Οι σκάλες

Ανεβαίνουμε με δυσκολία τις σκάλες

τα πόδια πονάνε, τα χέρια δε βαστάνε πιά.

Τα σκονισμένα πορτρέτα στους τοίχους

μας κοιτάζουν

αφήνοντας ένα ίχνος λύπης απ’ όπου περάσαμε.

Θα ναυαγήσουμε πριν την αυγή.

Η θάλασσα

θα βγάλει στην ακτή τα υπάρχοντα μας.

Λίγα κογχύλια, κάποιο δίχτυ

κάποιο σημάδι παραθαλάσσιου οικισμού.

Θα σταθούμε πάνω στην πέτρα την αγριεμένη

από της θάλασσας το χτύπημα

απ’ την αλμύρα της

από το βάρος των δακρύων που αφήσαμε

εμείς και τόσοι άλλοι ακόμα

χίλιους αιώνες τώρα βασανισμένοι

καταδικασμένοι από χέρι κάποιου Θεού

που πιά δεν υπάρχει.

Θα βλέπουμε τα φώτα της χαράς των ανθρώπων

μίλια μακριά, ξένα από εμάς

σα μικρές φωτοβολίδες

να μετράν τον ουρανό απ’ άκρη σ’ άκρη

γυρεύοντας μίαν απάντηση

ή μίαν άρνηση.

Κ’ οι σκάλες, ακόμα ατέλειωτες

τα βήματα μικρά

δεν αρκούν να προφτάσεις το φεγγάρι

θα λυγίσει η νύχτα στον πιο σκοτεινό της ουρανό.