Να ονειρεύεσαι, μου είπες κι έκλεψες κάθε μου όνειρο με την φυγή σου.
Παράξενα ένιωθες από πάντα την αγάπη, αλλιώς εννοούσες τις λέξεις κι ας ήμουν εγώ ο ποιητής.
Έπαιρνα το πρωινό φως, έριχνα λίγο άρωμα κομμένου φρέσκου λεμονιού κι έβρεχα τα μαλλιά σου να ξυπνήσεις, ερχόσουν στη μέρα εσύ μ’ ένα χαμόγελο ήρεμο και τρυφερό.
Όπως ο έρωτας κοιμόσουν.
Θαλασσοπούλι σε τρικυμία ξυπνούσα μέσα στη νύχτα να σε δω, να βεβαιωθώ πως είναι κοντά η θάλασσά μου.
Κι ήσουν κοντά, για την ακρίβεια βρισκόσουν μέσα μου, στις λέξεις, στον χρόνο, στων ματιών μου το παίξιμο.
Ένιωθα τον άνεμό σου στα στήθη, τη λύπη να χάνεται απ’ τις άκρες των ματιών σου, ανεπαίσθητο δάκρυ.
Ένα πρωινό σ’ αντίκρισα στο περβάζι του παραθύρου ακουμπισμένη.
Είχες την πληρότητα στα μάτια, καθόλου δυστυχία.
Ό,τι είχες ανάγκη σου το είχα προσφέρει.
Δεν ήθελες άλλο από εμένα να πάρεις.
Ανέβηκες στης καρδιάς μου το περβάζι και μ’ ένα δυνατό σου πάτημα βρέθηκες να πετάς σε γαλανούς ουρανούς.
Κι ήταν πολλοί οι ουρανοί που έκανα πρόσφορο στην καρδιά σου να ταξιδεύει.
Τα πουλιά κάνουν ένα κοντινό πέταγμα κι επιστρέφουν για λίγο, για ένα τελευταίο κοίταγμα, ένα δάκρυ αποχαιρετισμού. Μήτε και τούτο έκανες.
Οι απελπισμένοι μένουν ζωντανοί ακόμα και με την λύπη.
Ήμουν απελπισμένος εγώ.
Το γνώριζες.
Στο πέρασμά σου από τη ζωή μου δεν άφησες μήτε έναν τουλάχιστον πόνο.
Μ’ εγκατέλειψες να ταλαντεύομαι στο τίποτα της ύπαρξής σου.
Παράξενα ένιωθες από πάντα την αγάπη, αλλιώς εννοούσες τις λέξεις κι ας ήμουν εγώ ο ποιητής.
Έπαιρνα το πρωινό φως, έριχνα λίγο άρωμα κομμένου φρέσκου λεμονιού κι έβρεχα τα μαλλιά σου να ξυπνήσεις, ερχόσουν στη μέρα εσύ μ’ ένα χαμόγελο ήρεμο και τρυφερό.
Όπως ο έρωτας κοιμόσουν.
Θαλασσοπούλι σε τρικυμία ξυπνούσα μέσα στη νύχτα να σε δω, να βεβαιωθώ πως είναι κοντά η θάλασσά μου.
Κι ήσουν κοντά, για την ακρίβεια βρισκόσουν μέσα μου, στις λέξεις, στον χρόνο, στων ματιών μου το παίξιμο.
Ένιωθα τον άνεμό σου στα στήθη, τη λύπη να χάνεται απ’ τις άκρες των ματιών σου, ανεπαίσθητο δάκρυ.
Ένα πρωινό σ’ αντίκρισα στο περβάζι του παραθύρου ακουμπισμένη.
Είχες την πληρότητα στα μάτια, καθόλου δυστυχία.
Ό,τι είχες ανάγκη σου το είχα προσφέρει.
Δεν ήθελες άλλο από εμένα να πάρεις.
Ανέβηκες στης καρδιάς μου το περβάζι και μ’ ένα δυνατό σου πάτημα βρέθηκες να πετάς σε γαλανούς ουρανούς.
Κι ήταν πολλοί οι ουρανοί που έκανα πρόσφορο στην καρδιά σου να ταξιδεύει.
Τα πουλιά κάνουν ένα κοντινό πέταγμα κι επιστρέφουν για λίγο, για ένα τελευταίο κοίταγμα, ένα δάκρυ αποχαιρετισμού. Μήτε και τούτο έκανες.
Οι απελπισμένοι μένουν ζωντανοί ακόμα και με την λύπη.
Ήμουν απελπισμένος εγώ.
Το γνώριζες.
Στο πέρασμά σου από τη ζωή μου δεν άφησες μήτε έναν τουλάχιστον πόνο.
