Ιωάννη, καλησπέρα. Ο Χατζηγιάννης μ' αρέσει και αυτό το τραγούδι του με συγκινεί. Με τα χρόνια αλλάζουμε καθώς αποκτούμε εμπειρίες και πείρα. Όσο πιο αγνή είναι η ψυχή τόσο πιο καθαρά βλέπει το Θεό, τον νιώθει κοντά της, μέσα της,τον αγαπά, επικοινωνεί μαζί του και ακούει τη φωνή του.
Δεν αιχμαλωτίζονται οι ποιητές της καθημερινότητας… δεν ξεχνάνε και ούτε γερνάνε… δε μαδάνε τη μέρα σαν άγρια παπαρούνα να δουν αν τους αγαπάει…. είναι από μόνοι τους η μέρα… ζωγραφίζουν το σήμερα και λησμονούν τον θάνατο τους στο αύριο οι ποιητές της καθημερινότητας…. Τα όπλα τους είναι νούφαρα που ανθίζουν στη καθημερινότητα της μοναξιάς και παλεύουν με κόκκινο αίμα να τη κρύψουν να τη σκοτώσουν …να την Αγαπήσουν….
ακουσα τυχαία τον ήχο σου ..πλάγιο και μόνο...να πλανάται στο άχρωμο διαδίκτυο...και είπα να σταθώ για λίγο....
Οι λέξεις που λέμε ίσως να προσπαθούν να κρυφθούν ή να κρύψουν Βασιλική μου, ποιος άραγε να γνωρίζει. Από τις μουσικές, που είναι σαν τα παιδιά, πώς να κρυφθείς;
Το θείο, Adonie, βρίσκεται στην αλήθεια που κρύβουμε στα στήθη και οι περισσότεροι, δυστυχώς, αρνούνται να βγάλουν μ’ αποτέλεσμα να μη μπορούν να δεχθούν.
Πεθαίνουν κάθε ηλιοβασίλεμα οι ποιητές της καθημερινότητας γράφοντας γαλάζια λέξη με πέννα κόκκινη πάνω σε λευκό χαρτί ανθίζουν, από το ξημέρωμα λίγο πριν, να συλλέξουν τα χρώματα να συλλέξουν τους ήχους κάτω από τις κλαγγές των όπλων κι ανοίγουν ψηλά τους δρόμους να περάσει ο ήλιος να φωτίσουν εκείνα π’ αδυνατούν ν’ αγαπήσουν να ξέρουν που θα στρέψουν το χάρτινο μαχαίρι τους.
Καλώς ήρθες γαλάζια λέξη με πέννα κόκκινη. Ευχαριστώ πολύ.
βγήκαν στον ήλιο καθαρές οι ρίζες! ή οι ψυχές; γιατί νομίζω ότι είναι πολύ φιλοσοφημένος ο στίχος σου; με άγγιξε πάντως και θέλει πολύ ανάλυση αλλά όχι τέτοια εποχή! ένα δροσερό βράδυ να έχεις
"Αλλαξε ο χρόνος, άραγε; Αυλάκωσε η ψυχή, θάλασσα τρικυμία Στο περιθώριο της σκιάς φύτρωσαν φύλλα Πιάσου από τις άκρες τους και πάμε βαθιά να φτάσουμε το βλέμμα, που παιδί, ρωτάει"
"Δεν άλλαξε ο χρόνος παρά γιατί Την είδα τις αυλακώσεις της ψυχής, λέω, κύματος ράγες ατσαλινες Καποιοι τις κάλεσαν "ει! άτσαλες ρίγες" Γέμισα χρώματα στα χέρια και λάσπες τα ριζωμένα βήματά μου, φυτρώσαν δυο άγουρα φτερά ανάσκελα στου ουρανού το κρύο δάκρυ"
Αν έχω χρόνο θα τον φτιάξω μετά. Το σχεδιασμό λέω. Και θα στον αφιερώσω, αύριο. Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να βαδίσω πάνω στους όμορφους στίχους σου. Δε θα λερώσω με λάσπες. Υπόσχομαι.
