Καίει ο Ιούλιος
την τελευταία μας σπορά
κόκκινα τα μάτια
γύρω μας σκαλωσιές
χτίζουν ένα κόσμο νέο
δίχως εμάς
μόνο ότι ζήσαμε
ότι θυμόμαστε
ότι φύλαξε η ψυχή
μ’ αυτό απομένουμε
γύρω μας κλαγγές
συριγμοί
ήχοι ενός κόσμου
π’ αλλάζει τις γειτονιές του
τα χρώματα
τους ανθρώπους
που έζησαν την ερημιά του.
Ίχνη πέτρινα
αφήνουμε στο χρόνο
κι όνειρα λησμονημένα
στο κυνηγημένο παρελθόν μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου