Έμεινες στην άκρη ενός βράχου με μάτια δακρυσμένα.
Ώρα απογεύματος κι έπειτα ώρα νυχτερινή, μεταμεσονύκτια.
Έσυρα τα σύγνεφα να φθάσουν παρακάτω.
Δεν ξέρω αν έφθασαν.
Δεν μου ‘πες ποτέ.
Να σκεπάσει τα δάκρυα η βροχή, να μη φαίνονται που κυλούν απ’ τα μάτια.
Όμως μένουν κόκκινα τα μάτια.
Μη σε νοιάζει, λίγοι έμαθαν να κοιτάζουν μέσα τους.
Είναι νύχτα εξάλλου κι ότι μέσα τους βλέπουν μπορεί να είναι κι απ’ τα χρώματα του δειλινού, από το χρώμα που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια καθώς γυρίζει η γη.
Κοίταζε μονάχα ψηλά και μίλα.
Έχουν μια δύναμη ανεξήγητη κάποιες φωνές που κάνουν της φύσης τα στοιχεία να υπακούν.
Μίλα.
Κι ο άνεμος που σου μπερδεύει τα μαλλιά θα πάρει μακριά τις λέξεις.
Ίσως κάποιες αφήσει στην αγκαλιά της θάλασσας, εκείνη να τις ταξιδέψει.
Μίλα.
Όπως μιλούσες χρόνια τώρα σ’ εν’ άδειο σπίτι με ίχνη ληξιπρόθεσμα στα ξύλινα πατώματα του.
19 σχόλια:
υποσχομαι πως αν μπορουσα να ειμαι σ ενα βραχο αυτη τη στιγμη θα τα εδιωχνα τα δακρυα..
μονο το φεγγαρι θαθελα για συντροφια αντε και λιγες σταγονες βροχης..
και θα ηταν πολυ!!
Το Χαϊκού μου για το Γιάννη (από το κείμενό σου)
Των πατωμάτων
΄Ιχνη ληξιπρόθεσμα,
Στο άδειο σπίτι...
(Πέρασε ο καύσωνας...δεν το έπαθα αυτό το λόγο...
;-)
Φιλί Γιάννη και Γλαρένιες αγκαλιές για ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!
Πολλές φορές έχω καθίσει ή περπατήσει δίπλα στη θάλασσα και καθώς την κοίταζα μου θύμιζε αναμνήσεις που προκαλούσαν πόνο και δάκρυζα.
Τώρα την κοιτάζω και νιώθω ελεύθερη σαν τους γλάρους.
Μ' αρέσει να τους κοιτώ γιατί νιώθω πως πετάω ελεύθερα σαν κι αυτούς σ' έναν καθαρό ουρανό χωρίς σύννεφα.
Καποιοι πονοι δε χανονται ποτε.... κι ας λενε πως ο χρονος ολα τα γιατρευει! Απλα η ψυχη τους κοιμιζει για να μπορουμε να συνεχισουμε! Γι' αυτο και στα ονειρα μας μεσα ξυπνανε ολα αυτα που χρονια τωρα κοιμιζουμε...
Πολύ γλυκό. Κόκκινα μάτια πόνου και μοναξιάς. Ένα ποίημα όλο εικόνες.
Να μπορούσαμε να κοιτάζαμε πιο συχνά μέσα μας και να αφουγκραζόμαστε τη δύναμη της εσωτερικής μας φωνής...
Ο δικός μου βράχος είναι η αυλή του σπιτιού μας στο νησάκι. Εκεί ξενυχτώ τα βράδια του καλοκαιριού ακούγοντας το βουητό της θάλασσας και τον ήχο απ΄τις βάρκες που λικνίζονται στα κύματά της... Εκεί ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου! Εκεί κάνω τον απολογισμό μου και ζητώ πορεία για τα επόμενα βήματά μου...
Ήδη μετρώ αντίστροφα να περάσουν οι μέρες και να ξαναβρεθώ στον ευλογημένο αυτόν τόπο των παιδικών αναμνήσεων και των ονείρων μου για τ΄ αύριο! Πόσα έφερες στη μνήμη μου με αυτές τις σκέψεις σου... Νάσαι καλά!
Θα φυλάξω την επιθυμία σου Κόκκινο φιλί,
και το φεγγάρι θα σου το χω κρατημένο από το χέρι κι ένα δράμι βροχής αφού κι αυτό το επιθυμείς.
Γλαρένια μου
σ’ ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου.
Ελένη μου
η θάλασσα παίρνει πάντα μακριά ότι μας πονάει καμιά φορά κι ότι μας αγαπάει σα μπουκάλι γυάλινο όλα τα ταξιδεύει για χρόνια.
Δείμε
σ’ ευχαριστώ μόνο που οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι εικόνες, τα μάτια μας, και τα μάτια γεννούν και παρατάσσουν μία μία τις λέξεις
Σα πόση ευτυχία κρύβει η τύχη να έχεις τον δικό σου βράχο….
Με το καλό να βρεθείς πάλι εκεί.
Υποσχέσου μονάχα πως καθώς θα κοιτάζεις από τον βράχο εκείνον θα ονειρευθείς.
Χαρά μου
το είπα και πριν τίποτε ποτέ δεν τελειώνει, κι ο χρόνος το μόνο που ίσως καταφέρνει είναι να γλυκάνει τον πόνο μα και πάλι όχι μόνος χρειάζεται και αγάπη, δε νομίζεις.
Όμορφη καλημέρα Ήχε μας από την άδεια πόλη που δίχνει γοητευτική χωρίς τους ανθρώπους της και την φασαρία τους.
Διαβάζω σε και πάντα με συγκινούν οι λέξεις της ψυχής σου.
Και φιλιά. Πολλά.
Καλημέρα κι απο την σχεδόν άδεια Αθήνα, που πολλάκις θα την προτιμούσα ως βράχος μόνος να στέκεται... παρά με ίχνη που τις λέξεις μπερδεύουν.
Όπως μίλησες τώρα θέλω να σε θωρρώ...
Κάθε πόνος, κάθε απώλεια και μια μικρή πέτρα.
Και ο πόνος μεγαλώνει, και οι απώλειες πληθαίνουν και η πέτρα γίνεται βράχος με τα χρόνια.
Και όμως ...
όπως το νερό σμιλεύει τον βράχο, αργά, αργά μέχρι να γίνει βότσαλο
έτσι και η αγάπη και ο χρόνος, απαλύνουν τον πόνο ...
και μετά πάλι από την αρχή.
Χνουδένια μου επέστρεψες από τώρα;
Εύχομαι να έχεις κάνει καλό πρόγραμμα για τούτη την έρημη πόλη.
Mist κι εσύ;
Κι εσύ επέστρεψες;
Τι είπα κι επιθυμείς έτσι να με θωρρείς;
Θαλασσινή μου καλώς ήρθες.
Πάντα απ’ την αρχή.
Πάντα ανοίγεις μια πόρτα, ένα παράθυρο και όλα τα παίρνεις απ’ την αρχή.
...ακόμα εκεί στο βράχο...
Δημοσίευση σχολίου