Μα
εμείς, θα περπατήσουμε ξανά
τα
γέρικα στενά της Άνω Πόλης
θα
ξαποστάσουμε στον άγιο των Μπεκτασήδων
και
στο Τσινάρι για κρασί
να
θυμηθούμε τις παλιές στιγμές
και
τα τραγούδια
έπειτα
η βροχή να καθαρίσει
ότι
τα δάκρυα φύλαξαν στα μάτια μας
έναν
παλιό καημό
μια
επιθυμία ταξιδιού
μια
στάση άλλη
στα
καθημερινά μας δρομολόγια
2 σχόλια:
Τα κάστρα, τα κάστρα κοίταξε...
σκύβουν πάνω από τα χρόνια μας,
αφοπλίζουν τα παιδικά μας χέρια
κι οι βέργες μας, από σπαθιά,
έγιναν βάγια υποδοχής
για εμάς, τους άσωτους,
τους εξωμότες,
που απαρνηθήκαμε τις γειτονιές μας.
Κοίτα! Ανάμεσα στις πολεμίστρες
γδύνεται το φεγγάρι
τα μεσάνυχτα.
Έχουν μνήμη βαριά τα κάστρα
φοβίζουν ακόμα τα κλειστά κελιά
τα σημάδια στους τοίχους
οι ραγισμένες από το ξύλο πέτρες
και τα παιδιά
έχουν πάντα στην άκρη
τα ξύλινα σπαθιά τους
είναι ο τρόπος τους
να υποδέχονται το νέο
να προφυλάσσουν το παλιό
μονάχα εκείνο το φεγγάρι
που έκρυψε τις αμαρτίες μας
τα δάκρυα, τις υποσχέσεις
μας φανερώνει ακόμα το κορμί του
αφτιασίδωτο, γυμνό
για να μας σώσει
άλλη μια φορά
απ’ το σκοτάδι της ψυχής μας.
Δημοσίευση σχολίου