Είναι μέρες τώρα, νιώθω σ’ ένα λιβάδι να βαδίζω απέραντο.
Στα χέρια βαστώ στάχυ ώριμο, με καρπό πλούσιο στην άκρη του.
Γύρω μου απλώνεται θάλασσα χρυσή.
Δεν θέλω τούτο το στάχυ να αφήσω, μήτε και στα χείλη να το βάλω κι έπειτα μ’ ένα αργό μάσημα να το καταστρέψω.
Νιώθω την ανάγκη να το φυλάξω σε μιαν αγκαλιά.
Μα έχω αμαρτήσει πολύ.
Όπου αφήσω το στάχυ θα μαραθεί μα κι αν δεν μαραθεί τον τρόπο αγνοώ να οδηγήσω τον καρπό του ώστε να θρέψει τον κόσμο…
2 σχόλια:
είναι κάποιοι ήχοι που ακολουθούν τα βήματα μας... τον καθημερινό μόχθο μας... ακόμα και τα στάχυα αναπαύονται σε ήχους που δροσίζουν τη ζαλάδα τους στο λιοπύρι της ζωής...
Νύχτα ασυννέφιαστη ήχε μου να έχεις!!!
Βλασταίνουν εντός μας όσα ποτέ δεν φαντασθήκαμε, μπλέκονται στάχια και ήχοι αφήνοντας μελωδίες υπέροχες σε νύχτες δύσκολες που κάποτε έστεκαν σιωπηλές…
Ασυννέφιαστες θα είναι Μαργαρίτα μου.
Με τόσα σεντέφια άλλωστε που απλώθηκαν τριγύρω που να σταθούν τα σύγνεφα….
Δημοσίευση σχολίου