Η πιο μεγάλη μας απουσία

Χανόμαστε στη μνήμη
μπλέκουμε το σήμερα με το χθες
κι αυτό που κάποτε
μας κρατάει στη λογική
παγώνει
και τότε ξεπροβάλει το αιώνιο
μέσα απ’ την πιο μεγάλη μας απουσία.

Στην άκρη του φθινοπώρου

Έχουν τα βήματα πετρώσει
χίλιες νύχτες τώρα
απόκαμα ναυαγισμένος
σε λίμνες που δε γνώρισαν
καμία γαλήνη
κανένα παιδικό παιγνίδι στον όχτο.
Κάποια στιγμή
στερεύει η γη που μοιραζόμαστε
λιγοστεύει το νερό
και μόνο τα ποιήματα
λένε την αλήθεια.
Κ’ οι μέρες ορφανές από ήλιο
φθάνουν στην άκρη του φθινοπώρου
σα καράβια δαρμένα απ’ τον άνεμο
και ξαναρχίζουν
το παλιό μελαγχολικό τους τραγούδι.

Οκτώβρη μήνα

Έρχεται παγωμένος ο Βαρδάρης
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.

Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.

Θητεία

Λιμάνια αφημένα στο κύμα
ξενυχτισμένα απ’ τις κλαγγές των όπλων
φύλαξαν τα παλιά μου ρούχα
τα σχισμένα ποιήματα
τ’ αγυάλιστα άρβυλα.

Το ρολόι θα χτυπήσει στις πέντε
η στολή βαραίνει ολοένα στο διπλανό κάθισμα.

Το σκυλί με συνοδεύει στη βραδινή έφοδο
μια σιωπή διαπεραστική στις λέξεις μου
κι η τέταρτη μέρα της δημιουργίας λειψή.

Διψώ.

Τα στρατόπεδα έκλεισαν με τα χρόνια
δίχως νερό πια η μνήμη.

Διψώ.

Κι ο χρόνος αποκαμωμένος
γέρνει στις παλιές διαταγές
που ξόδεψαν την ψυχή μου.

Κι εκείνο το δέντρο της Ροδοπόλεως
ποτισμένο με τα δάκρυα
μιας νύχτας παγωμένης, βροχερής
κι αιώνιας…

Λέξεις αλλόκοτες

Λέξεις αλλόκοτες με βασανίζουν
κάθε χρόνο ίδια μέρα
μοιάζουν με νότες που δε βγαίνουν
με βήματα που δε βγάζουν πουθενά

και καθώς γέρνει πάνω μου το φεγγάρι
τούτο το ίδιο βράδυ
σταματάει ο κόσμος
και ξυπόλητος κατεβαίνω στη σιωπή.

Παλιά ημερολόγια

Μοιράσαμε τόσο ανεπιτήδευτα τις λέξεις
σαν ήμαστε παιδιά
τώρα σωπαίνουν οι νύχτες
τρέφονται απ’ τη μοναξιά μας
νικηθήκαμε από την παιδική μας επιθυμία
για κάτι αληθινό.

Κλέβουμε αθόρυβα ώρες
απ’ τα σκισμένα φύλλα των παλιών ημερολογίων
ελπίζοντας πως κάποτε θα επιστρέψουμε
σ’ εκείνη την παιδική ηλικία
να πάρουμε πίσω τις λέξεις
ν’ αφήσουμε γαλανό τον ουρανό
στην πιο αθώα μας εποχή.

Τα ρέστα

Τώρα πιά
μάθαμε να ζούμε με τις απουσίες μας
στον καθρέφτη
ν’ ανταμώνουμε το παλιό μας πρόσωπο
νέο ακόμη και χαμογελαστό.

Μα τις νύχτες
κάποιος μας καρφώνει εμφατικά
σ’ ένα ξύλινο μεγάλο σταυρό.
Κι ο χτύπος του σφυριού
ματώνει τις σιωπές
που κάποτε
μας κράτησαν ζωντανούς.

Τώρα πια
αδυνατούμε στα αυτονόητα
κι ότι έχει απομένει
είναι τα ρέστα της ψυχής μας.