41 σχόλια:
Το πλάγιος μου αρέσει
έτσι βρίσκει το φως τις σπηλιές
η ματιά στα χαμηλά τα έντιμα
εκεί που πονάει
Αν και η ώρα είναι περασμένη και ο καύσωνας ανελέητος , το αεράκι της ποίησής σου μου φύσηξε ευχάριστα.
Αλλάζει ο χρόνος μέσα μας, αλλάζουμε κι εμείς μαζί του. Ή ίσως αλλάζουν οι άλλοι...
το τραγουδι...
αυτο...
τι κι αν λεμε λογια...
η ψυχη αλλα τραγουδαει...
αλλα...
Τα πάντα ρει.
καλημέρα...
..ίσως αν αγγίξουμε μέσα τη ψυχή μας,
ανακαλύψουμε ένα μικρό θεό!
Μύρισε γή νοτισμένη, ακτίνας θωπεία, άγιο άγγιγμα...
Καλημέρα.
Τόσο κοντά μας είναι το Θείο
κι εμείς νομίζουμε οτι είναι μακρυά.
Κι αν δε μπορούμε να φτάσουμε πολύ ψηλά,
θα έρθει Εκείνος σε εμάς!
Ιωάννη, καλησπέρα. Ο Χατζηγιάννης μ' αρέσει και αυτό το τραγούδι του με συγκινεί.
Με τα χρόνια αλλάζουμε καθώς αποκτούμε εμπειρίες και πείρα.
Όσο πιο αγνή είναι η ψυχή τόσο πιο καθαρά βλέπει το Θεό, τον νιώθει κοντά της, μέσα της,τον αγαπά, επικοινωνεί μαζί του και ακούει τη φωνή του.
Δεν αιχμαλωτίζονται οι ποιητές της καθημερινότητας…
δεν ξεχνάνε και ούτε γερνάνε…
δε μαδάνε τη μέρα σαν άγρια παπαρούνα να δουν αν τους αγαπάει….
είναι από μόνοι τους η μέρα…
ζωγραφίζουν το σήμερα
και λησμονούν τον θάνατο τους στο αύριο οι ποιητές της καθημερινότητας….
Τα όπλα τους είναι νούφαρα που ανθίζουν στη καθημερινότητα της μοναξιάς
και παλεύουν με κόκκινο αίμα να τη κρύψουν να τη σκοτώσουν
…να την Αγαπήσουν….
ακουσα τυχαία τον ήχο σου ..πλάγιο και μόνο...να πλανάται στο άχρωμο διαδίκτυο...και είπα να σταθώ για λίγο....
εύγε...
Πάντα στα χαμηλά κοιτάζει το βλέμμα
τα χνάρια να βρει
που πέρασε το φως
για τούτο δε χάνεται…
Καλώς ήρθες Σωκράτη.
Αν είναι Κατερίνα μου να σε δροσίζει συχνά να φυσώ..
Να είσαι πάντα καλά.
Όλοι αλλάζουμε γλυκιά μου sunshine.
Όλοι ανελέητα…
Οι λέξεις που λέμε ίσως να προσπαθούν να κρυφθούν ή να κρύψουν Βασιλική μου, ποιος άραγε να γνωρίζει.
Από τις μουσικές, που είναι σαν τα παιδιά, πώς να κρυφθείς;
Τα πάντα eρωτά μου, τα πάντα…
Δροσερό απόγευμα να ευχηθώ τώρα πια Τρελοφαντασμένη μου.
Άλλος ο μέσα μας Θεός Ηλία κι άλλος εκείνος που γυρεύουμε.
Και οι θεοί καμιά φορά θέλουν κι εκείνοι παρέα..
Καλησπέρα mist μου.
Να είσαι καλά.
Το θείο, Adonie, βρίσκεται στην αλήθεια που κρύβουμε στα στήθη και οι περισσότεροι, δυστυχώς, αρνούνται να βγάλουν μ’ αποτέλεσμα να μη μπορούν να δεχθούν.
Τον Θεό, το λέω ξανά, Ελένη μου, το συναντά ο κάθε ένας διαφορετικά κι ας βρίσκεται πάντοτε μέσα σ’ εκείνα που αγαπάμε..
