Είναι κάποιοι άνθρωποι σε τούτη τη ζήση, που τους συναντάς στον δρόμο και λες "Θεέ μου μακριά".
Εκείνοι σα ν’ άκουσαν την παράκλησή σου σε πλησιάζουν, τα χέρια απλώνουν, σου κλέβουν λιγάκι ουρανό τη μια μέρα, πιότερο την άλλη.
Μπαίνουν στα όνειρά σου.
Χτυπούνε την πόρτα σου κάποιο πρωί, αν δε ρωτήσεις κι ανοίξεις, κάποιοι από αυτούς, μπαίνουν και στο σαλόνι σου παίρνουν την εφημερίδα που άφησες βιαστικά κάτω στο πάτωμα ανοίγουν την τηλεόραση και την αράζουν στον τριθέσιο καναπέ που έχει ακόμα την δική σου φόρμα.
Τι κάνεις τότε;
Συμβαίνει όμως, καμιά φορά, να προσπαθείς να βαδίσεις μες στη βροχή κι εκείνη να σε διώχνει.
Να βαδίζεις κι όπου αγγίζεις εκείνη να παύει, να στεγνώνει ο δρόμος, πίσω σου, μπρος σου, πλάι σου…
Και λίγο πιο πέρα από το πίσω σου, μπρος σου, πλάι σου, ακατάσχετα ακόμα να βρέχει.
Ένα νησί από φως…
Σε κοιτάζουν στα μάτια τότε οι άνθρωποι αυτοί, "δεν έχει άλλο ουρανό" λένε κι απομακρύνονται.
Λίγο μετά και καθώς έχουν απομακρυνθεί, ανοίγεις την βαλίτσα την βαριά και βγάζεις ένα κομμάτι ουρανό μετρημένο στις δικές σου διαστάσεις, δικό σου ουρανό κι αρχίζεις να ταξιδεύεις…
Εκείνοι σα ν’ άκουσαν την παράκλησή σου σε πλησιάζουν, τα χέρια απλώνουν, σου κλέβουν λιγάκι ουρανό τη μια μέρα, πιότερο την άλλη.
Μπαίνουν στα όνειρά σου.
Χτυπούνε την πόρτα σου κάποιο πρωί, αν δε ρωτήσεις κι ανοίξεις, κάποιοι από αυτούς, μπαίνουν και στο σαλόνι σου παίρνουν την εφημερίδα που άφησες βιαστικά κάτω στο πάτωμα ανοίγουν την τηλεόραση και την αράζουν στον τριθέσιο καναπέ που έχει ακόμα την δική σου φόρμα.
Τι κάνεις τότε;
Συμβαίνει όμως, καμιά φορά, να προσπαθείς να βαδίσεις μες στη βροχή κι εκείνη να σε διώχνει.
Να βαδίζεις κι όπου αγγίζεις εκείνη να παύει, να στεγνώνει ο δρόμος, πίσω σου, μπρος σου, πλάι σου…
Και λίγο πιο πέρα από το πίσω σου, μπρος σου, πλάι σου, ακατάσχετα ακόμα να βρέχει.
Ένα νησί από φως…
Σε κοιτάζουν στα μάτια τότε οι άνθρωποι αυτοί, "δεν έχει άλλο ουρανό" λένε κι απομακρύνονται.
Λίγο μετά και καθώς έχουν απομακρυνθεί, ανοίγεις την βαλίτσα την βαριά και βγάζεις ένα κομμάτι ουρανό μετρημένο στις δικές σου διαστάσεις, δικό σου ουρανό κι αρχίζεις να ταξιδεύεις…
18 σχόλια:
Να ταξιδεύεις πάντα... στο δικό σου ουρανό και σε όσους ουρανούς μπορούν να ταιριάξουν με τον δικό σου...
Καλημέρα..
αφηνω ενα μεγαλο χαμογελο και μια καλημερα!
:)
-σε πεισμα ολων!-
μια πολύ μεγάλη καλημέρα και ένα κομμάτι ουρανό και από μένα....
φιλάκια....
κι αν όντως αυτοί δεν έχουν άλλο ουρανό;τι κάνεις τότε...;φιλιά...
Ετοιμάζομαι πάλι eρωτα, και στους ουρανούς μα και στις θάλασσες, τώρα οι άλλοι ουρανοί, κι εσύ γνωρίζεις πως είναι δυσεύρετοι.
