Το γλυκό στο βάζο έχει τελειώσει
το παιδί επίμονα μου ζητάει λίγο κυδώνι.
Τ’ αφήνω να παίζει στο σαλόνι μ’ ένα τρενάκι ξύλινο
πετάγομαι στο μπακάλικο της γειτονιάς
γλυκό κυδώνι μ’ αμύγδαλο λευκό.
Δε θέλω, μου λέει, δεν είναι σπιτικό.
Κι αργά τα βράδια με παίρνουν τα δάκρυα
ο καθρέφτης στο μπάνιο φανερώνει το πρόσωπο μου.
Δεν θυμούμαι τούτα τα μάτια πια.
Τούτα τα χείλη…
Στο πάνω διαμέρισμα μένει κάποιος άγνωστος
στο κάτω, άλλος ένας.
Μιαν εποχή παλιά γνωριζόμασταν οι γειτόνοι
έχουμε κλειστά πατζούρια τώρα και κουρτίνες τραβηγμένες.
Το ημερολόγιο δείχνει Φθινόπωρο
δε γνωρίζει το παιδί ποια μέρα είναι αυτη
ρωτάει
κι όπως βρέχει έξω
βρέχει στα μάτια του.
Κι αργά τα βράδια
η ίδια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό
η ίδια καταιγίδα πάντα στα μάτια…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
13 σχόλια:
Φθινόπωρο στον έρωτα
κι όπως βρέχει έξω,
βρέχει στα μάτια μας.
Όμορφη σου ημέρα jacki μου.
Γνωρίζω πως είσαι στίχος του τραγουδιού.
Ως τίτλο όμως δεν είχα σκεφτεί ποτέ να τον χρησιμοποιήσω.
Για τούτο λέω «μιας φίλης».
Και στην ψυχή μας Λίλα.
Καλώς όρισες!
Σε κείνο το συρτάρι
που δεν ανοίγει συχνά
είναι φυλαγμένο το βάζο με το γλυκό,
Ήχε Πλάγιε. Μοναδικέ!
Κι εγώ κλαίω γιατί νιώθω μοναξιά εδώ στην Αθήνα. Στη δουλειά μου νιώθω μοναξιά γιατί νιώθω πως με περιφρονούν. Είναι δύσκολο να κάνω νέες φιλίες γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα. Τα ξαδέλφια και τα φιλικά πρόσωπα τα συναντώ σπάνια γιατί έχουν δουλειές, υποχρεώσεις ή ίσως να μη θέλουν την παρέα μου και προτιμούν άλλες παρέες. Κανείς δε με παίρνει τηλέφωνο.
Εγώ όμως τους σκέφτομαι και τηλεφωνώ σε όλους. Όταν τους τηλεφωνώ, λένε δεν μπορούν.
Μια ξαδέλφη μου που ποτέ δεν μου τηλεφωνά, όταν πήγα επίσκεψη σπίτι της, έλεγε σε μια ξαδέλφη μας ότι θα της τηλεφωνήσει να βγούνε ενώ σ' εμένα λέει ότι δεν προλαβαίνει.
Ίσως φταίει και το φθινόπωρο που δακρύζουν οι ψυχές γιατί κάνουν συννεφιασμένες σκέψεις κι όχι φωτεινές και χαρούμενες. Ο ήλιος της ψυχής κρύβεται πίσω από τα σύννεφα της λύπης.
δεν γνωριζει τις εποχες...
μονο τις βροχες...
το παιδι...που δεν μεγαλωσε ποτε...
νεραιδενιο φιλι!!!
Υπέροχο το φθινόπωρο στο κείμενό σου..μελαγχολικό, αλλά τόσο γλυκό..σαν αγαπημένο γλυκό του κουταλιού!
Καλησπέρα..
Γλυκιά μου GoufyMAGOUFH, νιώθω να έχουν χαθεί τελευταία τα κλειδιά…
Την αγάπη μου σου αφήνω.
Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων Ελένη μου.
Και πώς να τους κρίνεις για αυτό…
Πάντα μικρό το παιδί, με το παντελόνι λερωμένο στα γόνατα και τις παλάμες γδαρμένες…
Σε φιλώ ψυχή μου.
Δίχως αμύγδαλο μονάχα, Νέο Κορίτσι, εκείνο μας το έκλεψε ο δάσκαλος την ώρα του μαθήματος.
Αποσπούσε, είπε, την προσοχή μας….
Μη σε νοιάζει..θα φέρω εγώ αμύγδαλα να βάλω σ΄όλα τα βάζα! (..κι η προσοχή ας μην είναι αμέριστη...)
Δημοσίευση σχολίου