Έχεις ποτέ αντικρίσει μια ψυχή σε σταυροδρόμι;
Μοιάζει φιλί αφημένο στον άνεμο.
Μοιάζει μ’ άνεμο που ματώνει στον κοφτερό βράχο.
Έχεις ακούσει ψυχή ν’ ανασαίνει σε σταυροδρόμι;
Βουή όχλου που κατεβαίνει οργισμένος σε διαδήλωση.
Κλάμα παιδιού που χτύπησε
και δεν βρίσκει ένα χάδι να του πάρει τον πόνο.
Φύλαξε ένα κλαράκι γιασεμιού
από το πέρασμα μου και συνέχισε.
Μην πεις πως λυπάσαι.
Όλα ξεχνιούνται κάποτε.
Τα χνάρια, τα λόγια, τα όνειρα μας.
Λοιπόν ...
31 σχόλια:
Μένει κάποτε (πάντοτε;) μια μνήμη με πλάτος ανεπαίσθητο και βάθος απροσμέτρητο. Καλή σου μέρα
E δέν ξεχνίουνται και όλα.....
μετα ομως;μολις φανει ο δρομος ολοκαθαρος μπροστα;;
φιλι ηχε μου αγαπημενε!!
Κρατάω το στίχο "φύλαξε ένα κλαράκι γιασεμιού από το πέρασμά μου " .
Nαι.. εχω ακούσει ψυχή σε σταυροδρόμι..
Στης ψυχής μου το σταυροδρόμι..
Κι είχε εναν ήχο βουβό..σαν ψυθίρισμα..
Κατι που και τωρα που το σκεφτομαι με πνίγει..
ΦΙλια πολλά καλε μου Γιάννη..
Πάντα στην καρδιά μου εισαι..
Να σαι καλα και να προσέχεις
ήχε μου υπέροχα λιγάκια -όπως πάντα- που πηγαίνουν κατευθείαν στην καρδούλα....
σ'ευχαριστώ καλέ μου...
φιλάκια γλυκά
_Κυβέλη_
Πρέπει να μας αποχαιρετήσεις;;;;;;;;;;;;
ολα ξεχνουνται καποτε....μα ,οχι ηχε μου!!!ειναι και τα αποτυπωματα στης καρδιας στους δρομους που δεν ξεχνουνται.Μοιαζουν σαν του βουνου τα κυκλαμινα..ανθιζουν με την πρωτη βροχη,μαραινονται με τα χαδια του ηλιου και ξανανθιζουν σε αλλο χρονο μετα απο μια αλλη βροχουλα!Ιδια με τα δικα σου αποτυπωματα σε τουτο το ημερολογιο...Καλο βραδυ !
Μα αν ξεχνιόντουσαν όλα, θα ήμασταν λευκό χαρτί να μας ζωγραφίζουν τα πουλιά με τα ράμφη τους. Τώρα αλλού με κενά, αλλού με μελάνι ξεχειλισμένο ζωγραφίζουμε εμείς τα πουλιά. Ή ότι θυμόμαστε από αυτά
Καλό βράδυ, Ιωάννη του Βορά
..μερικές φορές, ξεχνιούνται για καλό μας Ήχε!
..ότι αξίζει όμως, δεν ξεχνιέται, δεν χάνεται.
Καλή βδομαδα να είναι αυτή που έρχεται.
Να είσαι καλά Ιωάννη!
Τίποτα δεν ξεχνιέται απ' εκείνα που μας έκαναν να νιώσουμε έντονα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα.
Σαν ανάσα που κόπηκε στην εκπνοή...
δεν ξεχνιούνται όλα ήχε, δε γίνεται και δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Είμαστε το παρελθόν μας, πώς να αυτοακυρωθούμε;
Ego tha to periegrafa os kraygh oxi voi
αυτό το κορίτσι που τραγουδά
παίρνει του δρόμου το στίχο
και του δίνει μια πατρίδα
(άκου μικρέ (τρόπος του λέγειν) συμπατριώτη μου
ανέβασε ακόμα λίγο το λόγο σου
ένα ταλαντούχο παιδί γεννημένο στο Βορρά μπορεί να κάμει θαύματα, ε; ακόμα λίγο, ακόμα ένα σκαλί. O Ξένος θα χαρεί πολύ)
με εκτίμηση πάντα
Πολύ όμορφο, πάρα πολύ όμορφο...
Μακάρι να έφτανε ένα κλαράκι γιασεμιού...
