Καμιά φορά
ανοίγει εκείνη η πόρτα
που μας κρατάει αποκομμένους
από τους ανθρώπους.
Κρύβονται σε κελιά μικρά
- το αρνούνται πεισματικά -
έχουν στη πλάτη έναν σταυρό
χάνουν τον ύπνο τους
γερνούν
νηστεύοντας τη ζωής τους.
Παραμιλούν τις νύχτες
γέρνουν στις παλιές τους καρέκλες
θρηνώντας
τις ράγες τους που σκούριασαν
κι άλλο δεν αντέχουν.
Μοιάζουμε οι άνθρωποι κατά βάθος
κι ας είναι αλλιώτικα
τα κελιά που μονάζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου