Τώρα πιά
μάθαμε να ζούμε με τις απουσίες μας
στον καθρέφτη
ν’ ανταμώνουμε το παλιό μας πρόσωπο
νέο ακόμη και χαμογελαστό.
Μα τις νύχτες
κάποιος μας καρφώνει εμφατικά
σ’ ένα ξύλινο μεγάλο σταυρό.
Κι ο χτύπος του σφυριού
ματώνει τις σιωπές
που κάποτε
μας κράτησαν ζωντανούς.
Τώρα πια
αδυνατούμε στα αυτονόητα
κι ότι έχει απομένει
είναι τα ρέστα της ψυχής μας.