Μ’ εγκατέλειψες να ταλαντεύομαι στο τίποτα της ύπαρξής σου.
29 σχόλια:
...τον ήχο και τη μοναξιά σου αισθάνθηκα, την καρδιά που αναμένει, και τόση αλήθεια σε τούτη τη γραφή, που με κάνει να ταλαντεύομαι...ένας τουλάχιστον πόνος για νάχω να περιμένω,το πέρασμα...ξανά.
Καληνύχτα.
Χάνεται στο άδειο δωμάτιο ο ψίθυρος αν και σήμερα τον ένοιωσα σαν κραυγή... Όμορφη Κυριακή να έχεις..
Καλή σου ημέρα mist.
Μα μη ταλαντεύεσαι γιατί και οι ήχοι κάποτε, έστω για λίγο, και οι ήχοι σιωπούν και τότε θα σε κάνει και η σιωπή τους να πονάς κι ό πόνος αυτός είναι ο πιο μεγάλος.
Καλή σου ημέρα Βίκη.
Αν κοιτάξεις στις ανιχνεύσεις του κειμένου ανήκει και τούτο στις σιωπές.
Γνωρίζεις μεγαλύτερη κραυγή απ’ τη σιωπή;
Μια ηλιόλουστη Κυριακή από εμένα.
Υπάρχει κάποια διεύθυνση που θα μπορούσαμε να σε διαβάσουμε;
Όμορφο κείμενο.
(Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες μια αντίστοιχη ιστορία, δεν την έγραψα. Ίσως τη γράψω κάποτε, είναι στη ζύμωση ακόμη.
Και όμορφη φωτογραφία. Από τις θέες που μου έλειψαν. Θα περάσω από το πάρκο του πανεπιστημίου, να ανέβω στις σαράντα εκκλησιές... με τη μνήμη.)
Να 'σαι καλά.
Είχε στα μάτια την πληρότητα,
και την ψυχή της άδεια.
΄Ανοιξε τα φτερά της κι' έφυγε,
για άλλα καταπράσινα λειβάδια..
΄Ελα τώρα.... με παρέσυρες και βγήκε το τετράστιχο...
Καλή Κυριακή,
Καλή νέα εβδομάδα
Πολλές Γλαρένιες Αγκαλιές
Γλυκιά μου Vel σ’ έβγαλε το περασμά σου από Θεσσαλονίκη;
Και τολμάς να μη βρίσκεις χρόνο έστω στα όνειρα σου για την παραλία μας;
Και τολμάς να λησμονείς το πέταγμα των γλάρων;
Η ιστορία θα βγεί από μόνη της όταν κυοφορήσει η ψυχή τις εικόνες.
Να ‘χεις τον Γλάρο συντροφιά
και πέλαγο μπροστά σου
και τα γλαρόνια σου αγκαλιά
για γλυκοπέταγμά σου.
Καλή και ηλιόλουστη εβδομάδα να έχεις Γλαρένια μου.
Είναι ν΄απορωωωωώ
πού βρέθηκε τόση λυρικότητα
τούτη την Κυριακή...
(Παρεμπιπτόντως, το λατρεύω τόσο τούτο το τραγούδι, όσο και τον Γ. Καραλή (αδελφό της τραγουδίστριας Ελπίδας), ο οποίος έχει τραγουδήσει μελωποιημένο Καββαδία αριστουργηματικά. Τα σημερινά παιδιά....βρίσκονται μακράν...)
Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τη μαντινάδα.
Να! η πληρότητα στη δική μου την ψυχή. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ!
΄Ολες οι Γλαρένιες αγκαλιές δικές σου σήμερα!
Να στέκεις πάντα χαρούμενη πάνω απ’ το πέλαγο και να ξανοίγεις, να φθάνεις σε ξένες θάλασσες για να μπορείς να μαθαίνεις.
Τι κι αν πολλούς τους σταματούν
θάλασσες και πελάγη
για σένα είναι η τροφή
κι ουρανός η χάρη.
Ηχοφιλήματα πολλά σου δίδω απ’ την καρδιά μου!
....Στο πέρασμα σου από τη ζωή μου δεν άφησες ούτε ένα τουλάχιστον πόνο...
Πόσο όμορφο θεέ μου να το διαβάζεις..πόσο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ να το έχεις ζήσει..
Το τραγούδι που ακούω στο μπλογκ σου απλά ..με ΤΣΑΚΙΣΕ!
τα φιλιά μου.
To ''είναι ν'απορείς'' είναι Χρήστος θηβαίος η κάποιος άλλος;
Να έχεις ένα χαρούμενο κυριακάτικο απόγευμα!