Να είσαι πάντα καλά.
Σε πείσμα, Βασιλική μου, για να τους μπαίνουμε στο ρουθούνι!
;-)
Αυτές οι προσφορές ουρανού με συγκινούν πραγματικά.
Σ’ ευχαριστώ spaigeck!
Μονάχα αν αγαπάς κάποιον Αγγελοσκονίτσα μου, ή απλά αν το επιθυμείς δίδεις λιγάκι από τον δικό σου ουρανό.
Για εκείνους που έρχονται για πλιάτσικο πρέπει να κρατάς κάποια άμυνα.
Να τον καταλάβεις είναι το θέμα.
Και μη σε νοιάζει όσοι έμαθα να κλέβουν για να ζήσουν λίγο παρακάτω θα βρουν άλλον διαθέσιμο για κλοπή, δε χάνονται αυτοί – δυστυχώς –
είναι μάλλον άσχετο το ξέρω.. αλλά αυτό μου ήρθε μόλις τελείωσα την ανάγνωση αυτού του post.
To " μην το ρωτάς τον ουρανό ,το συννεφο και το φεγγάρι ,το βλέμμα του το σκοτεινό,κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει" Τραγουδισμένο απο τη αείμνηστη Καρέζη σε μία ταινία που δεν θυμάμαι το τίτλο της..
Καλό ΣΒΚ
Ααααα...ούτε σ' εμένα αρέσει το πλιάτσικο. ΄Ακου λέει στον καναπέ μου με τη δική μου εφημερίδα....
Την εφμερίδα τη διαβάζουμε δυο-δυο.....μόνο μ' αυτούς που πατάνε στο ίδιο κομμάτι τ' ουρανού μας
Γλαρένιες αγκαλιές
Υπέροχο τραγούδι Kelly.
Η ταινία στην οποία αναφέρεσαι είναι Το νησί των γενναίων (1959).
Σε χαίρομαι Γλαρένια.
Σε φιλώ.
και 'γω που νομιζα οτι δεν βλεπω καλα! μα ανθρωπακι με χερακια;;;;
αμπιλιβαμπολ!
-πως σας φαινεται το αγγλικο μου;;; ε;; το φυσαω η ατιμη!-
χιχιχιχι!
μου αρεσε πολυ!
:))))
-πολλα χαμογελα σημερα! γιατρε μου λες να εχω κατι;;;; ρητορικη ερωτησις ειναι... καλα;;;;-
αυτά τα κομμάτια ουρανού σου να τα φυλάς καλά είναι τα μόνα που είναι δικά σου... μόνο για σένα!
καλό σου Σαββατοκύριακο
Υπέροχα Βασιλική μου!
Ημέρα δύσκολη και παλιμπαιδισμού η σημερινή.
Εκείνο το σε πείσμα το πρωινό σου έκατσε γάντι!
Χαίρομαι που σου άρεσε!
Και το αγγλικό σου είχε προφορά δεν μπορώ να πω!
Υπέροχο Σαββατοκύριακο να έχεις Χάρη!
Πάντοτε μοιραζόμουν ότι είχα απλά τελευταία πιστεύω πως διαλέγω καλύτερα.
Είναι κάτι βαμπίρ, που ρουφούν τις
ανάσες μας κι αναπαύονται στο
γαλάζιο του ουρανού μας. Πιάνουν όλο το χώρο κι όταν στερέψουν οι ανάσες, μας αφήνουν ξέπνοους και φεύγουν... Δεν απομακρύνονται
όμως... περιμένουν
κρυμμένα στις σκιές... Να ζωγραφίσουμε ξανά γαλάζιο τον
ουρανό μας, να βρούμε ξανά πνοές...
Και τότε, αν δεν προσέξουμε, μέσα
από κάποιες ρωγμές ξαναμπαίνουν να
αποτελειώσουν όσα δεν πρόλαβαν...
Κάποτε πρέπει να μάθουμε... να
κρατάμε όνειρα, ανάσες, ουρανό,
για να τα μοιραζόμαστε μ' αυτούς
που δεν θα τα πληγώσουν...
Και βαμπίρ τους ονομάζεις.
Η καβάτζα απαραίτητη.
Κ’ η ελπίδα αθάνατη της σωστής κάποτε επιλογής.
Δημοσίευση σχολίου