Απο δωμάτιο σε δωμάτιο

Γυρίζω τώρα από δωμάτιο σε δωμάτιο, από ψυχή σε ψυχή.
Μήπως κι αυτή τάχα μικρά δωμάτια δεν έχει – ή πιο σωστά, εμείς δε χτίζουμε (;) – να κρύβουμε ό,τι μας πονά, ό,τι έρχεται τις νύχτες και μας ληστεύει.
Νιώθω να μην έβαλα μήδ’ ένα πλίθο να ορθώσω διαχωριστικά, να μην έκρυψα τίποτε απ’ την ψυχή μου.
Άγγισα το κάθε τι που ένιωσε να το μάθω, να το εφαρμόσω μέσα κι έξω από εμένα.
Μέσα κι έξω από εμάς υπάρχει η ζωή μας, η σιωπή μας, η χαρά, τα όνειρά μας.
Άραγε ότι ζούμε είναι αληθινό ή η αλήθεια είναι ο τρόπος που δεχόμαστε τα πράγματα γύρω μας;
Σιωπώ, γιατί καθώς μιλώ οδηγώ τα δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων.
Τους πονώ με τον δικό τους πόνο, εκείνον που ανασύρω απ’ τα μικρά δωμάτια της ψυχής.
Κι εγώ πονώ, απ’ την ανάγκη μου να προσφέρω δίχως να βρίσκω πρόθυμο κανέναν να δεχθεί.
Νιώθω κάποτε να ερημώνω.
Κ’ ίσως πάλι ήδη να έχω ερημώσει,, για τούτο μπορώ κι αναγνωρίζω τα σημάδια.

- Πώς να μιλήσεις για τον πόλεμο όταν δεν έζησες κάτι δικό του; -

Εντός μου αναδύει χρώματα η αναμονή.
Αγία αναμονή.
Προσμένοντας κερδίζεις ότι προσμένεις ή τουλάχιστον κάτι από αυτό, εκείνο το ελάχιστο που χαράζει το χαμόγελο στα χείλη της ψυχής.
Έζησα άραγε προσμένοντας ή καθώς γύριζα τον μέσα μου κόσμο άρχισα να διεκδικώ λησμονώντας κάθε προσμονή;