Δεν ξέρω αν ξεχνιούνται...
Πρέπει όπως από κάπου να αρχίζουμε...
Ήχε φίλε μου,
μολονότι η 12 ώρα βραδινή δεν παρήλθε
[γενέθλια ακόμα του κωνσταντίνου μας], η blogger με αγνόησε και δημοσίευσε ήδη το επόμενό μου ποστ….
Που βρήκα ενδιαφέρον ως παιχνίδι, αφορμή για να εκτιμήσω και να εκφράσω ότι νιώθω, για όσους ξεχωρίζω….
πέρνα από μένα, κάποια στιγμή, να δεις σε τι αναφέρομαι….
τίποτα δεν ξεχνιέται, τίποτα δε χάνεται στο χρόνο, γιατί παραμένει ανεξίτηλα γραμμένο στις καρδιές μας...
Νάσαι καλά φίλε ήχε!
Να μην ξεχαστούν ποτέ τα ονειρά μας.. Είναι αυτά που μας κρατουν συντροφια κάθε φορα που η ψυχή μας δραπετεύει και αναζητά εκείνο το σταυροδρόμι...Να μην λυπάσαι.. να προσπαθείς να ξεγελάς τον πόνο σου με ένα χαμογέλο..κι αν δεν το καταφέρεις μην θες ξεχάσεις.. Ασε την θλίψη να περάσει μέσα σου και να φύγει..πάντα φεύγει...την σπρώχνει η επόμενη, χαρά, θλίψη, σλήθεια..αναλόγως σε τη πορεία οδεύουν τα ονειρά μας..πάντα σε αυτά να ελπίζουμε ...ίσως έτσι κάποτε να βρούμε την Ιθάκη μας.. Ελπίζω να είσαι καλά Ηχε μου...."Ζ"
Με τρομάζει η σκέψη ότι κάποτε όλα ξεχνιούνται..Δεν ξέρω γιατί. Και ούτε βρίσκω κάποιο νόημα στο να μην ξεχνιούνται.
Πάντως άτομα που με το πέρασμά τους άφησαν λίγο μόνο από την αστερόσκονή τους στην καρδιά σου...δύσκολα ξεχνιούνται... Με τον καιρό οι θύμησες ξεθωρι΄ζουν ίσως...μα κάτι τριγύρω πάντα σου θυμίζει...
Φοβάμαι...Δε θέλω να ξεχάσω...
Μείνε.
Μόνο αυτό.
Πες μου πως μπορείς να ξεχάσεις έναν άνθρωπο που εκτίμησες βαθιά, αλλά τελικά η μορφή του ήταν απατηλή;
Γιατι όλα να χάθηκαν έτσι; Πες μου πως υποφέρεται αυτό....
Όχι δεν ξεχνώ κι αυτό είναι το πιο οδυνηρό....
"άραγε θα θυμάται κάποιος το όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια;
τα πάθη μας, τις λύπες τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!"
Υπέροχο. όταν ομως μία ψυχή μένει μόνη, τότε το πεζοδρόμιο γεμίζει προστάτες που θέλουν τάχα να βοηθήσουν τις ψυχές αυτές. Αγοραίες ψυχές χαμένες στην αδιαφορία της κοινωνίας, πλην του έρωτα και του φιλιού τους.
Ηχε μου γλυκέ,
το βελούδο της ψυχής σου,
μονοπάτι της γραφής σου...
εκεί στέκομαι και σ' ακούω!!!
Γιάννη μου..'ελα μια απο μένα..
Καλό βράδυ..
Λοιπόν...
... η ζωή στο μεταίχμιο...
Θα θελα να συνατησω..
Πέρασα για ...ένα κλαράκι γιασεμιού...
Αυτό επέλεξα να κάνω δώρο σήμερα ...σε μένα
Φιλί γλυκέ μου ΄Ηχε, Πλάγιε (πήγαινε να δεις σε μένα ήχους βυζαντινούς αυθεντικούς...έχω απ' όλους...)...
και όχι άλλο μόνε
Ιωάννα (θες ...Γιάννα; είδες που συνεορτάζουμε;)
Με μεγαααάλη Γλαρένια αγκαλιά
καλή σου ημέρα γλυκέ μου..
ρίχνω κλεφτές ματιές και σε φιλώ..
doratsirka - κωνσταντίνε π
καλώς ήρθατε
Δημοσίευση σχολίου