Είμαι ένα είδωλο στην άκρη του καθρέφτη.
Χρόνια τώρα
περνάω ήσυχα τις τάξεις
δεν καταλαβαίνουν πως θορυβώ
πως τρύπες ανοίγω στους τοίχους για καρφιά
που θα σηκώσουν μια μέρα τον κόσμο.
Φοράω στοργικά τα παπούτσια μου
λασπώνω μαυροπίνακες
κουβέρτες ντυμένες με ημερομηνίες
καπέλα μεταλλικά.
Ακουμπώ τρυφερά στην ντουλάπα την καρδιά μου
καρδιοχτυπά ο σκόρος πλάι της καθώς αλλάζει.
Λέξεις ευλαβικές παραθέτω στα γράμματα
μα εκείνα δεν έχουν παραλήπτη κανέναν
ή έστω δε βρίσκεται κάποιος να τα παραλάβει.
Έτσι είναι.
Κάποτε θα με συλλάβουν
θα είναι παράνομη η λύπη
και διωκόμενοι οι λυπημένοι.
Έχω φυλαγμένα τα παιδικά παραμύθια
έχουν όλα τους αίσιο τέλος
κι εγώ, κρατημένο εκείνο το σπαθί στα χέρια το ματωμένο
από την καρδιά του δράκου.
Θα βραδιάσει νωρίς κι απόψε.
Θα ξεθωριάσει το είδωλο πάνω στον καθρέφτη.
Χρόνια τώρα βαδίζω σιωπηλός στα σκοτάδια
έχοντας εκείνο το βρόχινο δαχτυλίδι κάτω από το μαξιλάρι.
Για τούτο
έχω από καιρό ξεχάσει να κοιμάμαι…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
10 σχόλια:
θα είναι παράνομη η λύπη
και διωκόμενοι οι λυπημένοι
θα 'μαι εκεί
όταν μας καταδιώκουν
εμάς που τις Κυριακές
βρεχόμαστε από σταγόνες βροχής
(ή μήπως δακρύων?)
ένας άνεμος σωτήριος θαρρείς φυσάει & τις παίρνει ψηλά τις ευλαβικές λέξεις
"φοράω στοργικά τα παπούτσια μου" μου ζωγράφισε μια εικόνα παιδική, όμορφη, αφτιασίδωτη, τρυφερή & αθώα
με τις λασπες του σαρκιου....
και τα βροχινα δαχτυλιδια.....
στην βαθια σκοτεινη σιωπη
Ετσι ειναι.
ναι!!!!
μη και φοβάσαι το βρόχινο δακτυλίδι πως θα χάσεις;
και το φυλάς κάτω απ' το μαξιλάρι να σε στοιχειώνει τις νύχτες;
Θα σου στείλω ένα κόκκινο κουτάκι από παπαρούνες, να το βάλεις μέσα να αφήσεις τον ύπνο να σε αλαφρύνει.
Να σε παρασύρει στη δικιά του αγκαλιά, να ξαποστάσουν οι σκέψεις...
Εστω για λίγο, έστω για λιγάκι
Πάντα νιώθω την ίδια συγκίνηση όταν συλλαβίζω τις ευαισθησίες,Ιωάννη...:)
"Φτάνει κάποια στιγμή που για να ζήσεις
πρέπει να αποφασίσεις
να τινάξεις για πάντα από τα παπούτσια σου
τη γνώριμη σκόνη του τόπου όπου ζεις"
έγραψε ο Λευκάδιος Χερν
και παίρνω το θάρρος να μεταφέρω τα λόγια του εδώ
σ' αυτό το μελαγχολικό ποίημά σου
συνοδευόμενα από την Καλημέρα και την Αγάπη μου.
Άγιο νερό εκείνο της Κυριακής, Μωβάκι μου, δεν έχω τι να πω…
Τι άλλο θα μπορούσα άραγε να πω;
Καλώς όρισες ΞηροΚάρπια.
Της ψυχής πιο πολύ οι λάσπες…
Και ναι, έτσι είναι.
Το λέει και η Κατερίνα…
Λόγια μου, εκείνο που δε φοβήθηκα ποτέ είναι το δάκρυ του βιολιού…
Το κουτάκι το περιμένω.
Όσο για τους φόβους τι να πω, έχω πολλούς, ίσως να ‘ναι και τούτος που γράφεις…
Ψυχή μου, και είχες καιρό να το κάνεις εδώ, εγώ πάλι περισσότερο…
Και ποια απόφαση άραγε να παίρνει ο κάθε ένας μας, goofyMAGOUFH μου;
Τι να ‘ναι εκείνο που μας ωθεί στην απόφαση εκείνη;
Κι εγώ που τίναξα φορές πολλές την σκόνη εκείνη από τα παπούτσια μου που μ’ έβγαλαν τα βήματα εκείνα;
Κι άραγε αρκεί μονάχα αυτό;
Πόσα ερωτήματα γυρεύουν απάντηση κι απόψε…
Δημοσίευση σχολίου