Ηχος πλάγιος. Μόνος... από έναν ποιητή

Η πολυγραφότατη συγγραφέας – ποιήτρια - δημοσιογράφος – κριτικός βιβλίων κυρία Ελένη Γκίκα, μου πρόσφερε βήμα μέσα από το δίστηλο αφιέρωμα του Έθνος Άουτ στο Έθνος της Κυριακής 08 Ιουνίου 2008 το www.blog… και την ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό.

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.hxosplagiosmonos.blogspot.com/, το όνομα της ιστοσελίδας του «Ήχος, πλάγιος. Μόνος...» όπως κι ο τίτλος του βιβλίου του που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μπαρτζουλιάνος». Ο Ιωάννης Τσιουράκης γράφει ως επί το πλείστον ποίηση. Αντιγράφουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Οι ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο παύουν να είναι ήχοι. Γίνονται μικρά κορδόνια, να μπορούν τα παιδιά να κρατούν τα κόκκινά τους μπαλόνια στο Λούνα Παρκ. Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους καθώς τρέχουν στον δρόμο... Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι, καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό. Κι εγώ πλάγιασα».

Και όσο για το μπλογκ, βεβαίως ο λόγος και πάλι στον ίδιο:

«Ήταν περίπου έναν χρόνο πριν, μια εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και μια γνωριμία με τα μπλογκ.
Αρχικά με επιφύλαξη για τον νέο τρόπο επικοινωνίας.
Περιήγηση και μελέτη.
Λίγο μετά γεννήθηκε ο «Ήχος Πλάγιος. Μόνος...».
Τίτλος χαρισμένος από κάποιες εικόνες της ψυχής που δεν βρήκαν ποτέ τους καμβά να ζωγραφιστούν, μα μια λέξη ελάχιστη για να περιγραφούν.
Περίοδος με αλλαγές, μία από αυτές η επιστροφή στην πόλη της Θεσσαλονίκης με αποσκευές σχεδόν άδειες πια από εικόνες δικές της.
Μια νέα ανάγκη εσωτερικού μονολόγου, μια ανάγκη επικοινωνίας με νέα πρόσωπα.
Νιώθω, ιδιαίτερα τώρα, πως ήταν η ιδανική στιγμή για ανοίγματα.
Αρχικά με ποιήματα δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, έπειτα με κείμενα αφημένα στο πέλαγος της ψυχής, μήπως και γαληνέψουν κάποτε τα κύματά της.
Αν τα καταφέρνουν τελικά δεν γνωρίζω να πω, νιώθω πως κάποτε οι πλεύσεις των καραβιών αλλάζουν, μακραίνοντας κι ομορφαίνοντας έτσι το ταξίδι.
Άλλωστε είναι ταξίδι οι λέξεις, είτε ένας τις διαβάζει είτε πολλοί.
Βρέθηκαν λοιπόν κι οι πρώτοι συνταξιδιώτες, έπειτα κι άλλοι κι άλλοι... Ταξίδι που συνοδεύθηκε με συζητήσεις τόσο μέσα στα μπλογκ όσο και σε χώρους πιο ιδιωτικούς.
Ήρθαν και οι γνωριμίες με τα πρόσωπα πίσω από τα μπλογκ.
Άνθρωποι με όνειρα, με πάθη, με αγωνίες, με προβλήματα, όμορφοι άνθρωποι.
Φορές πολλές βρέθηκα σ' ένα μπαλκόνι ή έστω περβάζι της ψυχής να κοιτάζω εκείνον τον ουρανό που κάποτε μου έλειπε, ίσως γιατί επιθυμία παλιά ήταν τούτες οι λέξεις να διαβαστούν, οι εικόνες τους να γεννήσουν άλλες εικόνες σ' εκείνους που θα συμπορευθούν, οι ήχοι τους να αλλάξουν λίγο τον ρυθμό της κυμάτων της ψυχής που είπα και πριν.
Έτσι καθώς κοίταζα κι ακόμα κοιτάζω τούτο τον ουρανό στο σημείο εκείνο του ορίζοντα που το μάτι μπερδεύει ουρανό και θάλασσα βλέπω και μερικά καράβια να ταξιδεύουν, πότε έρχονται και πότε φεύγουν.
Εκείνα τα τελευταία, σαν στρέφουν το πρόσωπό τους πίσω οι ταξιδευτές, διακρίνω το λαμπύρισμα στα μάτια από ένα ελάχιστο δάκρυ, έχουν κι ένα χαμόγελο στα χείλη σαν τα παιδιά που γνωρίζουν πως το παιχνίδι δεν τέλειωσε κι ας πάει η μέρα, νύχτωσε πια και πρέπει να μαζευτούν στο σπίτι με μάγουλα κοκκινισμένα από το τρέξιμο στην αλάνα.
Το κέρδος κατά βάθος είναι αυτό.
Η γνώση πως τίποτε δεν τελειώνει, πως τίποτε δεν παύει να ταξιδεύει ακόμα κι αν κάποτε δέσει στο λιμάνι τ απάνεμο, ακόμα κι όταν όλα τριγύρω σιωπούν ή απομακρύνονται και στέκεται μόνο στην άκρη κάποιου βράχου που ο άνεμος αγκαλιάσει στο πέρασμά του...».


http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11619&subid=2&tag=10737&pubid=1100485