμονεύει ένας λύκος κακός.
Βγαίνοντας από το παραμύθι έφαγε τα τρία γουρουνάκια, στρίμωξε την κοκκινοσκουφίτσα κι αφού κατάφερε ν’ αλλάξει όλα τα όμορφα παιδικά μας παραμύθια τώρα παραμονεύει τον κάθε έναν από εμάς.
Και τον συνάντησα.
Δεν αναγνώρισα μήτε το πρόσωπο μήτε το χρώμα.
Έμαθα μόνο να πεθαίνω κάθε φορά μ’ ένα χαμόγελο σφηνωμένο στα χείλη.

Η ανάσα μου έχει τελειώσει.
Μια σκέψη παραπληγική μου λέει πως πάλι θα ζήσω.
Ήταν κάποτε όμορφα εδώ.
Πράσινα, καταπράσινα όλα και τα όνειρα να κυλιούνται σαν παιδιά στο χορτάρι.
Μα τώρα απόμειναν μονάχα οι φόβοι εδώ πέρα, σα μικροί φόνοι γεμίζουν το ημερολόγιο συμβάντων αυτού του σπιτιού.
Θ’ ανάψω μια λάμπα θυέλλης τη στιγμή που θα βραδιάσει.
Έχουν πολύ σκοτεινιάσει οι λαβύρινθοι μου και μπερδεύομαι στα γυρίσματα που κάνουν.
Εκείνο που δεν κατάλαβα ήταν αν νύχτωσε ποτέ πραγματικά ή ήταν που έζησα στο ανύπαρκτο μέσα σου δίχως ελπίδα καμιά…