Πεθαίνουν κάθε ηλιοβασίλεμα οι ποιητές της καθημερινότητας
γράφοντας γαλάζια λέξη με πέννα κόκκινη πάνω σε λευκό χαρτί
ανθίζουν, από το ξημέρωμα λίγο πριν, να συλλέξουν τα χρώματα
να συλλέξουν τους ήχους κάτω από τις κλαγγές των όπλων
κι ανοίγουν ψηλά τους δρόμους να περάσει ο ήλιος
να φωτίσουν εκείνα π’ αδυνατούν ν’ αγαπήσουν
να ξέρουν που θα στρέψουν το χάρτινο μαχαίρι τους.
Καλώς ήρθες γαλάζια λέξη με πέννα κόκκινη.
Ευχαριστώ πολύ.
"Δε φεύγω" επομένως, γιατί "ψηλά, θέλω να φτάσω, στα πόδια του Θεού"...
Γλαρένιες αγκαλιές
Καλό δρόμο να έχουν, Γλαρένια μου, όσοι το προσπαθούν…
Όμορφη η ανατολή του νέου έσω χρόνου σας!
Καλοτάξιδη.
Καλώς σας βρήκα.
Καλώς μας βρήκατε poetic sin,
μας άρεσε που σας άρεσαν τα χρώματα..
πεζό σχόλιο σε ποιητικό κείμενο:
αυτό το ανθρωπάκι που πάει όπου και το ποντίκι μου με χαιρετάει ή με μουντζώνει;
;)
Σε χαιρετάει Raffinata μου,
Μήπως και φτιάξει την από την ζέστη λιωμένη διάθεση!
εγώ πάλι θάθελα να κυλιστώ σ'αυτή τη φοβερή αμμουδιά..
βγήκαν στον ήλιο καθαρές οι ρίζες!
ή οι ψυχές;
γιατί νομίζω ότι είναι πολύ φιλοσοφημένος ο στίχος σου;
με άγγιξε πάντως και θέλει πολύ ανάλυση αλλά όχι τέτοια εποχή!
ένα δροσερό βράδυ να έχεις
Πάντα παιγνίδια κάνουν τα ελαφάκια!
Να κυλιστείς Ελαφίνι μου.
Χάρη ψυχές οι ρίζες κι όνειρα!
"Αλλαξε ο χρόνος, άραγε;
Αυλάκωσε η ψυχή, θάλασσα τρικυμία
Στο περιθώριο της σκιάς φύτρωσαν φύλλα
Πιάσου από τις άκρες τους και πάμε
βαθιά να φτάσουμε το βλέμμα, που παιδί, ρωτάει"
Μου άρεσε, Ήχε. Μου άρεσε.
Αυλακώνει την ψυχή, τρικυμίζει η θάλασσα, μα ο χρόνος δε γνωρίζω αν ποτέ πραγματικά αλλάζει…
Πολύ όμορφο Vel μου, πολύ όμορφο..
Επέτρεψέ μου ένα άλλον αυτόματο σχεδιασμό...
"Δεν άλλαξε ο χρόνος
παρά γιατί Την είδα
τις αυλακώσεις της ψυχής, λέω,
κύματος ράγες ατσαλινες
Καποιοι τις κάλεσαν "ει! άτσαλες ρίγες"
Γέμισα χρώματα στα χέρια
και λάσπες τα ριζωμένα βήματά μου,
φυτρώσαν δυο άγουρα φτερά
ανάσκελα στου ουρανού το κρύο δάκρυ"
Καλησπέρα, Ήχε, καλησπέρα
Μη με κάνεις να κλάψω…
Καλησπέρα Vel…
Αν έχω χρόνο θα τον φτιάξω μετά. Το σχεδιασμό λέω. Και θα στον αφιερώσω, αύριο. Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να βαδίσω πάνω στους όμορφους στίχους σου. Δε θα λερώσω με λάσπες. Υπόσχομαι.
Ψιτ... όρθιος εσύ!
Δε φοβούμαι τα καθαρά χέρια
τις φτιαχτά απελπισμένες φωνές φοβούμαι.
:-))
Τ έχω λερώσει. Αλλά είναι γνήσια :)
(έφυγα, τσατ το κάναμε, ε;)
;-))
Δημοσίευση σχολίου