Το τραγούδι είναι του Γιαννη Καραλη.
Σου εύχομαι ότι ομορφότερο.
Μαγεία και η επιλογή της μουσικής και οι λέξεις. Πολύ σωστά είπε η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ για τον Καραλή. Εξαιρετικός καλλιτέχνης! Η σεμνότητά του τον κρατά σε απόσταση από τα φώτα . Θεσσαλονίκη λοιπόν. Και τόσο ταλέντο στη μαντινάδα; Στα πλαίσια του γενικού; Γιατί η μαντινάδα είναι κάτι ιδιαίτερο...
Γράφεις υπέροχα πρέπει να σου πω. Με φοβερή Τέχνη κι όχι μόνο συναίσθημα. Και η μελαγχολία που είναι ολοφάνερη στην ποίησή σου μου αρέσει πολύ... όπως και η αισθητική του μπλογκ! Πραγματικά μπράβο σου!
Απόλαυση η επίσκεψη εδώ... αν είχε και καφέ... ;)
Γ.ΚΑΡΑΛΗΣ.. ναι!Πόσο καιρό είχα να τον ακούσω..
Εχω ρίξει κλαάμα με το ''θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής''..απίστευτο!
Το κατάστημα, Γητεύτρια μου, δεν άνοιξε ακόμα αλλά για όποιον συνοδοιπόρο το επιθυμήσει να καθίσει προσφέρουμε τα πάντα.
Η ζωή μ’ έφερε κοντά και με τους Κρητικούς κάποτε και – ω Θεέ μου τι πρωτότυπο – μια γυναίκα με οδήγησε στη μαντινάδα.
Έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει κάτι σε τούτο τον κόσμο που να πλάστηκε για την γυναίκα..
Σ’ ευχαριστώ που σου άρεσε η εδώ επίσκεψη.
Θεσσαλονίκη λοιπόν, κι όσο θα προσπαθώ να φεύγω από εδώ τόσο η μοίρα πίσω θα μ’ επιστρέφει.
Είναι υπέροχα και τα δύο κομμάτια αγαπητή μου Kelly.
Τις δικές μου σιωπές τις ανεβάζω εδώ και λίγο καιρό στο μπλόγκ ενός φίλου όπου συμμετέχω, στο http://synanthseis.pblogs.gr (tag βικυ).Με χαρά θα σε δώ εκεί! Την Καλησπέρα μου.
Έρχομαι, μα δεν μιλώ. Απορώ σαν κι εσένα όμως..
Καλό Απόγευμα.
"Στο πέρασμά σου από τη ζωή μου δεν άφησες μήτε έναν τουλάχιστον πόνο."
Είναι δυνατόν να μην άφησε τίποτα... ο πόνος είναι η εμπνευση σου... η εμπνευση για τα παντα....
Ευχαριστώ πολύ Βίκη
Να έρχεσαι Ημίφως και ν’ αποφεύγεις όσα σου έγραψα.
Καλό βράδυ σου εύχομαι.
Υπάρχουν άνθρωποι zoaki σε τούτη τη ζήση που είναι ανίκανοι εκτός απ’ όλα τ’ άλλα και να πονέσουν ακόμα, σαν ποτέ να μην υπήρξαν. Εξ’ άλλου το λέω στο τέλος «στο τί-ποτα της ύπαρξής σου».
Από ‘κει και πέρα ο πόνος είναι κάτι το προσωπικό, ίσως για την αδυναμία του άλλου να αγαπήσει, την ανικανότητα του να αφήσει έστω κι ένα σημάδι για ενθύμιο πες στο πέρασμα του χρόνου να μπορείς να λες υπήρξε κι αυτός…
Τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ.
Σου "αφησε" ενα τροπο να ξεσπας γλυκειε μου.
:*
Τώρα που το λές Candy μου, κάτι είναι κι αυτό, μου άλλαξε πορεία στις λέξεις!
Υπάρχει ένα τραγούδι των Travis που λέει: «Με το να το κρατήσεις φυλακισμένο (ένα πουλί), θα πετύχεις μόνο να καθυστερήσει η άνοιξη»...
Μήτε και τούτο καμιά φορά γλυκιά μου Sunshine
αυτη η μουσικη σου μου κοβει τις φλεβες..σε ποιο cd αραγε θα μπορουσα να το βρω αυτο το 'τραγουδακι'απαγγελια??
Οπως το ειπες..... ο καθενας εννοει με τον δικο του τροπο την αγαπη ακομα και τις λεξεις που σου λεει..... Υπεροχο κι αυτο το γραπτο σου!!!
Δημοσίευση σχολίου