Άρχισαν να νυχτώνουν οι δρόμοι γύρω απ’ το σπίτι
κι ήταν ακόμα δώδεκα το μεσημέρι
το ακουστικό του τηλεφώνου ήταν κατεβασμένο
κανείς δεν μπορούσε να μας μιλήσει
επ’ έξω ακούγονταν το χτύπημα ενός μπαστουνιού
όποιος κι αν ήταν ξεμάκρυνε πια
στο μέσα δωμάτιο
η πόρτα ήταν μισάνοιχτη
μέσα στην ησυχία του παράδοξου
ακούσαμε ένα κλάμα παιδικό
ήταν οι λέξεις μας
τα μάτια μας
τα χέρια μας
που έκλαιγαν
προδομένα απ’ το ανέκφραστο
μιας ολόκληρης εποχής.
Με κρατάς απ’ το χέρι, χρόνια και χρόνια που δεν τόλμησα να ζήσω μου διώχνεις μακριά.
Δε φοβάμαι.
Βυθίζεις το χέρι σου στο στήθος, μεταδίδεις παλμούς στην καρδιά μου.
Τι μπορώ να φοβηθώ;
Κοιμάσαι γλυκά, γαλήνια και αθώα.
Κι εγώ δε φοβάμαι πια.
Είσαι πάντα εδώ, μετάξινη κι αέρινη, σαν από παραμύθι βγαλμένη…
Κοιτάζουμε τα σύγνεφα κάποτε, άλλοτε ένα ουράνιο τόξο σ’ έναν μουσκεμένο ακόμα ουρανό.
Απόψε, κοιτάζουμε την Ανατολή, από ένα ξύπνημα τυχαίο…
Θα γείρουμε πάλι σε λίγο.
Ο ένας μέσα στον άλλον…
Ο ένας στη μυρωδιά του άλλου…
Άναψα της νύχτας τα φώτα
λάμπες μικρών σπιτιών
πλάι στη θάλασσα που ταξιδεύω
γαλήνεψε ο χρόνος και η αναμονή
γαλήνεψε το κύμα κάτου απ’ το πέλμα
τώρα που ήρθες
κι έπαψε ο χρόνος να κυλά
για ποια αιωνιότητα
μπορούν να μιλούνε πια
εκείνοι που έπαψαν να ζουν ερωτευμένοι;
"Οι άνεμοι του καλοκαιριού"
(ποίηση)
στη Νίκη Λύτρα
Θεσσαλονίκη, Μάιος 2011
ISBN: 978 – 960 – 92865 – 3 – 4
e-book, ιδιωτική έκδοση
σβήσε το φως, αγάπη μου
από τις τόσες νύχτες που δεν έγραψα
μου έμειναν μονάχα όσες περάσαμε
να σου μιλώ για το φεγγάρι
εκείνο, σα ν’ άκουγε όσα έλεγα
άναβε ένα φως απαλό
κι έλουζε τις λέξεις καθώς ξεπρόβαλαν
κι άφηνες το σώμα σου γυμνό
κάτω απ’ το χάδι των αστεριών
σα βλέμμα άλλο κανένα
να μην έστεκε κάπου απέναντι να το κοιτάξει
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=339#p339
"Οι νύχτες με σένα"
(ποίηση)
στη Νίκη Λύτρα
Θεσσαλονίκη, Μάιος 2011
ISBN: 978 – 960 – 92865 – 4 – 1
e-book, ιδιωτική έκδοση
Εμμένω τις νύχτες
τις νύχτες με εσένα
τις νύχτες που σε χώρεσαν
κι εκείνες που ξεχείλισες
γεμάτη από εμένα
από εμένα που έγινα εσύ
κι άλλο δε γυρεύω
απ' το να κοιμίζω το φεγγάρι
κάθε βράδυ
πάνω στα στήθη σου
Κάθε Κυριακή επιστρέφω γεμάτος από εσένα.
Στα χέρια μου το φιλί σου, και στα χείλη.
Στο κορμί μου το άρωμα σου.
Τα μαλλιά με το χτένισμα των όμορφών σου δακτύλων.
Δικά σου τα δάκρυα στα δικά μου μάτια.
Και οι αποστάσεις το ίδιο μεγάλες πάντοτε
από μια μετάθεση που ολοένα καθυστερεί
κι από ένα τρένο που ολοένα χορεύει…
Τόσο απλές οι λέξεις μας.
«Μου λείπεις» ψελλίζεις
«κι έμενα μου λείπεις» ψελλίζω…
Κι οι αποχαιρετισμοί μας
σημειώματα μικρά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή
κι άλλα, ριγμένα στην τσάντα δήθεν τυχαία.
Σε λίγο θα ξεκινήσω
κι είναι ανίκανο να με κουράσει αυτό το ταξίδι
με πονάει μονάχα που πρέπει να φύγω
κι ένα σφύριγμα τρένου να συνοδέψει το «σ’ αγαπώ»…
Οι μέρες της άνοιξης
στόλιζαν το πολύχρωμο γαϊτανάκι τους
πλάι στ’ ανοιχτό μας παράθυρο.
Στάθηκες λίγο εκεί που το φως του ήλιου
έσβηνε το πίσω τοπίο
κι άφηνε το δικό του ζεστό ίχνος μέσα στον χώρο.
Έντυσε το κορμί σου
έφερε μέσα τ’ αρώματα
που έκλεψε απ’ το πολύχρωμο γαϊτανάκι.
Καθώς απομακρυνόσουν
έπεσε στο πάτωμα το ρούχο
σχηματίζοντας μια λίμνη από φως
κι έρωτα.
Στάθηκα πάνω απ’ τη λίμνη
ανάσανα το άρωμα του κορμιού σου
που φύλαξαν τ’ άλλα αρώματα.
Έκλεισα τα μάτια και καταδύθηκα
όπως καταδύονται οι κορμοράνοι
στη βαθιά θάλασσα.
Κι ήσουν η θάλασσα η βαθιά
το φως το αγνό στη διαύγεια του βυθού
η άμμος, η πέτρα, η ζωή.