Επτά αλήθειες για μια ζωή… …κι ένα ξημέρωμα…

Φθάσαμε στη καρδιά του φθινοπώρου, καιρός για παιγνίδια.
Δεν ξέρω να πω αν είναι ακριβώς παιγνίδι ή για διασκέδαση, όμως είναι η δική μου αλήθεια.

Την πρώτη μου μέρα στο σχολείο έβαλα τα κλάματα, είπα πως δεν θέλω να ξαναπάω.
Έκτοτε αγάπησα το σχολείο, τις πλάκες, τα διαλύματα και τους ανθρώπους του.
Οι συχνές μετακομίσεις είχαν ως αποτέλεσμα να χάσω πολλές από εκείνες τια παρέες και τους ανθρώπους.
Έμαθα να προσαρμόζομαι σε νέες περιοχές, νέες παρέες, νέα όνειρα.
Τούτο φυσικά δεν μείωσε στο ελάχιστο τον πόνο που αποχαιρετισμού από τις πόλεις που έζησα, από τους ανθρώπους που αγάπησα.

Κάθε φορά που κλείνω μια πόρτα πίσω μου νιώθω το πότε, το πώς και με ποιες προϋποθέσεις θα με φέρουν πίσω τα βήματα μου.
Το ίδιο νιώθω με τους ανθρώπους, είναι πολλές οι φορές που πιάνοντας τους από το χέρι νιώθω το είδος της επαφής, πράγματα για εκείνους, ακόμα και λόγια, πράξεις, εικόνες που έχουν κρύψει βαθιά μέσα τους.
Δεν μιλώ σχεδόν ποτέ για αυτά, τ’ αφήνω και ποτίζουν μέσα μου.
Βάρος μεγάλο μα δε γίνεται διαφορετικά.

Τα όνειρα μου έχουν κάτι το παράξενο.
Ονειρεύομαι καταστάσεις που με τον καιρό θα ζήσω, άνθρωποι, κινήσεις, συζητήσεις.
Λένε πως τα όνειρα δεν έχουν ενεργοποιημένη καμία αίσθηση.
Τα δικά μου έχουν γεύση, όσφρηση, συναισθήματα.
Τη στιγμή που βγαίνουν ακόμα κι αυτά είναι ίδια.

Πιστεύω στα μάγια, το μάτι και την γλωσσοφαγιά.
Έχω δει τα αποτελέσματα τους πάνω στους ανθρώπους.
Μπαίνοντας σ’ έναν χώρο αν υπάρχει κάτι από αυτά το νιώθω, με χτυπάει.
Δεν είμαι προληπτικός, δεν υπήρξα ποτέ, εξάλλου ο αριθμός που με συνοδεύει σε πολλές μου πράξεις είναι το δεκατρία.

Ταξίδεψα πολύ και κατά πως φαίνεται θα εξακολουθήσω.
Δεν είναι δική μου η επιθυμία αλλά προκύπτει.
Παρ’ ότι Βόρειος οι πόλεις που αγάπησα είναι η Αλεξανδρούπολη, το Γύθειο, η Μονεμβάσια, η Ναύπακτος, η Ύδρα, το Ναύπλιο, η Σάμος.
Υπάρχουν κι άλλες που δε μ’ έβγαλαν ακόμα τα βήματα μου, κυρίως νησιά.
Άλλες όπως οι Σέρρες, η Δράμα, το Κιλκίς, η Πάτρα μου δημιουργούν μεγάλη υπερένταση.
Έζησα κυρίως στη Θεσσαλονίκη, την Κομοτηνή, την Σάμο, την Κόρινθο, την Πάτρα.
Θα ήθελα κάποτε να ζήσω σπιτάκι χαμηλό κοντά σε λίμνη, ποτάμι ή θάλασσα.

Ερωτεύθηκα πρώτη φορά στα δεκαπέντε μου, σ’ ένα ταξίδι μου στην Πελοπόννησο, στο Τολό.
Μια Πειραιώτισσα κι ολυμπιακό.
Για τους έρωτες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δε μίλησα ποτέ μήτε και θα μιλήσω.
Τώρα απλά περιμένει με τις αισθήσεις σ’ εγρήγορση η ψυχή μου..

Γράφω για όλα αυτά, με όλα αυτά.
Βγάζω από μέσα μου εκείνα που με βαραίνουν, βγάζοντας τα κρατώ μόνο τα χαρούμενα.
Για τούτο μπορώ ακόμα και χαμογελώ.
Μπορώ ακόμα κι αστειεύομαι με τα δύσκολα κι ας παραπονούμαι.
Παραπονούμαι συχνά.
Κάποτε εύχομαι η ψυχή μου να μην έχει ανάγκη την γραφή.

Καθώς ξημερώνει, νιώθω πάντοτε την επιθυμία να παίξω κιθάρα.
Δεν έμαθα ποτέ μου κιθάρα.
Απόκτησα μία προπαραμονή Χριστουγέννων του 2002, στη Σάμο.
Από τότε δεν βρίσκω χρόνο – τούτο τουλάχιστον προφασίζομαι, αν και ισχύει για μεγάλες περιόδους κατά την επιστροφή μου στην Θεσσαλονίκη – ώστε να πάρω μερικά μαθήματα.

Οι αλήθειες μου οι πιο μεγάλες είναι εκείνες που για να τις πεις χρησιμοποιείς λόγια απλά και είναι αθώες.
Τις έχω φυλαγμένες σε ύφασμα βελούδινο για έναν άνθρωπο.